Ilja Andriejewicz Boratyński

kontradmirał

Rodzina	Boratyński h. Korczak
Data urodzin	1776
Data śmierci	1837
Ojciec	Andriej Wasilewicz Boratyński
Matka	Eudokia Matwiejewna Boratyńska
Żona	Sofia Iwanowna Boratyńska
Dzieci	Andriej Iljicz Boratyński Aleksander Iljicz Boratyński Elżbieta Iljiczna Boratyńska Nadia Iljiczna księżna Kugusheva Varvara Iljiczna Golivina

Odznaczenia

Ilja Andriejewicz Boratyński (ros. Илья Андреевич Баратынский) herbu Korczak (1776-1837) - kontradmirał Marynarki Wojennej Imperium Rosyjskiego, kawaler maltański, uczestnik wojny rosyjsko-szwedzkiej (1788–1790) i rosyjsko-tureckiej (1806–1812).

Rodzina i młodość

Pochodził ze starej polskiej rodziny szlacheckiej Boratyńskich, która jednak już w XVII w. przeniosła się do Rosji (patrz. Iwan Pietrowicz Boratyński). Ilja był synem rosyjskiego żołnierza Andrieja Boratyńskiego, w wieku dziewięciu lat, w roku 1785, rozpoczął naukę w Morskim Korpusie Kadeckim w Sankt Petersburgu (ros. Морской кадетский корпус им. Петра Великого). W 1788 r. otrzymał rangę gardemaryna (ros. гардемарин) i przez kolejne dwa lata walczył w wojnie rosyjsko-szwedzkiej.
Brał udział między innymi w nierozstrzygniętej bitwie pod Goglandem (17 VII 1788 r.), zwycięskim starciu pod Olandią (26 VII 1789 r.), oraz w bitwach pod Krasnają Gorką (ros. Красная Горка) i Wyborgiem (ros. Выборг). Po wojnie Boratyński został wysłany do Archanielska, stamtąd został przeniesiony do Kronsztadu. W latach 1792-1793 służył na fregacie "Św. Michał".
Dnia 2 II 1793 r. otrzymał awans na porucznika (lejtnanta).

Kariera

W służbie Imperium Brytyjskiego

W latach 1793-1795 wyruszył w podróż przez Morze Północne i Bałtyckie, aż do wybrzeży Anglii. Tam, wraz z angielską eskadrą, wyruszył na wyspę Texel.
W roku 1795 Boratyński wstąpił do floty brytyjskiej jako wolontariusz, a dnia 14 II 1797 r. walczył już w bitwie koło Przylądka św. Wincentego przeciwko Hiszpanom. Po zwycięstwie Lord Johan Jervis wzniósł go do rangi kapitana (lejtnanta we flocie Rosyjskiej).

Z powrotem w Rosji

W roku 1798 został wezwany przez ojczyznę do powrotu. 27 III tego samego roku został adiutantem, a 21 IX dostał awans na kapitana 2. rangi i dowództwo nad okrętem "Parma" (ros. Пармен). W 1799 r. dowodził 74-działowym "Jarosławem" (ros. Ярославль) wysłanym w eskadrze, dowodzonej przez starszego brata Ilji - wiceadmirała Bogdana Andriejewicza Boratyńskiego, z Archanielska do Anglii.
Dnia 1 X 1799 r. na Morzu Północnym okręt pod dowództwem Boratyńskiego znalazł się wewnątrz burzy. "Jarosław" stracił wszystkie maszty i bukszpryt, jednak te zniszczenia udało się naprawić. Eskadra zimowała w Szkocji.
W roku 1800 Boratyński pożeglował do Portsmouth, odebrał stamtąd rosyjskich żołnierzy i przetransportował ich do Rewela (dziś Tallin). Tego samego roku został odznaczony orderem św. Jana Jerozolimskiego. Dnia 14 III 1801 r. został kapitanem 1. rangi.
Od 1802 do 1805 r. Boratyński dowodził drugą eskadrą wędrowną, a następnie, dowodząc statkiem "Św. Piotr" (ros. Св. Петр), popłynął z Kronsztadu na Korfu. W 1806 i 1807 r. żeglował po wodach Adriatyku, wziął udział w zdobyciu twierdzy Tenedos na wyspie Bozca i podczas bitew z turecką flotą pod Dardanelami (10-11 V 1807 r.) i górą Athos (19 VI/1 VII 1807 r.). Następnie przeniósł się do Zatoki Kotorskiej. Za powyżej opisaną kampanię dnia 15 I 1807 r. otrzymał awans na kapitana-komandora (ros. Капитан-командор).
22 maja 1807 r. Boratyński dowodząc oddziałem w składzie jednej fregaty, dwóch brygów, jednej korwety i jeszcze jednego okrętu, ruszył z Korfu na wyspę Brač. Jednostki rosyjskie miały wesprzeć miejscowe siły księcia-biskupa Piotra I Petrovića-Niegosza w walce z zajmującymi wyspę Francuzami. W Poljici, dzięki artyleryjskiemu wsparciu z morza, mieszkańcom udało się zmusić Francuzów do wycofania się, jednak już nazajutrz pod Spolatro Boratyński został zmuszony do odwrotu, przez przeważające siły wroga.
Dnia 28 V 1807 r. oddział Ilji, wspierany przez dwie jednostki do transportu wojska i dwa statki kaperskie, ruszył na twierdzę w Omiš. Operacja zakończyła się sukcesem. Tego samego dnia, na południe od Spolatro wylądowało 800 żołnierzy, którzy zajęli twierdzę. Po podpisaniu traktatu z Tylży 7 i 9 VII 1807 r. Boratyński musiał jednak przekazać francuskim władzom twierdze: Korfu, Castel Nuovo, Espanyol, Buda i Kotor, wcześniej zajmowane przez Rosjan. W 1808 r. wrócił z Dalmacji do Petersburga drogą lądową.
W 1811 r. Boratyński ożenił się z Sofią Iwanowną, córką majora Iwana Iwanowicza Barysznikowa (1749-1834).
Dnia 12 XII 1811 r. został awansowany do stopnia kontradmirała, a dnia 31 XII 1813 r. przeszedł na emeryturę.
Zmarł w roku 1837.