Eleonora Bucewicz

Z Korczak Pro Memoria
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Eleonora Bucewicz
Rodzina Ładzic-Walicki h. Łada
Data i miejsce urodzenia 31 XII 1885, Warszawa
Data i miejsce śmierci 14 I 1955, Opole
Ojciec Stanisław Ładzic-Walicki h. Łada
Matka Zofia Fryderyka Mongird h. Wadwicz
Mąż Bolesław Bucewicz h. Korczak

Eleonora Nora Bucewicz z Ładzić-Walickich herbu Łada (lit. Eleonora Bucevičienė; ur. 31 XII 1885 w Warszawie, zm. 14 I 1955 w Opolu) – literatka, córka Stanisława Ładzic-Walickiego i Zofii Fryderyki Mongird h. Wadwicz, żona Bolesława Bucewicza, matka Marii Urszuli i Jerzego.

Życiorys

Urodziła się w 31 XII 1885 w rodzinie szlacheckiej z województwa kowieńskiego. Jej ojcem był Stanisław Ładzic-Walicki, matką zaś Zofia z Mongirdów, miała też znacznie młodszą siostrę Janinę (1892–1976). Najbliżsi mówili na nią Nora. Od ok. 1901 r uczęszczała na Kursy dla Kobiet im. Adriana Baranieckiego w Krakowie, biegle władała francuskim, chociaż jej językiem ojczystym był polski. Dobrze mówiła też po litewsku, ale nie potrafiła w nim pisać.
Eleonora miała 165 cm wzrostu, ciemne włosy i szare oczy. Na wszystkich zdjęciach pozuje odwróconą lewą stroną twarzy, ponieważ jako dziecko koleżanka przypadkowo przekłuła jej prawe oko ołówkiem, musiała przejść operację, co zostawiło trwały ślad.
Przez jakiś czas mieszkała w Warszawie przy Krakowskim Przedmieściu 50 (koło pokarmelickiego Kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa Oblubieńca), lecz jej rodzina często zmieniała miejsce zamieszkania. Od ok. 1899 roku wraz z matką i siostrą przebywała w Połądze, w willi Mongirdów w Tuhanowiczach (obecnie klub „Ramybė”).
18 II 1907 W Połądze wyszła za mąż za inżyniera Bolesława Bucewicza (krewnego ze strony ojca; ur. 31 X 1881, Judrany) . Eleonora i Bolesław mieli dwoje dzieci: córkę Marię Urszulę (ur. 4 XII 1912) i syna Jerzego (ur. 1916).
Na początku I wojny światowej mieszkała w majątku męża w Judranach, później pomieszkiwała też w Wilnie i Krakowie. W roku 1918 podobno odwiedziła Harbin w Chinach. 2 IX 1919, wraz z mężem i dwójką dzieci, przybyła do Kowna, pięć dni później otrzymała zezwolenie na pobyt w mieście. Około 1921–22 powrócił do Połągi, gdzie zamieszkała wraz z ojcem Stanisławem i ciotką Pauliną Mongird (pierwszą na Litwie fotografką). Po ich śmierci sprzedała willę i znów przeniosła się do Judran. Między 1944-47, w ramach repatriacji, wyjechała z rodziną do Polski - zamieszkała w Łodzi, a później w Opolu.
Eleonora zmarła 14 I 1955 roku. Pochowana została dzień później na cmentarzu w Opolu.

Prace

Wiersze, eseje i artykuły Eleonory ukazywały się w prasie litewskiej, polskiej i chińskiej, w pismach takich jak: "Wolność", "Kobieta", "Dzień Kowieński", "Dzień Polski", "Głos Młodych", "Głos Polski", "Goniec Codzienny" , "Goniec Wileński", "Iskry", "Kurier Litewski", "Kurier Wileński", "Praca", "Przegląd Wileński", "Tygodnik Polski" (wyd. W Chinach), "Ziemia" i "Żołnierz Polski".
W 1914 w "Kurierze Litewskim" ukazało się ogłoszenie o zapotrzebowaniu na wykłady o kulturze polskiej w Bułgarii. W ciągu kilku tygodni Eleonora przygotowała ich dziesięć: "Konferencja wprowadzająca", "Podział Republiki Obojga Narodów", " Sztuka dramatyczna a idea Teatru Narodowego, „Miasta polskie i Litwa”, „Powieść polska”, „Malarstwo i sztuka użytkowa”, „Mesjanizm - historyczno-ideologiczny”, „Podróż samolotem”, „Nasze dni”, „Kilka słów na koniec”. Pod koniec maja wyjechał do Sofii, ale z powodu braku zainteresowania wrócił pięć dni później.
Czasem pisała pod pseudonimem, jako Faliński Miłosz. Podpisywała się też różnymi formami nazwiska: B. K. (Bucewicz-Korczak), Bucewiczowa Eleonora, Bucewiczowa Eleonora Bolesławowa Wręby, Eleonora z Ładziców-Walickich Bolesławowa, Ładzic-Walicka Eleonora Bolesławowa, Walicka Nora, Wręby-Bucewiczowa Eleonora.

Ważniejsze dzieła
  • Prometeya, 1909 [[1]]
  • Wróg : Poezye nowe, 1913 [[2]]
  • Na dnie borów drzemie licho, 1913
  • Bałtycka legenda staro-żmudzka : Na bursztynowem wybrzeża, 1903 [[3]]
  • Dziś pani mi się śniła, 1939 [[4]]

Napisała również streszczenie i komentarz do "Wesela" Wyspiańskiego [[5]] [[6]], przetłumaczyła też "Na polance" Claude'a Sénéchala.

Galeria

I. Rodzina Mongird h. Wadwicz, od lewej Paulina Mongird, Zofia z Mongirdów Walicka, Stanisław Ładzic-Walicki, Janina Walicka, Zofia z Hryszkiewiczów Mongird, Eleonora z Walickich Bucewicz]], Bolesław Bucewicz, ok. 1907
II. Rodzina Mongird h. Wadwicz, od lewej Bolesław Bucewicz, Zofia z Hryszkiewiczów Mongird, Eleonora z Walickich Bucewicz, Paulina Mongird, Zofia z Mongirdów Walicka, stoi Stanisław Ładzic-Walicki, ok. 1907

Źródła

Kretingosmuziejus.lt [[7]]
Zurnalai.vu.lt [[8]]
Vle.lt [[9]]
Film o Eleonorze po litewsku [[10]]