Andriej Iljicz Boratyński
| Andriej Iljicz Boratyński | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||
 | ||||||||||||||
|
Andriej Iljicz Boratyński (ros. Андрей Ильич Боратынский) herbu Korczak (10 XI 1813-1889) - syn kontradmirała Ilji Andriejewicza Boratyńskiego i Sofii Iwanowny Barysznikow, mąż baronówny Eleny Lwownej Bode. Używał tytułu książęcego, o czym świadczy korona umieszczona nad herbem w rodzinnym albumie.
Życie codzienne
Andriej był miłośnikiem łowiectwa, które uprawiał w podmoskiewskim majątku Krekshino, gdzie zamieszkiwał pewien czas po śmierci żony. W tamtejszych lasach pełno było przeróżnego ptactwa bagiennego, zajęcy, oraz lisów. Boratyński szczególnie upodobał sobie polowania na bekasy i słonki, w czym doszedł, po pewnym czasie, do całkiem dużej wprawy. Zajmował się też hodowlą psów myśliwskich. Jesienią zdarzało się, że wszyscy mężczyźni, zamieszkujący majątek, wybierali się wraz z panem na polowanie. W dworku pozostały wówczas tylko kobiety i dzieci.
Ciekawe opisy owych polowań pozostawił po sobie syn Andrieja, Michał. Wspominał na przykład, że na terenach rodzinnych majątków nad lasami przeważał step, przez co myśliwskie psy musiały być bardzo wytrzymałe i spokojne, a dzięki temu zdolne do pokonywania długich dystansów. "Pies o żarliwej, niezrównoważonej postaci podczas długiego biegu przez step, szybko osłabł. Jeśli w pierwszych minutach prześladowań nie udało się mu uchwycić zwierzyny, na przykład zająca, to wykorzystawszy całą swoją moc na początkowym zrywu, wkrótce przestawał gonić zdobycz."
Zające w rejonie kirsanowskim, zgodnie z obserwacjami Michała Boratyńskiego, również nie były "moskiewskie", ale stepowe, więc inteligentniejsze i silniejsze. Znały teren, a także potrafiły w prosty sposób wywieść psy w pole. Boratyńscy próbowali radzić sobie z tym "trudnym przeciwnikiem", wykorzystując do pościgów psy z domieszką krwi ras stepowych. Boratyński wspominał: "Raz zobaczyłem zająca w chwili, gdy był ze mną tylko jeden stary pies, który stracił już swoją zręczność. Rusak, wcale nie bojąc się tego psa, ciągle kręcił się wokół niego, grając mu na nosie, ale kiedy przybyły inne psy, a zając poczuł niebezpieczeństwo, natychmiast odłączył się od starego i wykonał wielki zwrot... Do takiego zająca bezwiednie czuję szacunek; i choć denerwujące jest to, że psy są zhańbione, to w głębi duszy raduję się tym młodym rusakiem."
Zachowało się jeszcze jeszcze jedno interesujące wspomnienie dotyczące polowań. Po uchwyceniu zająca, myśliwego wnet otoczył tłum gapiów. Ten najspokojniej wyjął papierośnicę i zapalił, zabrał psy, by następnie dosiąść konia. Przywitał się z okalającymi go ludźmi, po czym niespiesznie przyłączył się do pozostałych myśliwych. Michał pisał: "Tłum eskortuje wycofującego się myśliwego z nieukrywanym szacunkiem i poczuciem satysfakcji, a następnie z radością wraca do domu, chętnie przekazując sobie najdrobniejsze szczegóły prześladowań. W tej chwili nie są oni... chłopami strzegącymi swojej własności, ale myśliwymi, podobnie jak śmiałek, który wydawał się tak spokojny i opanowany po zwycięstwie, ale wściekle krzyczał podczas gonitwy, pędząc za zającem, poganiając konia i bojąc się tylko jednej rzeczy, aby ten zając jakoś nie zostawił psa i nie okrył go wiecznym... wstydem. Ale biada temu, który w tych samych okolicznościach nie upoluje zająca. Jest wyśmiewany i zostanie zapamiętany tutaj i w okolicy. Co jest winą tego kucharza lub lokaja, którego posadzono na koniu, dano mu złego psa i zabrano na polowanie? Tymczasem tłum jest głęboko przekonany, że to on jest winny. A jeśli nie on, to zając, który oczywiście nie była zającem, ale bestią. I nigdy nie zgodzą się, że to pies zawiódł. Jest to bardzo charakterystyczna cecha, którą musiałem oglądać więcej niż jeden raz."
Boratyński polował także na dropie. Ptaki te były uważane za zwierzynę trudną-inteligentną, podejrzliwą i ostrożną. Myśliwy musiał więc położyć się w wysokiej trawie i czekać, aż naganiacz doprowadzi mu ptaka na dogodną pozycję.
Pani Elena Lwowna i jej rodzina
Małżonka Boratyńskiego urodziła się w roku 1826, a zmarła w 1862. Pochodziła z rodziny francuskich baronów, którzy jednak zmuszeni byli do opuszczenia rodzinnej ziemi przez rewolucję francuską. Państwo Bode przenieśli się początkowo do Niemiec, a następnie, na zaproszenie Katarzyny II, do Rosji. Elena, pomimo krótkiego życia zdołała zostawić po sobie czterech synów i córkę.
Rodzice
Lew Karlowicz Bode (Ludwig Karl von Bode; 19 I 1787-28 IV 1859) - baron Świętego Cesarstwa Rzymskiego i Imperium Rosyjskiego, pułkownik, oberhofmeister; doradca, szambelan, mistrz ceremonii, marszałek i wreszcie prezydent Moskiewskiego Biura Pałacowego, nadzorca budowy Wielkiego Pałacu Kremlowskiego, marszałek szlachty podolskiego obwodu moskiewskiego, członek Moskiewskiego Towarzystwa Przyrodników, uczestnik wojny roku 1812, raniony w bitwie pod Lipskiem, kawaler orderów: Orła Białego, Pour le Mérite, św. Jerzego IV stopnia, św. Aleksandra Newskiego, św. Włodzimierza I stopnia, św. Anny I stopnia z koroną cesarską, odznaczony Krzyżem Jerzego, Złotą Bronią "Za Odwagę", Srebrnym Medalem "Na pamiątkę wojny ojczyźnianej 1812 roku", Medalem "Za zdobycie Paryża 19 marca 1814 r.", Znakiem Honorowy Niepokalanej Służby przez 25 lat, a także unikatowym medalem "Za budowę Pałacu Kremla w latach 1838-1849" na wstążce św. Andrzeja.
Natalia Fiodorowna Kołyczewa (7 VI 1790-21 IV 1860) - córka Fiodora Pietrowicza Kołyczewa i Anny Nikitichnej Lokisowej, dama Orderu Świętej Katarzyny Męczennicy, ostatnia z rodu Kołyczewów. Po śmierci brata Fiodora, poległego pod Połockiem, odziedziczyła pokaźny majątek wcześniej należący do nieżyjących już wówczas Stefana Aleksiejewicza i Stefana Stefanowicza Kołyczekwów. W styczniu 1815 r. w Petersburgu wyszła za Lwa Karlowicza Bode. Była osobą bardzo religijną, wychowywała dzieci w duchu ściśle prawosławnym, a jej biblioteka składała się z francuskich książek duchowych i moralnych. W podeszłym wieku codziennie uczestniczyła w nabożeństwach odbywających się w rodzinnym kościele, we wsi Meschersky. Zmarła na apopleksję.
Dziadkowie
Karl August Ludwig Friedrich von Bode (1 VI 1744-7 VIII 1797) - baron Świętego Cesarstwa Rzymskiego i Imperium Rosyjskiego, francuski pułkownik, syn pruskiego majora Franza Augusta von Bode i Elżbiety Amalii Luisy Antonetty Breler Edle von Adlerstein. Służył we francuskiej armii królewskiej, w niemieckim pułku Zweibrucken (Infanterieregiment Koniglich Zweibrucken, si Regiment d, infanterie Royal Deux-Ponts), w korpusie ekspedycyjnym generała Rochambeau, uczestniczył w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych, wyróżnił się podczas oblężenia Yorktown. Podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej jego dobra w Alzacji zostały skonfiskowane, po czym baron wycofał się z armii i zerwał swoje stosunki z Francją. Zaproszony przez Katarzynę II, osiedlił się w Rosji. Jego żoną była Mary Kynnersley.
Mary Kynnersley (1753-1812) - baronowa Świętego Cesarstwa Rzymskiego, czwarta córka Tomasza Kynnersley'a, właściciela ziemskiego z Loxley Park w Staffordshire, od 1775 r. żona Karla Augusta von Bode, matka Klementa Josepha Philipa von Bode (1777-1846), Heinricha Wilhelma Ottona Karla Marii von Bode (1778-1855), Mary von Bode-Kynnersley (1782-1872), Karla Ludwika von Bode (1787-1859) i Alexandra von Bode (1790-1861).
Rodzeństwo
Michaił Lwowicz Bode-Kołyczew (1824-1888) - baron Imperium Rosyjskiego, historyk, archeolog, kolekcjoner, główny naczelnik sądu, założyciel majątku Lukino, kawaler orderów św. Włodzimierza, św. Anny, a także św. Stanisława, jego żoną była Aleksandra Iwanowna Czertkowa 16 VI 1827—5 I 1898, ojciec dla Michała Michajłowicza (10 VII 1849—10 VII 1849), hrabiny Natalii Michajłownej Sołłogub (17 VI 1851—1916), Eleny Michajłownej (1853—1853), Marii Michajłownej Sukhotin (9 III 1856—22 III 1897).
Lew Lwowicz Bode-Kołyczew (1820-1855) - baron Imperium Rosyjskiego, major i komornik. W 1842 roku ożenił się z kuzynką Anną Iwanowną Kołyczewą (1824-1867). Był ojcem Jakuba, Fedora, Nikołaja, Olgi i Anastazji. Zmarł na dur brzuszny.
Anna Lwowna Dołgorukowa (1815-1897) - księżna Imperium Rosyjskiego, służąca honorowa cesarzowej Aleksandry Fiodorowny, w 1854 r. poślubiła księcia Aleksandra Iwanowicza Dołgorukowa.
Natalia Lwowna Bode-Kołyczewa (1817-1843)
Maria Lwowna Bode-Kołyczewa (1818-1864) - w 1862 r. wstąpiła do Klasztoru Wniebowstąpienia w Moskwie.
Katarzyna Lwowna Bode-Kołyczewa (1819-1867) - księżna Imperium Rosyjskiego, "słynęła z urody, niezwykłego uroku i wdzięcznej zręczności w tańcu, zwłaszcza w walcu", od 1843 r. żona Pawła Aleksandrowicza Olsufiewa (1819-1844), od 1850 r. żona księcia Aleksandra Siergiejewicza Wiaziemskiego (1806-1867).
Aleksandra Lwowna Oboleńska (ur. 1828) - księżna Imperium Rosyjskiego, żona księcia Mikołaja Andriejewicza Oboleńskiego (1822-1867).