Komorowski

Z Korczak Pro Memoria
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Komorowscy.png

Komorowski herbu Korczak - rodzina szlachecka z Komorawa, w dawnym województwie bełskim. Od roku 1469 posługuje się tytułem hrabiego na Liptowie i Orawie. Z tej rodziny pochodził hrabia liptowsko-orawski Piotr Komorowski, prymas Polski Adam Ignacy Komorowski, dowódca Armii Krajowej Tadeusz Bór-Komorowski, matka królowej Belgów Anna Maria z Komorowskich d’Udekem d’Acoz i prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Bronisław Komorowski.

Genealogia

Patrz: Genealogia - Komorowscy

Galeria

Patrz: Galeria - Komorowscy

Freski z Żywca

  • Fresk z żywca.jpg
  • Fresk z żywca 2.jpg

W 1678 r. Żywiec, dawne dziedzictwo Komorowskich, zakupił kanclerz wielki koronny Jan Wielopolski h. Starykoń. Nowi właściciele wprowadzili w majątku wiele zmian, w tym w wystroju Konkatedry Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Zamalowane zostały między innymi, powstałe jeszcze koło 1566 r. freski przedstawiające dawnych dziedziców. Tak malowidła te opisał Andrzej Komoniecki w swojej "Chronografii albo Dziejopisie Żywieckim":
"Naprzód wymalowany był Pan Jezus w Koronie cierniowej miłosierny, stojący pod krzyżem w grobie kamiennym ręce mając rozłożyste a na krzyżu miotła i dyscyplina wisząca. Przed którym panem Jezusem pięć panów Komorowskich klęczało porządkiem od starego do młodego, złożywszy ręce. Pozad klęczał pan Piotr Komorowski, hrabia orawski i liptowski mając ręce złożone, człowiek stary i wielce sędziwy, z brodą długą, rozdwojoną, w opończy lazurowej, czerwono podszytej mający miasto butów meszty czarne staroświeckie.
Przed nim drugi pan Jan Komorowski, także mąż sędziwy, trochę na czele łysy, z brodą okrągłą, zarosłą do uszu, w opończy lazurowej i z mesztami czarnymi także klęczący ze złożonymi rękami, a za nim drzewo rosnące było, będąc syn Piotrów.
Znowu trzeci przed nim klęczał, pan Jan kasztelan połaniecki będąc brody średniej, włosy postrzyżone mając na czele po uszy, w opończy także lazurowej.
Czwarty zasię przed nim klęczał pan Wawrzyniec Komorowski sekretarz Jego Królewskiej Mości z czerwoną brodą okrągłą, włosy także na czele postrzeżone ku uszom mający opończę czerwoną w mesztach czarnych a ubierach białych.
Piąty na przodku klęczał pan Piotr syn Janów, człowiek młody z czerwonymi włosami na czele postrzyżonymi po uszy, a niżej uszu opuszczonemi w opończy czerwonej w ubierach białych.
W drugim zaś miejscu z drugiej strony od wielkiego ołtarza był pan Jezus na Krzyżu przybity, a pod nim te panie i panny porządkiem klęczały, mając ręce złożone.
Najpierwsza po nich klęczała pani Barbara, małżonka pana Piotra, będąc białogłowa stara, głowę podwiką dookoła podbródek zawitą mająca, w płaszczu lazurowym, wszędzie okrytym.
Druga przed nią wymalowana była klęcząca pani Zofia małżonka pana Jana, będąc niewiasta średnia, mająca głowę zawitą, w płaszcz lazurowy odziana, pani spaniała.
Trzecia przed nią klęczała pani Barbara z Tarnowa, małżonka Jana, pani Dorobna i młoda, głowę tuwalnią albo rajtuskiem aż na dół opuszczonym okryta, w płaszczu lazurowym, fartuszek biały przed sobą mając.
Czwarta przed nią klęczała pani Katarzyna Malecka, córka pana Jana, w podobnym ubiorze jako i pani Barbara zwyż napisana, pani młodzieńka.
Piąta była wymalowana klęcząca panna Barbara, córka pana Jana mająca włosy na głowie rozczesane, a stęgą czarną przez czoło głowa związana w szatach czerwonych na kształt sukieneczki subtelno zrobionej, a przed sobą od piersi zaściorka biała z fartuszkiem opasana była.
Szósta i ostatnia na przodku klęcząca panna Elżbieta młodziuchna, o podobnym ubiorze i sukieneczce jako panna Barbara siostra jej."
W prezbiterium po freskach pozostały jedynie tarcze herbowe. Wspomniane wizerunki znajdowały się pod tymi przedstawiającymi Korczaka.

U Bonieckiego

Pierwszym, w przechowanych dotąd ułamkach aktów bełskich, cytowanym jest Wawrzyniec z Komorowa i na Komorowie dziedzic, któremu Piotr z Wozuczyna zabezpieczył 1449 r., 4 kóp groszy pragskich (Zs. Bełs. 1 f. 38). Mikołaj Komorowski wspomniany 1473 roku (AGZ. XIX. 1822, 1823 i 1963).

Stanisław z Komorowa, według pamiętnika herbowego, pisanego 1708 r. (Rękop. Czartor. 1356), syn Dymitra (?), zostawił Piotra, Mikołaja, Marcina, Jakóba, Wojciecha i Pawła. O potomstwie trzech ostatnich, którzy, z dat sądząc, byli prędzej synowcami, niż braćmi trzech pierwszych, znachodzimy w wspomnianych aktach, od początku XVI-go wieku nader liczne wzmianki, trzej pierwsi zaś, dzierżawcy Spiża, zawarli w Koszycach 1444 r. z Węgrami ugodę, wspomnianą w zawieszeniu broni, zawartem między stronnictwem Władysława Pogrobowca, a panami polskimi, mocą której Lubomla i Podolin, oddane Polakom (AGZ. IX).

Do aktów kancelaryi mniejszej koronnej, został z polecenia Zygmunta III-go wpisany 1619 r. dyplom Macieja króla węgierskiego z 1469 r., nadający tytuł hrabiowski Piotrowi z Komorowa (M. 163 f. 185).

Piotr, oprócz dzierżawy Spiża, posiadał na Węgrzech kilka zamków, a w ich liczbie Liptów i Orawę, stąd też po otrzymaniu tytułu, pisał się hrabią na Liptowie i Orawie. Popadłszy w niełaskę u króla Macieja, odebrał mu tenże 1474 r. darowane zamki, za wyłączeniem Orawy, z której potem sam ustąpił, za spłatą 8,000 czerw. złot. W zamian straconych dóbr na Węgrzech, król Kazimierz Jagiellończyk nadał mu Żywiec i Szaflary, a nadto pozwolił mu wykupić od Słaboszowej zamek Ojcowski, oraz Rakowice i Barwałd, na których mu znaczne zabezpieczył sumy i przyznał mu 100 grzywien wydatków i dodał dożywotnio 100 kóp groszy, na kopalniach wielickich i bocheńskich (M. 12 f. 175 i 186).
Długosz pisze, że Maciej Korwin obiecywał Piotrowi i synowi jego Aleksandrowi, zwrócić wszystkie dobra zabrane na Węgrzech, byle mu wydał Żywiec, Barwałd i Szaflary, na co się jednak obaj zgodzić nie chcieli. Piotr umarł w Żywcu 1476 r. Synowie jego: Jan i Piotr, zeszli bezpotomnie, a o Aleksandrze więcej wzmianek nie ma. Klemens zaś, syn Piotra, ale może innego, był 1477 roku na uniwersytecie krakowskim. Z córek jego: Zofia, była już 1464 r. za Michałem Buczackim (AGZ. XII f. 298), a Elżbieta, wyszła 1471 r. za Rafała z Jarosławia, późniejszego marszałka wielkiego koronnego (M. 12 f. 5), zaś Żywiec objął Mikołaj, brat Piotra i tak on, jako też jego potomkowie, pisali się hrabiami na Liptowie i Orawie.

Mikołaj, starosta podoliniecki i lubomelski od 1440 r., w czasie zastawu Spiża biskupowi Oleśnickiemu, uwięziony 1441 r. przez Giskrę, zdał się 1448 r. na sąd polubowny z Oleśnickim. W 1477 r. wszedł w jakieś umowy z Maciejem Korwinem, za co utracił Barwałd i Szaflary, uciekł na Węgry, wkrótce jednak powrócił, mając zwrócone nietylko wszystkie dobra, ale otrzymawszy jeszcze Krasnystaw, w ziemi chełmskiej. Córką Mikołaja była zapewne Alszka, Mikołajowa Myszkowska, marszałkowa Królestwa Polskiego, pozywająca 1487 r. o dobra, brata swego Jana z Komorowa, który po trzech terminach odniósł się do sądu królewskiego, gdzie atoli sprawy jego nie przyjęto i „pani marszałkowa ostała się przy prawie" (Zs. Zat. 12 f. 73-75).

Mikołaj miał mieć synów czterech: Krzysztofa, który w dziale wziął Żywiec, Aleksandra bezpotomnego, Wawrzyńca, zakonnika i Jana na Komorowie. Jan na Komorowie, przydomku Bucz, mianowany 1504 roku podsędkiem, a 1505 r. sędzią ziemskim chełmskim, nie mógł z powodu choroby sprawować tego urzędu i rezygnował z niego 1508 r. (M. 19, 21 i 23). Według heraldyków miał on mieć kilku synów, z których Mikołaj, żonaty 1557 r. z Barbarą Sarnicką, córką Jana (M. 90 f. 224), miał mieć syna Jana i córki: Korycińską i Kostkową, atoli ani o nim, ani o jego potomstwie, w aktach odpowiednich wzmianek nie ma. Potomkiem Jana, sędziego, musiał być Adam, bo Sebastyan Komorowski, któremu wraz z żoną, Jadwigą ze Szkidzienia, odstąpił 1620 r. Żydowski różne prawa, nabyte od Przerębskiego, powołuje się przytem na obecnego brata Stanisława; ten zaś Stanisław, piszący się 1619 r. dziedzicem Żywca i zeznający 1620 r. zapis dożywocia z żoną, Barbarą z Rudzego Strzałkówną, 1-o v. 1614 r. Adamową Myśliborską, zeznaje, iż jest synem Adama, z województwa. bełskiego, a do Żywca mógł mieć tylko prawo potomek Jana.

Stanisław, syn Adama, ustanowił 1633 r. Adama Strzałkę i innych opiekunami, nieletniego jeszcze syna Sebastyana, a 1636 r. innych swych, niewymienionych dzieci, zaś 1640 r. zabezpieczył, na wypadek swej śmierci, 500 flor. Katarzynie Stanisławowej Koszowskiej i niezamężnej Zofii, córkom brata swego Jana (Gr. Oświec. 3 f. 1138 i 1241; 8 f. 870; 9 f. 54 i 1305; 32 f. 645 i 693; Zs. Zator. 5 f. 358; 33 f. 1107). Córka jego Helena jest 1663 r. za Janem Strzałką i procesuje się 1675 r. z Gadomskim, o wypędzenie z Wieloczy (Gr. Bełs. 118 f. 207; Gr. Busk. 50 f. 397), zaś syn Sebastyan v. Jan Sebastyan, zeznał już 1636 r. zapis dożywocia z żoną, Anną z Przezdzieckich, córką Walentego i Anny Bzowskiej, został 1664 r. wwiązanym do Mchawy z drugą żoną, Katarzyną z Kuczkowskich, a 1668 r. już nie żył. Z pierwszej żony jego dzieci: Ewa, 1663 r. 1-o v. za Janem Przestrzelskim, a już 1665 r. 2-o v. za Kazimierzem Stojowskim; Zofia zeznaje 1667 r. zapis dożywocia z mężem, Franciszkiem Trembeckim, a 1687 r. jest 2-o v. Janową Hermanowską; Maryanna, 1672 r. za Janem Zielonką i syn Adam, który 1668 r. kwituje macochę z majtku po rodzicach, zeznaje w tymże roku zapis dożywocia z żoną, Anną z Bieniakowskich, 1-o v. Franciszkową Janową Konopacką, a 1673 r. 3-o v. Teodorową Grodzicką, lecz umiera bezpotomnie już 1672 r. (Gr. Sanoc. 61 f. 199 i 275; 70 f. 859 i 1515; 71 f. 1107; 73 f. 754 i 1000; 74 f. 731; 176 f. 497; 285 f. 366; FasC. 105 f. 1027).

Krzysztof, najstarszy syn Mikołaja, dziedzic Żywca (u heraldyków kasztelan sandecki, ale w aktach jako taki niecytowany), miał dwóch synów: Jana i Wawrzyńca, którzy otrzymali w 1518 r. przywilej na jarmarki w Żywcu (M. 31 f. 109; 49 f. 141), uzyskali 1520 r. wyrok króla Zygmunta w swej sprawie, z opatem Cystersów z Rudy (Rękop. Oss. 199 f. 122), a już 1512 r. odstąpili dobra Maleczki i Słatek, jako ojcowiznę i macierzyznę, siostrze swej Zygmuntowej. Tą siostrą była Anna, żona Zygmunta Linbońskiego, która 1567 r. pozwała Jana Spytka i Krzysztofa, synów brata swego Jana, o zabór części Żywca, po matce jej należnej (Zs. Zat. 12 f. 122; 14 f. 594).

Wawrzyniec, sekretarz królewski 1545 r., nabył, wraz z bratem, 1549 roku Krzeszów, a umarł bezpotomny 1550 r. (M. 70 f. 51; 77 f. 226).

Jan zaślubił 1526 r. Barbarę Tarnowską, córkę hr. Spytka, której tegoż roku zabezpieczył na Żywcu 2,500 flor. (Ibid. 38 f. 134; 42 f. 180). Kasztelan oświecimski 1530 r., a połaniecki 1549 r., otrzymał wraz z sukcesorami 1553 roku, od Zygmunta Augusta, rocznej pensyi 100 flor., a 1559 r. po sześć beczek soli wielickiej rocznie. Rezygnował z kasztelaństwa 1563 r., umarł zaś 1566 r., zostawiwszy: Zofię, 1-o v. 1546 r. żonę Mikołaja Myszkowskiego, z czasem kasztelana wojnickiego, 2-o v. Hieronimowę Filipowską z Siekluk, wdowę po nim już 1574 roku; Katarzynę, 1550 r. żonę Stanisława Orlika z Łazisk, żupnika ruskiego; Annę, 1-o v. za Janem Myszkowskim, kasztelanem oświecimskim, zmarłym 1555 r., a 2-o v. za Stanisławem Cikowskim, z podkomorzego krakowskiego, kasztelanem bieckim; Magdalenę, żonę Jana Planknera z Kinsperku, procesującą się 1578 r. z Myszkowskimi o sumę, a 1612 r. zabezpieczającą cały swój ruchomy i nieruchomy majątek bratankom: Mikołajowi, Piotrowi i Aleksandrowi; Jana Spytka i wreszcie Krzysztofa (M. 73 f. 123; 79 f. 49, 316 i 377; 111 f. 267; 113 f. 291; Gr. Oświec. 4 f. 908; Zs. Zator. 16 f. 391, 395, 675 i 688; Rękop. Oss. 180 f. 127; 183 f. 23).

Bliskimi ich krewnymi być musieli, ale niewiadomo w jakim stopniu: Zygmunt, wspomniany 1584 r. jako posiadacz Jaroszowic i Filip, piszący się 1593 roku dziedzicem Żywca (Zs. Zat. 18 f. 756; 21 f. 223).

Jan Spytek, syn Jana, kasztelana połanieckiego, 1550 r. krajczy królowej Barbary, podczaszy krakowski, zapisał 1574 r. żonie, Annie Walaszkównie, mieszczance krakowskiej, 5,000 flor., z których po bezpotomnej jej śmierci, kwitują go 1581 r. jej siostry i matka, Anna z Słomnickich Walaszkowa. Umarł bezdzietny 1586 roku (M. 78 f. 39; 113 f. 153; Zs. Zat. 1 f. 866; 2 f. 467 i 469; Obl. Krak. 12 f. 405).

Krzysztof, drugi syn Jana, kasztelana połanieckiego, po bezpotomnej śmierci brata, wyłączny dziedzic Żywca, Rychwałdu, Krzeszowa i kilkudziesięciu wsi, do tych dóbr należących (Paw.), student uniwersytetu w Lipsku 1556 r., kasztelan oświecimski 1565 r., a sandecki 1588 r., otrzymał 1579 r. od króla Stefana przywilej na targi w Żywcu (M. 119 f. 322). Umarł 1608 r., zapisawszy 10,000 flor. na mansionarzy przy kościele, a 4,000 flor. na szpital w Żywcu. Z pierwszej żony, Jadwigi Lutomirskiej, zostawił syna Jana, któremu 1585 r. odstąpił połowę sumy na Jaroszewicach, odziedziczonej po Janie Spytku, oraz córki: Barbarę, Felicyannę, Annę, zmarłe pannami i Zofię Pawłowę Bużeńską, starościnę dobczycką. Zaś z drugiej żony, Anny Płazianki: Elżbietę, 1598 r. za Aleksandrem Myszkowskim, kasztelanem oświecimskim i starostą ojcowskim; Katarzynę Zbigniewowę Lanckorońską, podkomorzynę krakowską, wdowę już 1629 r. i kilku synów, z których znani dobrze: Mikołaj, Piotr i Aleksander, Andrzej zaś, Przecław i Melchior, tylko wspomniani 1611 i 1612 r. w aktach zatorskich i ksiądz Wojciech, dziekan krakowski, altarysta zatorski, pozywający 1608 roku Piotra, o należące mu sumy (M. 131 f. 111; Gr. Chęciń. 20 f. 149; 24 f. 855; Zap. Lub. 19 f. 27; Wyr. Lub. 70 f. 480; Gr. Oświec. 99 f. 539; 135 f. 893; Zs. Zat. 4 f. 166, 198 i 320; 9 f. 659; 25 f. 353; 28 f. 181).
Z tych synów Krzysztofa:

Piotr nabył 1608 r. od Suskich, trzymane zastawem przez jego brata Mikołaja, części ich w Suchej, Sreszawie, Błądzance, Kobylance i Januszowicach. W 1616 r. po tymże bracie starosta oświecimski, 1633 r. poseł na sejm i deputat na Trybunał radomski, miał dwie żony, 1-o v. Katarzynę Przerębską, 2-o v. Marcyannę z Ziemblic Boguszównę, rotmistrzównę królewską, wspólnie z którą otrzymał 1633 r. Ślezowice i Łęki, w zatorskiem. Umarł bezpotomny 1640 r., a wdowa po nim wyszła 2-o v. za Jana z Leszczyn Bylinę, podstolego krakowskiego, a 3-o v. za Mikołaja Oraczowskiego, dziedzica Lebuchowej i 1665 r. już nie żyła (M. 177 f. 165; 180 f. 135; Zap. Lub. 22 f. 526; Woł. X f. 828; Gr. Oświec. 7 f. 2526; 69 f. 289; Gr. Biec. 192 f. 870; 249 f. 1684 i 1702).

Aleksander, brat Piotra, a syn Krzysztofa, dziedzic Ślemienia, procesuje się 1609 r. z Lubomirskim, o Mikluszowice i 7,000 flor., zapisuje 1612 r., na wypadek swej śmierci, Moszczenicę z folwarkiem bratu Melchiorowi, zeznaje 1613 r. oblig na brata Piotra, a 1615 r. zapis wzajemnego dożywocia z żoną, Anną z Dembińskich, kasztelanką biecką. W 1618 r. sprzedaje Radziejowi, odziedziczony po ojcu Rychwałd nowy. W 1620 r. ustanowioną została nad nim kuratela w osobach: Anny z Dembian żony, braci, Piotra i Mikołaja i Dembińskiego, kasztelana wojnickiego. Głośny awanturnik, za gwałt wykonany nad Janem Stadnickim i Stanisławem Dembińskim, wywołany z kraju, uszedł za granicę i umarł w Rzymie. W 1630 r. żył jeszcze, ale nazwany cywilnie zmarłym. Jedyna jego córka Katarzyna, 1-o v. Piotrowa Samuelowa Grudzińska, starościna średzka, 2-o v. Teodora Lackiego, marszałka nadwornego litewskiego, małżonka, sprzedała 1640 r. Gilowice, nabyte przez jej dziada 1581 r., proboszczowi w Żywcu, przyczyniła się 1652 r., do uposażenia szpitala Najśw. Panny Maryi w Krakowie, a Ślemień, odziedziczony po ojcu, darowała stryjecznej swej bratance Wielopolskiej; zmarła 1675 r. (Gr. Krakow.; M. 166 f. 143; Zap. Lub. 20 f. 349; Gr. Oświec. 59 f. 654 i 673; 99 f. 559; Fasc. 77 f. 2999; Zs. Zat. 32 f. 220).

Mikołaj, syn Krzysztofa, najstarszy z braci, dziedziczył na Żywcu. Od 1598-1616 r. starosta oświecimski, zabezpieczył 1602 r. wraz z ojcem 30,000 fl. Dembińskim i otrzymał od ojca, za konsensem królewskim, Barwałd, a 1614 roku wraz z żoną, Anną z Mirowa Myszkowską, marszałkówną wielką koronną, różne królewszczyzny. Rozrzutny i hulaka, oskarżony o fałszowanie pieniędzy, zrobił do 600,000 flor. długu, w której to sumie, celem zaspokojenia wierzycieli, sprzedał 1624 r., z prawem wykupna, Żywiec z przyległościami królowej Konstancyi, żonie Zygmunta III-go, przyczem, jako porękawiczne, otrzymał starostwo nowotargskie. Umarł 1633 r., pozostawiwszy córki: Zofię, zamężną Pawłowę Gierałtowską i Elżbietę, oraz syna Krzysztofa, któremu, za konsensem królewskim z 1624 r., odstąpił posiadane przez siebie, w księstwie zatorskiem, królewszczyzny (M. 131 f. 111; 142 f. 100; 151 f. 144; 157 f. 6; 169 f. 439; 346 f. 87; Rękop. Oss. 174 f. 51; Gr. Ośw. 57 f. 12-51; Zs. Zat. 4 f. 1100).

Krzysztof, starosta oświecimski i barwałdski, które to ostatnie starostwo, wraz z Zakrzewem, Gołuchowicami i innemi, odstąpił mu ojciec jeszcze 1628 r., miał dwie żony, 1-o Katarzynę z Bnina Śmigielską, córkę Pawła, wdowę po Pawle z Obór Lesnowolskim, staroście zatorskim, dziedziczkę Witkowic i Przybradzi, posiadającą wraz z nim 1638 r. Jaroszowice, Chojnią, Stronie i Leśnicę; 2-o Marcyannę Przyłęcką, kasztelankę oświecimską, dziedziczkę Rabki, Inwałdu i Bukowca, dla której wystarał się o prawo wspólności na posiadane przez się królewszczyzny. Zabił się 1647 r., spadłszy z konia na polowaniu, a wdowa po nim była 1653 r. 2-o v. za Hieronimem z Wielkiego Chrząstowa Wierzbowskim, wielkorządcą krakowskim, następnie kasztelanem sieradzkim, a wreszcie wojewodą brzesko-kujawskim i starostą oświecimskim, barwałdzkim i szadkowskim; zaś córka jego, z tej drugiej żony urodzona, Konstancya Krystyna, wyszła za Jana Wielopolskiego, ze stolnika, ostatecznie kanclerza koronnego i otrzymała 1666 r. konsens królewski, na wykupienie starostwa nowotargskiego z rąk swego teścia, kasztelana wojnickiego (M. 185 f. 34; 194 f. 3; 212 f. 69; Sig. Rękop. Oss. 139 f. 67; Zs. Warec. 30 f. 40; Wyr. Piotrk. 243 f. 637; Zap. Lub. 37 f. 117; 49 f. 17; Gr. Krak. 265 f. 1579; Gr. Oświec. 9 f. 895; 131 f. 821 i 893; Zs. Zat. 5 f. 227; 6 f. 128, 263, 275 i 669; 35 f. 96, 103, 467, 480, 487 i 494).

Oprócz majątku po rodzicach, dziadzie stryjecznym Piotrze i stryjecznej ciotce Lackiej, wniosła Konstancya mężowi prawo dziedziczenia utworzonej przez margrabiego Zygmunta Myszkowskiego, ordynacyi Pinczowskiej i prawo wykupna Żywca w 600,000 flor., w pierwszej linii Komorowskim konstytucyą 1631 roku zastrzeżone. Z prawa tego skorzystał już syn kanclerza, Jan Wielopolski; o czem konstytucya z 1676 r. wspomina. Ordynacya też pinczowska przeszła z czasem na Wielopolskich, a ordynat tytułował się margrabią Myszkowskim, hrabią Wielopolskim.

Marcin, trzeci z rzędu syn Stanisława, był, jak wiemy, 1444 r. z braćmi Piotrem i Mikołajem na Węgrzech. Syn jego Piotr, jest 1465 r. na uniwersytecie krakowskim.

Jakób, według Pamiętnika, czwarty z synów Stanisława, dziedziczył na części Komorowa i Woli Komorowskiej v. Brzozowej. Syn jego Feliks, dziedzic tej samej części, zeznał 1539 r. zapis dożywocia z żoną, Różą Kolmaszówną, dziedziczką połowy Miękkiego, wdową po Stanisławie Zamiechowskim, zabezpieczając jej 400 flor. posagu. Dzierżawił od Hinka Piotrowskiego drugą połowę Miękkiego, a 1553 r. sprzedał, wraz z dziećmi, część żoniną tamże Modryńskiemu, równocześnie ją od niego wydzierżawiając. Jego dzieci: Urszula, już 1553 r. za Bartłomiejem Ściborem, Elżbieta, zeznająca 1562 r. zapis dożywocia z mężem, Jakóbem Zaleskim z Czamowa, Katarzyna, 1566 r. za Janem Mogilnickim, Anna (czy nie ona to występuje 1592 r. jako żona Krzysztofa Kiewlicza z kijowskiego), Wojciech, Andrzej, Stanisław i Jan, występujący razem 1590 r., jako synowie Feliksa, współdziedzice Komorowa i Woli Brzozowej. Trzej ostatni uregulowali, umową zawartą 1585 r. z wszystkimi stryjecznymi, granice ich części w Komorowie i Księżostanach (Zs. Bełs. 3 f. 1082; 4 f. 1590; 9 f. 916, 943, 991, 997 i 998; 11 f. 1055 i 1264; 12 f. 144 i 148; 13 f. 921 i 928; 14 f. 36; 20 f. 417; Gr. Bełs. 155 f. 888; 170 f. 496 i 500; Wyr. Lub. 39 f. 527; 63 f. 700). Z nich:

Wojciech wziął 1569 r. zastawem od Marcinowskiego jego dział w Przeworsku, sprzedał wraz z żoną, Urszulą Ściborówną, 1579 r. część po ojcu w Komorowie, Wozuczyńskiemu, a 1580 r. dworek w Tyszowcach, żydówce. Zostawił synów: Marka i Aleksandra, o których jednak w aktach bełskich żadnych nie ma danych (Zs. Bełskie 12 f. 144; 19 f. 1249; Gr. Bełskie 17 f. 366; Rękop. Czartoryjs. 1356).

Andrzej, brat Wojciecha, występujący 1582 r. z żoną, Barbarą z Rudzkich, miał zostawić, według pamiętnika, Wojciecha, Bartłomieja i Jana, a według aktów miał Auctusa, Krzysztofa i Jana. Auctus kwitował 1604 r. stryjecznego brata Łazarza z 100 flor., które mu rodzeni jego bracia, Krzysztof i Jan, zapisali w grodzie chełmskim, a Jan, zostawszy 1598 r. pełnoletnim, zatwierdza, uwalniając ojca z poręki, sprzedaż części w Komorowie Wozuczyńskiemu (Zs. Bełs. 21 f. 267, 504 i 583; 31 f. 579; Gr. Bełs. 15 f. 422; 35 f. 1191; Zap. Lub. 5 f. 589).

Stanisław, trzeci syn Feliksa, zabezpieczył 1568 r. 700 flor. posagu i zeznał zapis dożywocia z żoną, Anną z Wołkowyi, córką Jana Wołkowiskiego. Z niej: Łazarz, Jan, Feliks, Samuel i Paweł, którzy w 1600 roku kwitują Myszkowskiego z 2,000 flor., a 1601 r., wyznaczają siostrom swym: Róży, Dorocie, Katarzynie i Izabelli, po 150 flor. posagu (Zs. Bełs. 15 f. 240 i 241; 34 f. 796, 1157-1160; Gr. Bełs. 35 f. 1328). Z jego synów:

Łazarz, żonaty już 1588 r. z Katarzyną Tuszowską, dziedziczką części Rusina, zabezpieczył jej 1604 r. 200 flor. posagu i zeznał z nią zapis dożywocia. Nie żył już 1619 r., w którym pełnoletni syn jego Łukasz, imieniem matki i nieletnich braci, Mikołaja i Stanisława, kwituje z dwóch różnych summ Jana z Komorowa. Ten Łukasz, dzierżawca Korzennicy, którą 1626 r. odstąpił Ramułtom, zabezpieczył 1625 roku ciotce swej Izabelli, 37 flor. odsetków, od kapitału 370 flor., który po jej śmierci ma zwrócić jej braciom, a swym stryjom. Stanisław, brat Łukasza, otrzymał 1624 r. od matki 1,000 flor. i w tymże roku zeznał zapis dożywocia z żoną, Barbarą z Ruszkowskich, 1-o v. Paszkowską (Zs. Bełs. 39 f. 58; 40 f. 1203; 65 f. 12, 364, 448 i 950; 66 f. 306; Zs. Przem. 89 f. 90; 95 f.853 i 861; 97 f. 296; Gr. Przem. 84 f. 456).

Jan, drugi syn Stanisława, kwituje 1599 r. Myszkowskiego z 500 florenów, a 1600 roku zastawionych mu w 700 florenach przez Rogalę dziesięciu kmieci w Dołobyczowie, wydzierżawia temuż Rogali (Zs. Bełs. 32 f. 624; Gr. Bełskie 32 f. 9 i 192 f. 1036).

Feliks, trzeci syn Stanisława, wydzierżawia 1604 r., wraz z żoną Katarzyną, od brata Łukasza, część jego w Komorowie, a 1605 r. bierze w 800 flor. od Russyana połowę Worochły zastawem, którą sumę 1627 r. syn jego Marcin odbiera, córka zaś Anna, zeznająca 1625 r. zapis dożywocia z mężem, Wojciechem Russyanem, nabywa 1628 r. od Dramińskich wójtostwo w Sterkowicach, które, za konsensem królewskim z 1660 r., wraz z mężem, odstępuje Podsędkowskim. Marcina, z Anny Bydłowskiej, syn Jan, zeznał 1675 r. zapis dożywocia z Heleną Rudzką, córką Feliksa, z Ewy Korybskiej (Zs. Bełs. 56 f. 993; 58 f. 2121; 93 f. 103; Gr. Bełs. 35 f. 1348; 44 f. 465; 107 f. 577; 249 f. 1276; Gr. Busk. 16 f. 583).

Samuel v. Piotr Samuel, zeznał 1609 r., że gdyby z wyprawy moskiewskiej nie wrócił, przekazuje swój majątek bratu Łazarzowi. W 1615 roku bierze wraz z żoną, Katarzyną z Sarnickich, część Hruszowa od Lityńskich zastawem, którą 1629 r. im napowrót odstępuje. Syn ich Jakób, aprobuje 1651 r. we Lwowie spisany testament, a 1687 roku kwituje żona jego, Konstancya z Lewickich, 1-o v. Tomaszowa Dąbrowska, Potockiego, z 150 flor. jej mężowi, obecnie w niewoli tatarskiej będącemu, z Ostrowa się należących (Gr. Bełs. 37 f. 97; 39 f. 353; 89 f. 421; 631 f. 469; Gr. Przem. 331 f. 557; Gr. Lwows. 220 f. 942; 231 f. 159 i 380 f. 2024).

Paweł, najmłodszy syn Stanisława, kwituje 1604 r. Szystowskiego, z majątku po matce i sprzedaje swą cząstkę w Komorowie Wozuczyńskiemu. Żonaty już 1609 r. z Anną Russyanówną, bierze 1619 r. część Ostrowa od Rogali, a 1630 roku część Zawałowa od Lesickiego w dzierżawę (Zs. Bełs. 59 f. 176; Gr. Bełs. 35 f. 1327 i 1328; 40 f. 615).
Jan, najmłodszy z synów Feliksa, zabezpieczył 1573 roku żonie, Jadwidze z Wasilowa, córce Antoniego Iłowskiego, 2-o v. 1595 r. Marcinowej Szystowskiej, podstarościnie grodzkiej grabowieckiej, 400 flor. posagu i zeznał z nią zapis dożywocia. Trzymał zastawem Łuczyce, które 1589 r. odstąpił Hoskiej, a wziął od Saporowskiego Mosty i Machnów. Zostawił Piotra, Wacława, Jana, Antoniego, o którym po 1603 r. żadnej już niema wzmianki, Annę, Zofię, Katarzynę i Jadwigę, wszystkich z matką 1591 roku przez Łaszczową pozwanych. Anna, Wojciechowa Muchowiecka, kwitująca 1601 r. z majątku rodzicielskiego, była już 1603 r. wdową; Zofia, której 1599 r. mąż Wawrzyniec Gutowski, pisarz ziemski grabowiecki, zabezpieczył 700 flor. posagu i oprawy, była 1610 r. 2-o v. Trąbczyńską; Katarzyna, 1603 r. za Tarnawieckim, a Jadwiga Janowa Mnichowska, kwituje 1620 roku brata Piotra, z 300 flor. posagu (Zs. Bełs. 15 f. 845 i 846; 20 f. 804; 22 f. 81, 480 i 613; 30 f. 846; 32 f. 824 i 832; 42 f. 827 i 985; 86 f. 210; Gr. Bełs. 35 f. 95 i 1039; 42 f. 91; 185 f. 67; 195 f. 1112).

Piotr, najstarszy z synów Jana, zeznał 1609 r. z żoną, Zofią Russyanówną, córką Piotra, zapis dożywocia, a 1610 r. zabezpieczył jej 500 flor. posagu. Posiadał 1603 r. wójtostwo Drohomyśl i Badawia, 1629 r. dzierżawił Kozminin w starostwie chmielnickiem, a 1635 r. już nie żył, bo wdowa po nim i dzieci: Wojciech, Mikołaj, Andrzej i Katarzyna, kwitują Turkowieckiego z 100 flor. Ta Katarzyna, w tymże roku Wojciechowa Kamieńska, kwituje Jabłońskich z 200 flor., drugiej zaś jego córce, przedtem wydanej, zapisał mąż, Walenty Borowski, również 1635 roku dożywocie, na części Komorowa i Księzostan, którą od Bardzikowskiego nabył (Zs. Bełs. 42 f. 123 i 651; Gr. Bełs. 37 f. 84; 41 f. 820 i 1025; 52 f. 148, 288 i 309; 195 f. 1112, 1419 i 1422; Źr. Dziej. V).
Z synów Piotra:

Mikołaj, od 1641 r. niespotykany w aktach bełskich, zjawia się 1681 roku z synem Konstantym. Ten procesuje się 1681 r. wraz z żoną, Maryanną Suhakówną, z Łaszczami, a 1699 r. z drugą żoną, Anną Laskowską, 1-o v. Felicyanową Weiskop Białogłowską, wojszczyną przemyską, z Lubomirskimi o sumy. Po Rowińskim mianowany 1705 r. podczaszym mścisławskim, trzymał zastawem Kłonicę, a dzierżawił od ks. z Ostroga 1708 r. Piwody, zaś 1711 r. od Wąsowicza, starosty kiślackiego, Orzechowce i Czajków. Umarł bezpotomny, a siostry jego, Krystyna Wojciechowa Czerska, Maryanna Franciszkowa Celińska i Katarzyna Wojciechowa Chądzyńska, kwitują 1727 r. Wąsowicza, egzekutora jego testamentu, z majątku po nim. Być może jednak, że to były nie jego siostry, a córki (Gr. Bełs. 124 f. 54 i 194; 301 f. 796; 391 f. 653 i 659; 392 f. 14; Gr. Przem. 165 f. 19 i 21; 155 f. 381; 221 f. 657; 723 f. 785; Fasc. 65 f. 137; 108 f. 137 i 335; Gr. Sanoc. 72 f. 507; Fasc. 141 f. 2437).

Wacław, drugi syn Jana, zeznał 1619 r. zapis dożywocia z Anną Korycką, 1-o v. Janową Łychowską, 3-o v. Jerzową Sobieszczańską, a 4-o v. Jana Zaleskiego, 1638 r. prawnie zmarłego żoną. Z niej córka Barbara, za Marcinem Chamcem, dziedzicem części Slatyna, której matka 1645 roku różne poczyniła zapisy, o co ją 1647 rokupozwał Stanisław Łychowski, żonaty z Zofią Komorowską (Zs. Bełs. 48 f. 992; Gr. Bełs. 62 f. 246; 68 f. 11; 107 f. 19; 234 f. 85 i 208; 512 f. 1183).

Jan, trzeci syn Jana, dzierżawił Malice. Zabezpieczył on 1620 r. żonie, Dorocie z Mietelina Mruczyńskiej, 1-o v. Janowej Turkowieckiej, 1,000 flor., lecz już 1622 r. nie żył, bo Zagrobski, w sprawie Malic, pozwał tylko wdowę po nim Dorotę, z córką Katarzyną, która 1640 r. jest za Walentym Skolimowskim (Zs. Bełs. 49 f. 18 i 895; Gr. Bels. 108 f. 232; 111 f. 485; 207 f. 271-273; 226 f. 79; 488 f. 1373 i 1378).

Wojciech, podług Pamiętnika, piąty z rzędu syn Stanisława, brat Piotra, Mikołaja, Marcina i Jakóba, zostawił Macieja, dziedzica części Komorowa i Księżostan, który w 1557 roku 700 flor. wiana i tyleż przywianku, żonie, Annie Jakóbównie Podhoreckiej, zabezpieczył i zapis dożywocia z nią zeznał. Z niej Jan, w latach 1604-1608 z Stadnickim o Krzemienicę się procesujący, Marcin, trzymający zastawem część Dołhobyczowa, Aleksander i Krzysztof. Dwaj ostatni zawierają 1585 r. z wszystkimi stryjecznymi umowę, dotyczącą granic ich części w Komorowie i Księżostanach.

Aleksander, także Aleksym zwany, posiadacz wójtostwa w Reklińcu, nabył 1604 r. od Anny, wdowy po Stanisławie Krasznickim Ta Anna, w tej samej sprawie, w aktach grodzkich lwowskich 210 f. 647 nazwana Kraśnicką, a 359 f. 1021 Krasińską (M. D. Wąs.)., wójtostwo w Mostach v. Augustowie, kupuje połowę Drohiczan z Zawałowem, w chełmskiem, 1618 roku odstępuje za konsensem królewskim Paprockiemu, wójtostwo w Reklińcu, zaś część swą w Komorowie i Księżostanach Chmieleckiemu 1598 r. i umiera bezpotomnie, a majątkiem jego dzielą się 1619 r. synowie brata Krzysztofa (Zs. Bełs. 5 f. 1918 12 f. 544; 20 f. 417; 31 f. 424; Gr. Bełs. 5 f. 892 i 894; 35 f. 1307; Zs. Przew. 39 f. 842).

Krzysztof, 1598 r. wwiązany do Honiatyczek, które wraz z Czerminem i Miękiszem zadzierżawił, dwie miał żony: Elżbietę ze Zwiartowskich i Annę Żulińską. Zostawił: Adama, Jana, Aleksandra i Stanisława, którzy 1616 r., wraz z siostrą Zofią, później zamężną Gurską, procesują się ze Szczuką, dziedzicem części Zwiartowa, zaś 1619 r. dzielą się majątkiem po stryju Aleksandrze, w ten sposób, iż Adam i Jan biorą Zawałów, z obowiązkiem wyposażenia siostry Zofii, ze Zwiartowskiej urodzonej, a Aleksander i Stanisław - Drohiczany, z takimże obowiązkiem, co do siostry Anny, z Żulińskiej urodzonej, lecz jeszcze tegoż roku dobra te Daniłowiczowi odprzedają. Anna występuje 1644 r. jako Ściborowa. Trzecia ich siostra Katarzyna, ze Zwiartowskiej urodzona, przed 1619 r. wyposażona, 1-o v. Marcinowa Żulińska, jest 1630 r. 2-o v. żoną Stanisława Szczawińskiego, wojskiego lubaczowskiego, który 1643 r. z miłości dla niej, jej synowi Krzysztofowi Żulińskiemu, 3,000 flor. zapisał, a testamentem z 1651 r. jej 15,000 flor. ze swego majątku przeznaczył (Gr. Bełs. 1 f. 394 i 397; 60 f. 396; 68 f. 429; 207 f. 2; Zs. Bełs. 48 f. 299 i 746; 67 f. 222; 103 f. 26; 169 f. 1115).

Adam, z podsędka, 1636 r. sędzia ziemski bełski, kwituje 1615 roku, wraz z bratem Aleksandrem, Oleśnickiego, z summ po ojcu, bierze 1628 r. od Wapowskich zastawem Wołostków i Stojańce, 1617 r. zeznaje zapis dożywocia z żoną, Katarzyną z Suchorabskich, dziedziczką części Drohiczan i Zawałowa i zabezpiecza jej 4,000 flor. posagu, 1629 roku żeni się po raz drugi z Agnieszką z Żałego Żelską, 1-o v. Andrzejową Ołtarzewską, a 1639 r. zeznaje zapis dożywocia z trzecią żoną, Anną z Łysakowa, 1-o v. Fryderykową Siestrzewitowską, która w 1648 roku, już jako wdowa po nim, odstąpiła zapis części w Komorowie i Księżostanach jego synowi Krzysztofowi. Z Suchorabskiej, córka jego Anna, jest 1640 r. żoną Jana Łysakowskiego. Nie żyła już 1643 r., w którym sędzia, imieniem syna Krzysztofa i córek, kwituje Łysakowskiego, ze zwrotu posagu i zapisanego jej przywianku, razem 10,000 flor. Druga córka Teofila, 1-o v. Abrahamowa Siestrzewitowska, kwituje 1651 r. brata Krzysztofa z 4,000 flor. posagu i z spadku, po rodzonej siostrze Łysakowskiej, odstępuje mężowi, za jego część w Starogrodzie, swą część w Myszowie, a 1655 r. jest 2-o v. żoną Daniela Skarbka, 1668 r. oblatuje swój testament, a 1675 r. pozywa bliski jej krewny, Podhorecki, tegoż Skarbka, iż po wyłudzeniu od niej testamentowego zapisu, stał się przez pobicie, bezpośrednim jej zabójcą. Trzecia córka, z Żelskiej urodzona, Dorota, 1651 r. Janowa Ołtarzewska, podstolina czerniechowska, jest 1659 r. 2-o v. za Andrzejem Czarnołuskim (Gr. Sanoc. 88 f. 276; Gr. Przem. 347 f. 266; Gr. Lwow. 219 f. 612; Gr. Busk. 50 f. 379; Gr. Bełs. 40 f. 68, 218, 222, 224 i 242; 46 f. 276; 47 f. 337; 55 f. 478; 56 f. 413; 57 f. 756-765; 65 f. 105; 68 f. 22, 23, 25, 132 i 473; 72 f. 748 i 793; 114 f. 148; 119 f. 97; 258 f. 1424; Zs. Bełs. 44 f. 630; 48 f. 9 i 731; 62 f. 1288; 65 f. 412; Zap. Lub. 44 f. 32; 47 f. 602; Sig. 3 f. 97).

Krzysztof v. Krzysztof Kazimierz, urodzony z Żelskiej, po ojcu dziedzic części w Komorowie, Księżostanach, Myszowie, Starogrodzie, Sielcu i Dzierążni, kwituje 1651 r. stryja Aleksandra z opieki, zeznaje zapis dożywocia z żoną, Maryanną z Telefusów, 1-o v. Janową Stadnicką, zapisuje jej 5,000 flor. i puszcza zastawem Dzierążnią i Sielec w 10,000 flor. Wraz z nią odstępuje 1664 r. Duninowi 8,000 flor. na Uhnowie zabezpieczonych, podpisuje, z województwem bełskiem, obiór króla Michała, a 1674 r. wydaje córkę Zofię, dziedziczkę Dzierążni, za Zygmunta Węglińskiego. W 1682 r. występuje z drugą żoną, Anną z Brodowskich, a 1705 r. już nie żyje, a wdowa po nim jest 1710 r. 2-o v. Pawłową Kapuścińską (Zs. Bełs. 116 f. 134-138; Gr. Bełs. 70 f. 323; 83 f. 568; 88 f. 61-66; 100 f. 342; 113 f. 110; 271 f. 119; 275 f. 905; 292 f. 2; 297 f. 831; 300 f. 577 i 920; 371 f. 262 i 298; 542 f. 141).

Stanisław, dziedzic po ojcu Starogrodu i innych, urodzony z Brodowskiej, 1718 r. towarzysz chorągwi Kossakowskiego, zeznaje 1723 r. zapis dożywocia z Anną z Orańskich, 1-o v. Samuelową Bełżecką, urodzoną z Justyny Komorowskiej, z linii Suszeńskiej, w skutek tego ciągle przez tychże Komorowskich, tak jak i jego synowie, Jan i Piotr, procesowany. Po swych stryjecznych i przez zakupno, posiadał Stanisław i inne dobra, jak Ordów, a po żonie Oserdów i Chłopiatyn, był więc z wówczas żyjących Komorowskich najzamożniejszym, lecz linia jego wyniosła się w połowie XVIII-go wieku z bełskiego, a syn jego Piotr, wraz z żoną, Maryanną z Polanowskich, otrzymał 1767 r. konsens królewski, na wykupno z rąk Polanowskich połowy Kłopotowca, w latyczowskiem (Gr. Bełs. 311 f. 174 i 576; 327 f. 1193, 1364 i 1367; 409 f. 417 i 453; 410 f. 17 i 310; 411 f. 34, 47, 80, 83, 104, 143 i 217; Fasc 5 f. 1056 i 1058; 58 f. 867, 985, 987 i wiele innych; Kancl. 32 II f. 119).

Synem też tego Stanisława ma być Michał, chrzczony 1742 roku w Lityniu, dziedzic Michałowiec, zmarły 1801 r., którego synowie, urodzeni z Ewy Lachnickiej: Jan, ur. 1767 r., oficer b. wojsk polskich, Gabryel, ur. 1773 r., Eliasz, ur. 1780 r., Nikodem, ur. 1787 r. i Jakób, ur. 1792 r., wszyscy jeszcze bezżenni, legitymowali się ze szlachectwa 1802 r., w gubernii podolskiej.

Jan, syn Michała, zmarły 1843 r., zaślubił Maryę Komorowską h. Ciołek i z niej pozostawił syna Michała, ur. 1810 r. (metr. w Juszkowym Rohu gubernii kijowskiej), zmarłego 1853 r., żonatego z Karoliną Seroczyńską, z której synowie: Wit, ur. 1843 r., zmarły 1847 r., Bolesław Hermenegild, ur. 1844 r. w Humaniu i córki: Filipina, 1863 r. żona Juliana Rożniatowskiego i Kamilla, 1882 r. żona Aleksandra Stopniewicza. Bolesław Hermenegild zaślubił Klarę Lipińską i ma; z niej córkę Helenę, ur. 1882 r. w Romanowie, powiecie słuckim, wydaną w Wilnie 1901 roku za Jana Iwańskiego, właściciela Gardzienic, w lubelskiem.

Jan, brat Adama, 1621 r. wojski horodelski, zeznaje 1625 r. zapis dożywocia z żoną, Katarzyną z Nieledwi Łaszczówną, odstępuje 1626 r. różne sumy przez Płazę mu zapisane Brześciańskiemu, a 1636 r. nabywa od Wapowskich, trzymany przez brata Adama zastawem, Wołostków z Stojańcami.

Syn jego starszy Mikołaj, zawarł 1638 r. umowę z Janem, podczaszym bełskim, zaś młodszy Wojciech, wziął 1661 r. Czarnów zastawem od Ubysza, 1665 r. sprzedał, wraz z stryjecznym bratem Krzysztofem, Dutków Domańskiemu, nabył 1675 r. wraz z żoną, Anną Krupianką, dwór we Lwowie, ale już 1678 r. odprzedał go Witowskim, poczem ślady po obu braciach giną. Helena, zamężna Popławska, mająca 1700 r. sprawy z Stanisławem Komorowskim i windykująca Dołhobyczów, będzie zapewne córką Wojciecha, jeżeli to nie Helena, córka Aleksandra 1-o v. Bieniecka, 2-o v. Grabina (Gr. Sanoc. 89 f. 431; Gr. Bełs. 43 f. 26; 44 f. 300 i 488; 58 f. 159; 60 f. 478; 73 f. 850; 76 f. 523; 293 f. 788; Gr. Lwow. 244 f. 357; 246 f. 249).

Aleksander, po bracie Janie, 1636 r. wojski horodelski, oblatował 1647 r. przywilej na podsędka ziemskiego. Posiadał wraz z Janem; bratem starszym Dołhobyczów, a za zasługi otrzymał 1644 r. prawem kaduka, na króla spadły ruchomy majątek, po Piotrze Koryckim. Cztery miał żony: 1) Zofię z Watlewskich, 1-o v. Piotrowę Kondracką 1619 r., 2) Elżbietę z Kędzierżawskich, 1-o v. Janowę Mruczyńską 1637 r., 3) Zofię z Grabiów, córkę Wojciecha, wdowę po Stadnickim, której 1641 r. zabezpieczył 8,000 flor. i dożywocie z nią zeznał, 4) Teofilę z Tymińskich, 1-o v. Janowę Poniatowską, podwojewodzinę lubelską, a 3-o v. 1654 r. Pawłowę Piekarską, dożywotniczkę po pierwszym mężu na Mełgwi (Arch. Wąsow.), gdzie też 1651 r. testament spisał i umarł 1653 r. Córki jego: Helena, 1645 r. za Pawłem Bienieckim, a 1652 r. 2-o v. za Janem Grabią i druga Maryanna, w imieniu których, kwituje on 1647 r. Jankowskiego, ze spadku, po ich ciotce Helenie z Watlewa Jankowskiej. Syn jego Adam, umarł widocznie młodo, bo raz jedyny 1644 r. wraz z ojcem wspomniany (Gr. Bełs. 41 f. 1398; 44 f. 15 i 388; 54 f. 678; 60 f. 677; 62 f. 695; 64 f. 718; 68 f. 81 i 548; 70 f. 1; 113 f. 147; 229 f. 1236; 230 f. 466 i 470; 240 f. 61; 244 f. 215; 370 f. 61; 519 f. 1057; Zs. Bełs. 44 f. 630; 49 f. 349; 62 f. 33 i 366; 68 f. 868 i 877; 70 f. 283).

Stanisław, czwarty syn Krzysztofa, a brat powyższych, od 1619 r., to jest od chwili podziału majątku po stryju Aleksandrze z braćmi, niecytowany wcale w aktach, zjawia się napowrót 1635 r., zawierając z Płazą umowę o sumę, 1642 roku zostaje skarbnikiem bełskim, poczem nie znajduję już o nim więcej wzmianek (Gr. Bełs. 41 f. 1748; 228 f. 326; Gr. Lwow. 222 f. 497).

Paweł, według Pamiętnika, szósty syn Stanisława, jak to już wyżej, mówiąc o jego braciach zaznaczyłem, był prędzej jego wnukiem, niż synem. Trudno bowiem przypuścić, aby Paweł, zeznający akta jeszcze 1522 r., był bratem Piotra i Mikołaja, odgrywających już znaczną rolę w 1444 r. Paweł dziedziczył na części Komorowa i Księżostan, a dzierżawił Werbkowice. Żył jeszcze 1522 r., w którym zapisy na Werbkowice odstąpił Piotrowi Ściborowi, żonatemu z jego córką Zofią. Druga córka, Anna Janowa Stabrowska, pozywa 1544 r. braci, Baltazara, Melchiora i Kaspra, o zabór jej cząstki w Komorowie. Czwarty jego syn Jakób, o którym później żadnych niema wzmianek, odstępuje 1528 r. swą macierzyznę, zabezpieczoną na Komorowie, szwagrowi Ściborowi (Zs. Bełs. 7 f. 1283; 8 f. 222, 369 i 595). Z pozostałych jego synów:

Baltazar, na części: Komorowa i Księżostan, żonaty z Pietrusią z Wierzchrzeczycy, córką Walentego Słąnki, która w 1566 roku drugiemu mężowi swemu, Krzysztofowi Zrzebieckiemu, darowała 200 flor., zostawił: Agnieszkę, raz 1566 r. wspomnianą, Dorotę, 1563 r. z mężem Stanisławem Horyszowskim, dziedzicem części Chodywaniec, Elżbietę, 1587 r. z mężem Pawłem Pałuckim, Katarzynę, 1599 roku z mężem Stanisławem Laskowskim, zapisy dożywocia zeznające; Krzysztofa, raz tylko 1599 r. wspomnianego; Wojciecha, którego siostra Horyszowska, już 1559 roku z posagu pokwitowała; Ambrożego i wreszcie Mikołaja, którzy to obaj 1585 r. z wszystkimi stryjecznymi, granice swej części w Komorowie i Księżostanach ustalili (Zs. Bełs. 2 f. 91; 13 f. 755 i 788; 14 f. 293; 20 f. 417; 21 f. 437; 32 f. 448, 449 i 577).

Ambroży sprzedał 1573 r. swą cząstkę w Komorowie Dramińskiemu, 1571 roku zabezpieczył pierwszej żonie Katarzynie, córce Piotra Szwaba z Typina, 600 flor., a 1589 roku drugiej, Zofii, córce Mikołaja Bobiatyńskiego, 250 flor. posagu. Z pierwszej żony zostawił Zofię, za Pawłem Leszczkowskim; Jadwigę, 1-o v. Strzałkowską, a 1612 r. z Wawrzyńcem Leszczyńskim, zapis dożywocia zeznającą; Ambrożego, dzierżawcę Zwiartowa, o którą to dzierżawę procesują się po jego śmierci 1610 r. bracia jego, z szwagrem Leszczkowskim, Andrzeja, występującego później 1620 r. z żoną, Barbarą z Opolska Piwówną i Zygmunta.

O potomstwie Andrzeja wzmianek niema, Zygmunt zaś, który nabył część Ostrowa i Woli Wnorowskiej, żonaty z Ewą z Podhorzec Dusza Podhorecką, 1-o v. Sobieszczańską, wziął z nią 1608 r. część Podhorzec zastawem i zostawił Tomasza i Samuela.

Tomasz, żonaty z Jadwigą Sobieszczańską, 1-o v. Lutoborską 1643 r., wziął od Stempkowskiego 1651 r. zastawem część Boratyna, którą, umierając 1669 r., przekazał bratankowi Piotrowi (Zs. Bełs. 14 f. 1072; 23 f. 931 i 932; 32 f. 831; 33 f. 266; 43 f. 207; 165 f. 69 i 75; Gr. Bełs. 41 f. 72, 73 i 77; 42 f. 663).

Samuel, młodszy syn Zygmunta, a brat Tomasza, żonaty również z Jadwigą Sobieszczańską, córką Jerzego z Anny Koryckiej, której 1643 r. zabezpieczył 4,000 flor. posagu, nabył 1646 roku od jej przyrodniego brata część Rusina, lecz wkrótce umarł, a wdowa po nim wyszła 2-o v. za Samuela Siestrzewitowskiego, a 3-o v. za Baltazara Puczniowskiego, z wojska kwarcianego, zaś 1660 r. odprzedała Rusin Łychowskim. Jego szesnastoletnia córka Anna, wraz z swym opiekunem, Mikołajem Sobieszczańskim, skarży 1660 r. ojczyma swego Puczniowskiego, o zgwałcenie jej; a syn Piotr, objąwszy zastaw Boratyna, po stryju Tomaszu, zeznał 1677 r. zapis dożywocia z żoną, Katarzyną z Stępkowskich, a 1686 r. wziął Mozdzary zastawem (Zs. Bełs. 67 f. 195, 231 i 442; 68 f. 959; 69 f. 194; Gr. Bełs. 62 f. 455; 84 f. 165; 88 f. 621 i 628; 89 f. 109; 249 f. 182 i 218; 265 f. 226; 278 f. 40; 378 f. 111).

Mikołaj, brat Ambrożego, cząstkę swą w Komorowie zastawił Połaskiemu, a sam trzymał część w Smoligowie, w 700 flor. posagu żony, Elżbiety z Strzałkowskich, z którą zeznał 1566 r. zapis dożywocia i 700 flor. oprawy jej zabezpieczył, zastawem. Z tej żony: Jakób, Marcin i Seweryn, którzy wraz z matką. cząstkę swą w Komorowie sprzedali Borzęckiemu 1600 r. (Zs. Bełs. 8 f. 71; 13 f. 749; 14 f. 255; 17 f. 1116; 19 f. 1256; 33 f. 287; 153 f. 1053).

Marcin, posiadacz Smoligowa, zabezpieczył 1600 r. na nim matce 200 flor. Żonaty z Elżbietą Ciemiernicką, która 1610 r. wzięła część Mircza zastawem, zabezpieczył jej 1618 r. na swym majątku 600 flor.

Seweryn, wwiązany do Szarpaniec 1603 r., zeznał 1606 r. zapis dożywocia z żoną, Katarzyną z Wituchowskich, przyczem ona równocześnie pokwitowała swych opiekunów, z 5,000 flor. O potomstwie tych dwóch braci nie znajduję w aktach wzmianek (Zs. Bełs. 32 f. 461; 38 f. 842; 93 f. 121 i 123; Gr. Bełs. 40 f. 239; 195 f. 900).

Jakób, najstarszy z synów Mikołaja i Strzałkowskiej, żonaty z Marusią Sulimowską, która 1604 r. kwitowała Stanisława Sulimowskiego z ojcowizny, zostawił: Katarzynę, zamężną Strońską, Annę Tomaszowę Lipnicką, obie 1616 r. działające, nie żyjącego już 1635 r. Marcina, biorącego 1629 r. część w Jaśniskach zastawem, od Ferenza Jaśniskiego i Jakóba, których dalsze losy nieznane (Zs. Bełs. 93 f. 177; Gr. Bełs. 39 f. 270; 475 f. 1073; 477 f. 6; Gr. Lwow. 220 f. 869; Gr. Przem. 174 f. 142).

Melchior, brat Baltazara, zwykle Malchrem zwany, zabezpieczył żonie, Jadwidze z Morawska, 700 flor. posagu i tyleż przywianku. Oprócz części w Komorowie i Księżostanach, posiadał część Laszek i Oryszowa, które 1560 r. zastawił w 2,000 flor. Braciejowskim, lecz wkrótce je wykupił, wziął 1565 r. część Dzierążni zastawem, dzierżawił zaś od Zamoyskiego Rekliniec, Zdanów, Pniów i inne. Jego potomstwo: Małgorzata (Marta) zeznała zapis dożywocia 1586 r. z mężem, Jakóbem Hrodyłowskim, Katarzyna i Magdalena raz wspomniane, Zofia sprzedająca. 1597 r. wraz z mężem, Mikołajem Zamoyskim, Niewiarków; Mikołaj występujący raz 1570 r., a następnie dopiero 1597 r. z przydomkiem Litwin, poręczający Lipskiemu za siostrą Zofią Zamoyską, przy sprzedaży Niewiarkowa, a później wcale już więcej w aktach bełskich niecytowany; Paweł, po którym synowie, Wojciech i Aleksander; Piotr, 1578 r. współwłaściciel Horyszowa lackiego (Paw.); Jan Andrzej i Jerzy, który wszyscy czterej pozwali 1570 r. Gdeszyńskiego, o szkody w Laszkach i Horyszowie, a dwaj ostatni zawarli 1585 r. z wszystkimi stryjecznymi ostateczną ugodę, o granice ich cząstek w Komorowie (Zs. Przew. 12 f. 218; Zs. Bełs. 19 f. 1445; 20 f. 417; 21 f. 260 i 476; 30 f. 1111; 132 f. 1174; Gr. Bełs. 6 f. 771; 7 f. 11; 8 f. 400; 12 f. 360 i 459; 13 f. 793; 159 f. 143; Rękop. Czartoryjs. 1356).

Piotr, syn Melchiora, żonaty z Zofią Korzeńską, córką Andrzeja i Magdaleny z Grochowic, procesującą się 1584 r. z Boczkowskim; o sumy z Wołczyszczowic, kwituje 1593 r. kanclerza Zamoyskiego z 4,300 flor. na Rogóźnie mu zabezpieczonych, później zaś występuje często jako pleban w Bełzie. Jego synowie: Floryan, Paweł, Zygmunt i Stanisław Mikołaj (Rękop. Czartor. 1356), ale w aktach znajduje wzmianki tylko o ostatnim.

Zygmunt, którego krewna, Elżbieta Komorowska, zamężna Borowska, występuje 1651 r. jako spadkobierczyni całego jego majątku.

Stanisław Mikołaj zeznał 1605 r. z pierwszą żoną Olechną, wdową po Jaciu Hordyńskim, a 1613 r. z drugą, Naścią z Hościsławskich, 1-o v. Jaroszową Tustanowską, zapisy dożywocia, lecz w lat kilka potem już nie żył, bo synami jego, z tej drugiej żony, Tomaszem i Maciejem, opiekuje się 1618 r. ich wuj Łukasz Hościsławski. Obaj pozwali 1619 r. Bilińskiego, o napad na dom, rabunek i zabójstwo ojca. Tomasz występuje w aktach przemyskich do 1670 r., zaś Maciej przeniósł się do Przemyśla, gdzie nabywszy posiadłość, procesuje się 1677 r. wraz z żoną Ewą i dziećmi: Wojciechem, Łukaszem, Michałem, Aleksandrem, Stanisławem, Dorotą, Zofią i Krystyną, z Nizińskim, o napad na dom, a 1684 r. wraz z tą żoną kwituje Wiśniewskiego z procesu. Od synów jego poszło kilka linii drobnej szlachty Komorowskich, żyjącej jeszcze w początkach XIX-go wieku, w przemyskiem. Wnuk jego Szymon, nabył 1730 roku od Czerneckiego folwark w Przemyślu i zostawił, z Anny Czerneckiej, córkę Agatę, 1757 r. za Stanisławem Kolankiewiczem (Zs. Bełs. 26 f. 724; Gr. Bełs. 62 f. 606; 68 f. 205; Zs. Przem. 70 f. 1215; 89 f. 1828; Gr. Przem. 173 f. 1012; 300 f. 738; 321 f. 486; 330 f. 98; 690 f. 617; 780 f. 530 i 533; 904 f. 169; 1030 f. 237; Fasc. 6 f. 979; 98 f. 2659; 137 f. 935; Gr. Lwows. 205 f. 736; 359 f. 208; 771 f. 324, 481 i 541; Zs. Lwows. 82 f. 380 i dalsze).

Andrzej, syn Melchiora, posiadał z żoną, Zofią z Chmielka, 1-o v. Wawrzyńcową Brzeską, a 3-o v. Janową Szczukową, po pierwszym jej mężu, wójtostwo w Połonicy, o które 1584 r. procesuje się z Lutomirskim i drugie, w Woli Brzeskiej. Nie żył już 1597 r., pozostawiwszy: Zofię, za Mikołajem Malickim, Piotra, Jana i Wawrzyńca, którzy 1612 r. puścili część swą w Komorowie i Księżostanach zastawem Koryckiemu.

Jan kwituje 1607 roku Piotra, z ruchomości po rodzicach, 1613 roku wraz z Wawrzyńcem, sprzedają części swe w Komorowie i Księżostanach, a 1619 r. wraz z żoną, Barbarą ze Słupskich, nabywa od Tarnowskiego, za konsensem królewskim, miasteczko Wierbka, w latyczowskiem. Agnieszka Krynicka, Zuzanna Wołodyjowska, Katarzyna Remigianowa Tyrawska i Jadwiga Laskowska, córki niegdy Jana, pokwitowane 1640 roku przez Bonieckiego, w sądzie ziemskim kamienieckim, z sumy od ich ojca mu należnej i oblatują kwit ten we Lwowie.

Wawrzyniec kwituje 1618 roku brata Piotra z sumy, należącej mu się za sprzedaną cząstkę Komorowa, a 1641 r. obiera jeszcze plenipotentów.

Piotr jest 1623 r. żonaty z Krystyną z Opolska Piwówną, lecz wkrótce umiera, bo 1624 roku nakazuje Zygmunt III-ci odebrać od jego spadkobierców wójtostwo w Woli Brzeskiej, na rzecz królowej Konstancyi (Zs. Przew. 27 f. 154 i 611; Fasc. 2 f. 177-195; 3 f. 1291; Zs. Bełs. 43 f. 131 i 148; Gr. Bełs. 58 f. 397; Gr. Lwow. 212 f. 864; 216 f. 1115; 225 f. 1850; Zs. Przem. 75 f. 1698; Gr. Przem. 67 f. 430; 74 f. 1042; 171 f. 188; 176 f. 84; 326 f. 770 i 785; 343 f. 722; Zap. Lub. 20 f. 105).

Jerzy, syn Melchiora, zeznał 1582 roku zapis dożywocia z żoną, Jadwigą z Wierzchrzeczycy Słąnczanką i zabezpieczył jej 800 flor. posagu. Z niej: Katarzyna, żona Stanisława Stachnika Skomorowskiego, który jej 2,000 flor. na Skomorochach małych zapisał; ksiądz Daniel, w zakonie OO. Bernardynów, zmarły w Tarnowie 1634 r., Piotr i Andrzej, bezdzietny z Katarzyną Russyanówną, córką Pawła. Dwaj ostatni zapisali na swej części Komorowa i Księżostan sumę Niezabitowskiemu, a ten ją odstąpił 1651 r. Rudnickiemu (Zs. Bełs. 19 f. 767-769; Gr. Lwow. 231 f. 53. Mort. Tarnow.).

Jan, najmłodszy z synów Melchiora, żonaty z Reginą ze Ściborów, odstąpił wraz z nią 1620 r. Myszkowskiemu, zapis Drohiczańskiego, na rzecz ich zeznany, a 1628 r. obierał jeszcze, wraz z tą żoną, plenipotentów. Z niej: Łazarz, później ksiądz, Samuel, Mikołaj i Andrzej, którym 1630 r. zabezpiecza Gąsiorowski, żonaty z Ściborówną, 250 flor. Z nich Mikołaj, zawarł 1641 roku z Piaskowskim umowę; o Niestychanice (?), a 1653 r. sam, bez braci, lecz z ciotecznymi braćmi Rogalą i Gąsiorowskim, kwitował Rudnickiego, z spadku po wujecznym bracie Ściborze, z czego wynikałoby, iż bracia jego już nie żyli. W 1655 roku ożeniony z Barbarą Rudnicką, urodzoną z Zofii Zającównej, nie żył już 1664 r. (Zs. Bełs. 5 f. 1927; 45 f. 1094; Gr. Bełs. 41 f. 16; 45 f. 11; 46 f. 361; 47 f. 453; 50 f. 130, 138 i 271; 58. f. 159; 70 f. 466; 72 f. 215; 75 f. 207; 449 f. 492).

Kasper, trzeci z synów Pawła, a brat Baltazara i Melchiora, dziedzic części Komorowa i Księżostan, trzymał zastawem część Oryszowa, nabył 1558 r. od Russyanów dwie części w Gródku, a 1559 r. odstąpił Oryszów Cieciszowskiemu. Mianowany 1563 r. pisarzem ziemskim bełskim, umarł 1564 r. Z Zofii z Morawska, której 200 flor. oprawy zabezpieczył, zostawił: Agnieszkę Wojewódczynę, kwitującą 1583 r. braci z posagu; Jadwigę, 1586 r. zamężną Morawską; Dorotę, zeznającą zapis dożywocia z mężem, Janem Russyanem, zwanym Kulyn (Kulya ??), Walentego, Andrzeja, Erazma, Stanisława i Mikołaja, którzy 1578 r. majątkiem ojca w ten sposób się podzielili, że Andrzej i Erazm wzięli części w Gródku, a reszta, braci, części w Komorowie, z wyjątkiem zaś Stanisława, uregulowali 1585 roku umową, zawartą z wszystkimi stryjecznymi, granice swej części w Komorowie i Księżostanach. Stanisław umarł 1585 r., a Erazm 1599 r., przed samą swą nominacyą na łowczego buskiego (List Radziwił. do Zamoys.), zaś pozostali trzej bracia kwitują się 1602 r. wzajemnie, z spadku po nich (Zs. Przew. 12 f. 131; Zs. Przem. 46 f. 1225; 166 f. 238; Zs. Bełs. 4 f. 1635; 12 f. 103; 13 f. 657; 14 f. 137 i 1143; 20 f. 414 i 417; 38 f. 186; Gr. Bełs. 18 f. 94).

Walenty, najstarszy z synów Kaspra, komornik ziemski i poborca bełski, zabezpieczył żonie, Annie z Chmielka, córce Sebastyana Chmieleckiego, 800 flor. posagu i zeznał z nią zapis dożywocia 1571 r. Z niej: Katarzyna, 1-o v. Wierzbicka, 2-o v. Słąnczyna, nie żyła już 1623 r., Erazm, Waleryan i Sebastyan (Zs. Bełs. 15 f. 577 i 578; 101 f. 143 i 190; Gr. Busk. 9 f. 1260).

Erazm nabył 1608 r. od Mościckiego Krzemienicę i zostawił Agnieszkę, za Orańskim, Andrzeja i Adama 1666 r. rotmistrza królewskiego (Rękop. Czart. 1356; Gr. Przem. 390 f. 915).

Waleryan, żonaty 1605 r. z Elżbietą z Bolanowskich, córką Rafała i Barbary z Zamiechowa, wwiązany 1610 r. do Wronowic, nabył 1619 r. od Żulińskiego, zapis Aleksandra Komorowskiego na Drohiczany. Zostawił Jana, dzierżawiącego 1642 r. Byszów, Marcina, Stefana, Rafała i Walentego, którzy, wspólnie z matką, kwitowali 1634 r. Łaszcza, z 3,000 flor.

Rafał, dzierżawiący 1668 r. Muszów, zostawił: Ewę, za Janem Balem Miedzwiedzkim, dziedzicem części Bobiatyna, procesująca się 1690 r. z Żulińską, o dzierżawę Wolicy Komorowskiej i Jana, po którym synowie: Aleksander, wraz z żoną, Maryanną z Kropiwnickich, zawierający 1710 r. umowę z Giedzińskim i Józef. Po Marcinie poszli: Rafał, Prokop, Tomasz, Jan i Aleksander, wszyscy razem 1667 r. czynni w Lublinie. Rafał, z ziemią chełmską, a Prokop, z halicką, podpisali obiór króla Michała; Tomasz z żoną, Agnieszką z Wierzbickich, dziedziczył 1673 r. na części Rudnika, a Jan zostawił Józefa i Mikołaja, dziedziczącego na części Wysocka Wyżnego. W latach 1737-1740 występują w sprawie dóbr Debany, Michał i Maryanna, dzieci niegdy Józefa i Anny Jezierskiej, dojść jednak niepodobna było, którego z powyższych dwóch Józefów byli dziećmi (Zs. Bełs. 48 f. 93; Gr. Bełs. 51 f. 217; 107 f. 582; 198 f. 166; 234 f. 208; 263 f. 985; Gr. Przem. 69 f. 343 do 350; Fasc. 134 f. 2085; Gr. Lwow. 247 f. 234, 264 i 267; 252 f. 329; 685 f. 698; 917 f. 30; Fasc. 15 f. 1953; Zap. Lub. 51 f. 251; Rękop. Czartor. 1356).

Walenty, najmłodszy z synów Waleryana, zostawił, z Barbary Dłotowskiej: Krystynę, Jadwigę Gnoińską, Agnieszkę Grabinę i Michała, wspomnianych 1679 r., jako dziedziców części Gródka.

Michał ten, chorąży dobrzyński, podpisał, z województwem bełskiem, obiór króla Michała, a 1679 r. pozwał imieniem swych dzieci, z Katarzyną z Fulsztyna, córką Andrzeja Herburta i Magdaleny Tomickiej, spłodzonych, Stadnickiego, o posag żony, zabezpieczony na Lesku, Załużu i Woyskiem. Dzieci jego: ksiądz Jerzy, proboszcz dobrzynowiecki, 1683 r. kanonik sandomierski, Hieronim Michał, Jeremim lub Michałem w aktach nazywany i Magdalena Gryzelda, 1695 r. ksieni Benedyktynek w Przemyślu, odstępująca 1713 r. sumy swe na Ambukowie, Teptiuchowie, Sławentynie i Gródku, Benedyktynkom lwowskim, o co później procesa z Komorowskimi h. Ostoja, pochodzącymi z Krystyny Dłotowskiej, siostry Barbary (Gr. Bełs. 248 f. 697; 283 f. 239; Gr. Przem. 209 f. 356; 428 f. 2006; 714 f. 145; Gr. Sanoc. 108 f. 698; 373 f. 11; Gr. Lwow. 274 f. 290; Zap. Lub. 60 f. 418 i 897; 61 f. 1021).

Sebastyan, brat Erazma i Waleryana, zeznał 1616 r. zapis dożywocia z żoną, Zofią z Boguszyc, 1618 r. procesuje się o Warkowice, a 1625 r. nabywa od księżnej Poryckiej, część Chołojowa. Syn jego Michał, ur. 1616 r., zostawił Aleksandra Stanisława, ur. 1646 r. w Żołobnem, pod Korcem, posiadacza Nowostawiec i tamże zmarłego 1712 r., a pochowanego w Tajkurach.

Ten Aleksander Stanisław, spisał 1708 roku rodzaj pamiętnika herbowego (Rękop. Czartor. 1356), w którym wyliczył męskich członków rodu Korczak-Komorowskich, pochodzących od trzech braci: Jakóba, Wojciecha i Pawła z Komorowa, aż po rok 1708, w formie tablicy genealogicznej, bez podania żon i córek, wogóle bez jakichkolwiekbądź dopisków lub komentarzy. On to zapewne, bo Aleksander, syn Michała, zeznał już 1666 r. zapis dożywocia z żoną, Elżbietą z Okęckich, która to rodzina również i w bełskiem mieszkała. Jego dzieci: Helena Jaroszowa Obuch Woszczatyńska, Anna Wojciechowa Sąmpławska, Maryanna, 1-o v. Dominikowa Hulewiczowa, 2-o v. Kazimierzowa Złotnicka, pisarzowa czerniechowska, już 1723 r. i po tym mężu wdowa, Zofia Leonowa Niepokojczycka, 1723 r. nie żyjąca; ksiądz Michał Franciszkanin, Sebastyan, żonaty 1695 r. z Teresą Kasperską, ksiądz Jerzy S. J., który w wspomnianym pamiętniku ojca, datę jego śmierci dopisał, a 1711 r. pokwitował siostrę Woszczatyńską, z części mu przez ojca wyznaczonej - i Ludwik, podstoli czerniechowski, żonaty z Marcyanną z Sokołowskich, z której: Antoni, Franciszek, Józef, Paweł, Aleksander i Marcin obierali 1750 r. plenipotentów, a trzej pierwsi procesują się 1758 r. z Hulewiczami (Gr. Busk. 46 f. 8; Gr. Bełs. 48 f. 445 i 487; 409 f. 445; 421 f. 152; Gr. Przem. 221 f. 127; Gr. Lwow. 917 f. 207; 920 f. 15; Perp. Czers. 13 f. 107; Zap. Lub. 18 f. 37; 22 f. 35; Kij. 1 f. 38).

Andrzej, drugi z rzędu z żyjących synów Kaspra, dziedzic części Gródka, nabył 1594 roku, od Kinickiego, części w Zaszczu i Sobieczowie z przyległościami. W 1589 r. z żoną, Anną z Rogalów, 2-o v. Józefową Kocięską, a 1619 r. 3-o v. Wilkatorską, zeznał zapis dożywocia i 1,200 fl. oprawy jej zabezpieczył. Mieszkał w jej majątku Stubieńcu, w przemyskiem. Z niej: Anna, 1-o v. Stanisławowa Russyanowa, 1599 r. 2-o v. Marcinowa Żołczyńska, a 1635 r. jako 3-o v. Oparska, procesująca się z Korniaktem; Katarzyna Dobrogostowa Żórawska, 1620 r. nie żyjąca; Zofia, za Janem Mikołajem Czarnkiem; Barbara Piotrowa Janowska; Dorota, zeznająca 1627 r. zapis dożywocia z mężem, Jakóbem Laskowskim; Agnieszka 1633 r. za Stanisławem Pąchowskim; Hieronim, Tomasz i Feliks, którzy w latach 1625-1628 części swe w Stubieńcu, bądź Sobiekurskiemu, bądź szwagrom, posprzedawali i wreszcie Stanisław. O wszystkich tych synach Andrzeja z Rogalanki, nie znajduję później wcale żadnych wzmianek, ani w przemyskich; ani w bełskich aktach (Zs. Bełs. 22 f. 78 i 79; 28 f. 399; 32 f. 577; Gr. Bełs. 195 f. 1650; Zs. Przem. 97 f. 1115; 98 f. 183; 102 f. 458; 105 f. 1677; Gr. Przem. 83 f. 459; 84 f. 1121 i 1125; 85 f. 1118; 180 f. 42; 689 f. 384; 694 f. 140; 830 f. 675; 914 f. 2097; Fasc. 1 f. 1367; 178 f. 9).

Mikołaj, najmłodszy z synów Kaspra pisarza, dziedzic cząstki Komorowa i Księżostan, którą 1598 r. sprzedał Borzęckiemu, trzymał Chmielek od Chmieleckiego, a 1602 roku od Miękiskiego, Krzewicę i Ostobuż w 3,000 flor. zastawem. Z żoną Dorotą, córką Jana Thussowskiego (Tuszowskiego) z Rusina, zeznał zapis dożywocia 1581 r., a 1592 r. kwituje ona brata swego Jakóba, z majątku po rodzicach, zaś 1594 r. otrzymuje od swej matki Anny, cały jej ruchomy majątek. Drugą żoną jego była 1598 r. Marta v. Małgorzata z Porudna, dziedziczka Cieszacina, córka Gabryela Porudeńskiego, dziedzica Porudna i Porudenka, 1609 r. 2-o v. Dzikowa, z którą zeznał 1602 r. zapis dożywocia, a która 1604 r., już jako wdowa po nim, odstępuje dożywocie na sumie 3,000 flor. u Miękiskiego na Krzewicy, przez męża jej zapisane, na rzecz syna jego Jana, z Tuszowskiej urodzonego. O innych jego dzieciach wzmianki ani jednej nie ma (Zs. Bełs. 5 f. 1762; 18 f. 153; 25 f. 28; 27 f. 1204; 28 f. 904; 31 f. 463; 38 f. 185; 93 f. 100; Gr. Bełs. 470 f. 1327 i 1377; 477 f. 964; 478 f. 1166; Gr. Przem: 325 f. 3; 497 f. 2103; 498 f. 1784 i 1838).

Jan, mówiący o sobie wyraźnie: „syn Mikołaja Kasprowicza", nabywa od Kaspra na Malczu Jagodyńskiego, sędziego ziemskiego bełskiego, tegoż części w Chyżowicach i Łuszczowie, w horodelskiem, na których było zabezpieczonych 7,000 flor., zapisanych niegdy Jeremiaszowi Plichcie; a obciążonych dożywociem wdowy po nim, Doroty z Lipskich, obecnie żony Jana. Dorota, córka Świętosława Lipskiego, wojskiego horodelskiego, 1-o v. Jeremiaszowa Plichcina, w obecności Andrzeja, podczaszego i Samuela wojskiego, bełskich, braci swych rodzonych Lipskich, odstępuje wszystkie zapisy przez pierwszego męża jej poczynione, teraźniejszemu mężowi swemu, Janowi Komorowskiemu, dziedzicowi Chyżowic, a on jej 7,000 flor. posagu zabezpiecza i zapis dożywocia z nią zeznaje 1609 r. (Zs. Bełs. 3 f. 935 i 937; 5 f. 2197; 42 f. 473, 475 i 476).

Jan, syn Mikołaja, wnuk Kaspra; podczaszy bełski, z żoną Dorotą, zawierają 1624 r. umowę z Andrzejem Snitkowskim, komornikiem ziemskim i poborcą województwa bełskiego, zaś 1627 roku ustanawia on opiekę nad tą żoną Dorotą i w tymże jeszcze roku zapisuje jej 10,000 flor. W 1630 r. zapisał 8,000 flor. drugiej swej żonie, Barbarze z Ożarowa. Taż Barbara, 1-o v. Mikołajowa Łaszczowa Nieledewska, obecnie 2-o v. żona Jana Komorowskiego, podczaszego bełskiego, podstarościego i sędziego grodzkiego krakowskiego, nabyła 1635 roku Sachryn, od spadkobierców Jarczewskiego, zaś 1640 r. ma ona sprawę z księdzem r. gr. ze Strzelec, o zadany gwałt i więzienie. Jan, nieżyjący już 1642 r.; był w końcu podkomorzym bełskim, bo 1643 r. Anna z Podhorzec, 1-o v. Stanisławowa Drohiczyńska, 2-o v. Władysława Ostroroga, podczaszego koronnego i starosty drohowyskiego żona, a obecnie po trzecim mężu, Janie Komorowskim, z podczaszego, podkomorzym bełskim, pozostała wdowa, układa się z Abrahamem Drohiczyńskim, bratem pierwszego męża, o zapisy przez tegoż na rzecz jej zeznane. Z pierwszej żony Lipskiej, zostawił podkomorzy synów dwóch: Adama i Stefana Złota Księga XVI f. 58 i dalsze twierdzi, że podczaszy Jan otrzymał 1619 r. potwierdzenie tytułu hrabiowskiego, że był synem Mikołaja, starosty łęczyckiego i Barbary z Ożarowa, a wnukiem Jana, sędziego ziemskiego bełskiego, że miał siostry, Korycińską i Kostkową i że miał z Zofii Lipskiej, 1-o v. Bełchackiej, czterech synów. Potwierdzenie tytułu otrzymał Mikołaj, praprawnuk stryjeczny hr. Piotra z Żywca, a nie Jan, który do tej linii nie należał; ojciec jego nie był starostą łęczyckim, a dziad, sędzią ziemskim bełskim. Barbara z Ożarowa Komorowska istniała, ale jako druga żona Jana, z podczaszego, podkomorzego bełskiego, który z Doroty, 1-o v. Plichciny, a nie z Zofii 1-o v. Bełchackiej, Lipskiej, miał nie czterech, ale dwóch synów (M. D. Wąs.). (Zs. Bełs. 102 f. 17; Gr. Bełs. 43 f. 94; 47 f. 838; 52 f. 384; 60 f. 401 i 421; 62 f. 775; 209 f. 69; Zap. Lub. 30 f. 831; 38 f. 69; 39 f. 241; Akta XXIII).

Adam v. Jan Adam, ur. 1612 r., kanonik krakowski, proboszcz kruszwicki 1643 r., sekretarz królewski 1644 r., w którym nabył Witów i Dąbrówkę od brata Stefana, administrator, a 1645 r. i opat wąchocki, 1646 r. regent kancelaryi mniejszej koronnej, umarł 1647 r., pochowany w Zamościu. Pomnik ma wystawiony w katedrze krakowskiej. przez przyjaciela swego, Jacka Michałowskiego (M. 189 f. 383; 190 f. 19; Zap. Lub. 38 f. 69; 39 f. 241; Zs. Bełs. 68 f. 1029).

Stefan, brat ks. Adama, burgrabia krakowski 1642 r., otrzymał 1643 roku, na odstąpienie tegoż burgrabstwa Szembekowi, pozwolenie króla. Jako rotmistrz królewski, otrzymał 1655 r. konsens królewski, wspólnie z żoną, Katarzyną z Myszkowskich, córką Aleksandra, starosty tyszowieckiego, którą 1643 r. zaślubił, na wykupno z rąk Lipskich, wójtostwa w Jedlonce. Z niej zostawił synów: Stanisława, Jana, Adama i Michała.

Stanisław, elektor króla Michała, nie żył już 1675 r., w którym pozostali bracia dzielą się po raz pierwszy majątkiem po rodzicach.

Michał, elektor Jana III-go, 1675 r. dopiero pełnoletni, 1676 r. miecznik buski. wziął w dziale Niestanice z częścią Syrocka, w 70,000 flor. Żonaty z Zofią z Opolska Piwówną, 1-o v. Janową Lipską, dziedziczką Byszowa, umarł bezpotomny 1689 r., a pozostali bracia wypędzili bratowę z dóbr jego, o co proces zakończony drogo okupionem zwycięstwem wdowy, bo na koszta jego musiała swój Byszów sprzedać Radeckim (M. 185 f. 49; Zap. Lub. 38 f. 69; Gr. Bełs. 72 f. 37; 82 f. 626; 86 f. 1007 i 1072; 230 f. 935; 244 f. 96; 280 f. 1012; 282 f. 756, 764 i 782; 283 f. 41, 68, 1487 i 1443; 284 f. 897).

Jan, dziedzic Suszna, a później i Niestanic i nabytej Białokrynicy, elektor Jana III-go, rotmistrz królewski, ożenił się w Porycku 1680 r. z Katarzyną Komorowską h. Łabędź, córką Jakóba i Teresy Podniesińskiej, z której: Franciszek, Józef Michał i Justyna. Drugą jego żoną była, zaślubiona 1692 r. Anna Kłopocka, córka Stanisława i Maryanny z Smogorzowa Wąsowiczównej, 2-o v. Kazimierzowej Hołowkowej, wojskiej halickiej, z którą zeznał zapis dożywocia 1694 r., a trzecią, Katarzyna z Olkowa Olkowska (także Olechowską pisana), 1-o v. Franciszkowa Dembińska, układająca się 1704 roku z jego synami, o spłatę zapisanego jej w 14,000 flor. dożywocia, zmarła 1720 r. Sam Jan nie żył już 1701 r., bo pozostałą po nim wdowę i synów jego pozwał Rozwadowski, żonaty z Zofią Kłopocką, siostrą bezpotomnie zmarłej, drugiej jego żony Anny, o zwrot pobranych w posagu klejnotów i summ, z domu Wąsowiczów i Kłopockich pochodzących, a paroch z Szarpaniec, o 300 flor. Córka jego Justyna, otrzymała w posagu zastawne zapisy na Czernychrest, umarła 1710 r., a 1719 r. pozwał brat jej Michał, pozostałego jej męża, Franciszka Woynę Orańskiego, miecznika nowogrodzkiego, o niszczenie majątku jej dzieci. Syn Franciszek, zeznał 1701 r. zapis dożywocia z żoną, Łucyą z Ochockich, 1-o v. Józefową Czopowską v. Czepowską, nie żyjącą już 1718 roku, a umarł bezpotomny 1722 r. (Gr. Lwow. Fasc. 14 f. 709; Gr. Bełs. 86 f. 1018; 100 f. 633; 130 f. 441; 132 f. 74; 285 f. 103; 287 f. 614; 293 f. 1423; 294 f. 74 i 322; 301 f. 881; 307 f. 1767; 402 f. 467; 407 f. 255 i 2110; 408 f. 330 i 358; 409 f. 628; Fasc. 44 f. 185; Gr. Grabow. 105 f. 1105; Zs. Czerniech.). Młodszy zaś Józef Michał, zwykle Michałem, ale czasem i Józefem piszący się, towarzysz pancerny, cześnik owrucki, następnie z owruckiego, stolnik horodelski, w końcu łowczy buski, nabył 1721 r. drugą część Suszna z zameczkiem, od dzieci stryjecznego brata Stefana, a 1742 r. część Tuczap z przyległościami, od Rostkowskich. Ożenił się po raz pierwszy z Barbarą Łopacką, podstolanką ciechanowską, z frauencymeru hetmanowej z Łosiów Potockiej, która jej 16,000 flor. posagu wyznaczyła, o które hetmanowę procesował, lecz już 1719 r. sumę tę żonie przyznał i drugą taką samą przywianku zapisał i dożywocie z nią zeznał. Drugą jego żoną jest 1734 r. Helena z Rostkowskich, zeznająca z nim 1740 r. zapis dożywocia, z której Salomea, Benedyktynka we Lwowie, kwitująca ojca 1752 r. z 5,000 flor. posagu; Anna, za Kurowickim, chorążym podolskim (?), którego z tym tytułem w aktach nie spotykamy; Magdalena, 1764 r. za Franciszkiem Lubienieckim, łowczym chęcińskim, 2-o v. za Maciejem Kazimierzem Horochem, stolnikiem krasnostawskim; Krystyna, zeznająca 1768 r. zapis dożywocia z mężem, Józefem Pągowskim, miecznikiem włodzimierskim; Agnieszka, żona Andrzeja Orłowskiego, podczaszego halickiego i Mikołaj, dziedzic Wólki Suszeńskiej, 1763 r. łowczy lubaczowski; zmarły bezpotomnie 1768 r., bo w tym roku objął Wólkę w spadku po nim przyrodni brat Jakób. Z pierwszej zaś żony, miał Józef Michał: Teresę, zeznającą 1736 r. zapis dożywocia z Franciszkiem Bekierskim, starostą ostrskim; Zofię, ur. 1717 r. (metr. w kośc. sienickim), później ksienię Kanoniczek w Warszawie, której 1758 r. Radziwiłł 20,000 flor. posagu zabezpieczył; Konstancyę, zmarłą 1794 r., której mąż Antoni Kobylnicki, ostatecznie chorąży wyszogrodzki, zabezpieczył 1748 r. 15,000 flor. posagu i Jakóba (Gr. Bełs. 102 f. 1001-1005; 133 f. 225; 136 f. 79; 138 f. 174; 139 f. 334; 141 f. 311-313; 145 f. 36; 146 f. 171; 289 f. 267; 323 f. 598; 409 f. 68 i 497; 424 f. 147; 427 f. 584; 428 f. 82, 97 i 171; 429 f. 372).

Jakób, z miecznika, 1750 r. łowczy lubaczowski i generał adjutant buławy polnej koronnej 1753 roku, zaślubił 1752 roku za usilnem staraniem księdza prymasa Komorowskiego, Antoninę Pawłowską, córkę Michała z Werbna, kasztelanica biechowskiego i Maryanny z Gozdzkich, której matka oddała 1753 r. Wólkę Turzyńską. Od ojca swego otrzymał 1761 r. część Suszna i Niestanic, został 1763 r. stolnikiem horodelskim, podpisał, z województwem bełskiem, obiór Stanisława Augusta. W 1765 r. sędzia ziemski buski, otrzymał 1766 r. dzierżawę nowosielską, którą wspólnie z żoną, od Potulickiego wykupił. W 1770 r. sędzia pograniczny kijowski, zrezygnował z tego urzędu 1771 r., został 1772 r. kasztelanem santockim, a 1774 r. kawalerem orderu Św. Stanisława. W 1780 r. otrzymał od Stanisława Augusta potwierdzenie tytułu hrabiowskiego, Komorowskim przez węgierskiego króla Macieja nadanego. Umarł 1781 r., pochowany u OO. Augustyanów w Witkowie, który wraz z kilkunastu wsiami, po znanym procesie, o zabójstwo córki Gertrudy, od Potockich, oprócz spłaty w gotówce, otrzymał, a pozostała po nim wdowa, wwiązana tegoż roku do pałacu zwanego Kłopockie, przy ulicy Bielańskiej w Warszawie, zapisała 1783 r. przyszłemu swemu drugiemu mężowi, Józefowi Szeptyckiemu, podkomorzemu królewskiemu i staroście stanisławowskiemu, 100,000 flor. ze swego majątku (Gr. Bełs. 144 f. 73; 424 f. 243; 427 f. 70 i 584; DW. 74 f. 1214; 85 f. 384; 95 f. 748; 97 f. 1226; Kancl. 31 II f. 99; IV f. 147; 32 II f. 166; 48 f. 45; 49 f. 76; M. 298 f. 1226; Zs. Bełs. Fasc. 2 f. 331).

Jakób zostawił, z Pawłowskiej, cztery córki i czterech synów. Potomstwo to jego, z wyłączeniem nieżyjącej już wówczas Gertrudy, otrzymało 1793 roku w Austryi przyznanie tytułu hrabiowskiego, z przydomkiem na Liptowie i Orawie. Z niego:

1. Gertruda zaślubiona 1770 roku, w cerkiewce unickiej w Niestanicach, Szczęsnemu Potockiemu, której śmierć tragiczną opisał Malczewski w poemacie MaryaJakób Komorowski, ojciec Gertrudy Potockiej, podówczas starosta nowosielski, w liście pisanym ze Lwowa 16 Lutego 1771 r., jak się zdaje, do Szembekównej, ksieni Sakramentek w Warszawie, tak opisuje porwanie córki: Dnia 13-go Lutego, po godzinie 10-ej w nocy, przy stoliku, gdzie siedzieliśmy, naprzeciwko samych drzwi, gdy je otworzono raptem, w tym momencie z ręcznej strzelby dano kulmi ognia. Porwałem moją żonę i starościnę bełską (żonę Szczęsnego Potockiego), przed sobą pchnąłem, bo ludzie zbrojni cisneli. Lokaje moi zaczęli ich strzymywać. W tym jeden za mną strzelił tak blisko, że mi lewe ucho i włosy płomieniem opalił. Gdy wpadliśmy do gabinetu, P. Trzaskowski z lokajem jednym zamknął drzwi, ale zaraz wybili. Owóż tedy zaraz zaczęli bić flintami pana Trzaskowskiego i lokaja. Łóżko pawilionem zasłonione, spodziewając się, że kto na niem leży, flintami bili przez pawilion w łóżko. Żona. moja słaba i przestraszona, padła przy ścianie na ziemię. owóż tedy z flintami do niej i gdyby p. Trzaskowski nie wstrzymał te razy, możeby za jednym uderzeniem zabili. W tym spostrzegli starościnę bełską, ledwie żyjącą i pytają się jej po moskiewsku (bo wszystkich słów używali moskiewskich, wy komraty pali, rubi, wiaży i innych terminów). Gdy tedy postrzegli starościnę bełską, pytali jej się, kto ty. Ta powiedziała, żem jest córką. Jak się zowiesz? Gertruda - właśnie przeniknęło ten hałas. Jam wcale w tym mniemaniu był, że moskiewscy ludzie. Jak się dowiedzieli prędko o imieniu córki mojej, mówił z nich jeden; woźmi ją z soboju, ona skaże o konfederatach. W tym momencie porwali ją pod ręce i z nią razem uciekli przez futra, tylko w robronie atłasowym. Nie było ich w pokojach więcej, jak pietnastu, ale cała gubernia była. opasana Kozakami i Hussarami. Ci indzie co w pokoju byli, mieli na sobie prawie każdy kireją, a zwierzchu opończę, kapiszon na głowie i twarze usmolone. P. Trzaskowskiego bardzo zbili i lokajów dwóch. Co z nią zrobili i gdzie ją ponieśli, czas odkryje, ja dotąd wyszlakować nie mogę. Żona moja w tym przestrachu wypadła na ogród, uciekając, ledwie nie po szyję w śniegu, wiele razy upadła i gdyby człek na ogrodzie jej nie znalazł, toby była zmarzła. Przyprowadzona do chałupy, ubrać się kazała po chłopsku, aby w tym stroju ochronić mogła życie. Cóż gorszego na świecie stać się może, gdy domy własne nie są bezpieczne. Dzieci u rodziców, nawet i same życie. Nie mówiłbym, gdyby od nieprzyjaciela, ale od obywatela, ale od równego ponosić ten ucisk najcięższy. Nb. Jeszcze przed tą akcyą, przysłano powóz z Krystynopola i koniuszy zjechał z komplementem od starosty bełskiego upraszając, żeby córka moja pojechała do niego. Tknęło mnie to i odpowiedziałem, przepraszając J. P. Starostę, że póty tam córka moja nie pojedzie, póki nie będzie wezwana od JW. wojewody. Wkrótce potem odebrałem list od wojewody, własną ręką jego cały zapisany, którym mnie zapraszał na ostatki i na akt wesela córki swojej z podkomorzym litewskim, zapraszał wraz z żoną moją i córką. Napisałem exkuzując żonę moją słabością i córkę, że dla zabawy matki, zostać się musiała; ale sam się deklarowałem i na ten koniec wysłałem człowieka do Krystynopola, ażeby mi tam stancyą na mieście wziął, nie chcąc stać w pałacu. Gdym się człowieka napowrót doczekać nie mógł, wyjechałem do Krystynopola, aliści w drodze trafiam się z moim człowiekiem i gdy go łaję, za co tak długo bawił, odpowiedział mi, że ja nie mam tam po co jechać, ponieważ on miał takowy przypadek, że wpadł na zasadzkę i obskoczony. pytany, jeżeli nie miał listu jakiego, albo biletu, do starosty bełskiego i gdy powiedział, że nie, rozebrany do koszuli ze wszystkiego i szukano wszędzie koło niego. Także ludzie mi powiadali, że widzieli często przejeżdżających ludzi zbrojnych i na traktach stojących i pilnujących na coś. Co mnie przymusiło wyjechać z domu do starostwa, do Nowosielska, gdzie ta historya nastąpiła. List powyższy przesłany został Józefowi Dunin Karwickiemu, wówczas regentowi koronnemu, żonatemu z Heleną Szembekówną, przez biskupa Krzysztofa Szembeka i znajduje się dotychczas w Mizoczu.

2. Hr. Józefa Kunegunda zeznała 1775 r. zapis dożywocia z mężem, Andrzejem Rostworowskim, podkomorzym królewskim, następnie starostą liwskim (DW. 92 f. 390; 97 f. 558; A. Lwow. For. Nob.).

3. Hr. Kordula Maryanna Ewa, ur. 1764 r. (metr. w katedrze lwowskiej), druga żona Teodora Potockiego, wojewody bełskiego, której cały, zapisany jej przez męża, bardzo znaczny majątek, odziedziczyli 1837 r. Komorowscy (Tab. Gal. Dom. 194 f. 266 i A. Lwows. For. Nob.).

4. Hr. Antonina Leonora, ur. 1770 r. (metr. w katedrze lwowskiej), zawarła 1790 r. intercyzę przedślubną z Augustem Ilińskim, szefem pułku grenadyerów Rzeczypospolitej, kawalerem obu orderów polskich, a po rozwodzie z nim, była 2-o v. za Piotrem Litwinowem, generał-gubernatorem kamieniecko-podolskim (Ibid.).

5. Hr. Franciszek Antoni, ur. 1766 r. we Lwowie, rotmistrz kawaleryi narodowej, 1792 r. kawaler orderu Św. Stanisława, zaślubił 1794 r. Teklę Grzymalankę, która się 1798 r. z nim rozwiodła, 2-o v. był żonaty z siostrą generała, poety Kropińskiego, który śmierć jej tak czule w wierszu Emrod opisał. Umarł bezpotomny, bo syn jego, Eustachy Kazimierz, z Grzymalanki 1797 r. urodzony, umarł dzieckiem 1802 r. (sepult. w Porycku). Widocznie jednak nie żyła już w tymże roku i matka dziecka Grzymalanka, bo sąd uznał hr. Franciszka Antoniego, jedynym spadkobiercą całego synowi zabezpieczonego majątku (Ibid. i Pamiętn. Nakwaskiej). O rzekomem jego potomstwie podałem bliższe dane pod Komorowskimi h. Dołęga odm.

6. Hr. Józef Stefan Karol Boromeusz Jan z Dukli, ur. 1767 r. (metryka w katedrze we Lwowie), rotmistrz kawaleryi narodowej, 1792 r. kawaler orderu Św. Stanisława, szambelan austryjacki 1816 r., kawaler honorowy maltański, członek Stanów galicyjskich, umarł 1847 r., zostawiając ze zmarłej 1858 r. Karoliny hr. Drohojowskiej z Krukienic, damy krzyża gwiaździstego:

a) Józefę, za Wincentym Ulenieckim, zmarłą we Lwowie 1893 r.

b) Kordulę, 1846 r. żonę Feliksa Lipskiego.

c) Antoninę, za Hipolitem Winnickim; zmarłą 1842 r.

d) Hr. Edwarda, kapitana wojsk austryjackich, zmarłego 1865 r., żonatego 1-o v. z Krystyną bar. Hildprandt von und zu Ottenhausen, 2-o v. z Karoliną bar. Romaszkanówną, po którym z pierwszej żony: Marya, od 1870 r. za Michałem hr. Karnickim; hr. Karol, ur. 1838 r., szambelan austryjacki do 1879 r., rotmistrz ułanów austryjackich, żonaty z Olgą hr. Poletyłówną z Korczmina, z której: Helena, od 1879 r. za ks. Konstantym Aleksandrowiczem Wiaziemskim; hr. Zdzisław, ur. 1864 r. i hr. Józef, ur. 1866 r.; wreszcie hr. Wojciech, ur. 1839 r., zmarły 1879 roku, porucznik wojsk austryjackich, ożeniony 1860 r. w Jedliczu z Henryką hr. Mierówną. zmarłą w Szafnarowej 1887 r., z której: Marya Magdalena, ur. 1862 r., hr. Stefan, ur. 1863 r., porucznik 3-go p. trenu wojsk austryjackich i hr. Adam, ur. 1864 r., porucznik piechoty austryjackiej, od 1891 r. żonaty z Janiną z Rogoyskich, córką Witolda, burmistrza miasta Tarnowa.

e) Hr. Kazimierza, dziedzica Axmanic, zmarłego 1861 r., którego, z Kamilli z Kopystyńskich, strażnikówny sreber koronnych galicyjskich, syn Alfred, ur. 1858 r., zmarł dzieckiem.

f) Hr. Karola (A. Lwows. For. Nob.).

7. Hr. Piotr Antoni Józef Kajetan Jan Walenty Adam, ur. 1769 r. w Susznie (metr. w Witkowie), kawaler maltański i rosyjskiego orderu Św. Stanisława I-ej klasy, członek Stanów galicyjskich, dziedzic Sądowej Wiszni, którą nabył 1806 r., od hr. Franciszka Stadnickiego, za 833,000 flor., spisał testament 1818 roku i umarł tamże 1826 r., zostawiając z Konstancyi Kunegundy bar. Karnickiej: Henrykę Esterę, ur. 1811 r. (metr. w Sądowej Wiszni), żonę Leonarda Gurskiego, zmarłą 1893 r. i Antoninę Józefę, ur. 1812 r. (metr. w cerkwi w Popielach), żonę Ferdynanda hr. Bąkowskiego, zmarłą 1891 r. (A. Lwows. For. Nob. i Tab. Gal. Instr. 275 f. 168).

8. Hr. Augustyn, ur. 1771 r. (metr. w Witkowie), dziedzic Pawłowa i Niestanic, członek Stanów galicyjskich, zabezpieczył 1797 r. żonie, Teresie z Poletyłów, dożywotnie dochody z Niestanic (Tab. Gal. Contr. Nov. 89 f. 177). Umarł 1825 r., pozostawiając: Antoninę, 1-o v. drugą żonę Bartłomieja Gołaszewskiego, prezesa galicyjskiego Trybunału apelacyjnego, 2-o v. za Wincentym na Zagrobeli Krosnowskim, zmarłą w Tryeście 1840 r.; Agnieszkę, ur. 1803 r., za Kajetanem hr. Pinińskim; Celestynę, ur. 1812 r., za Wilhelmem Wunder v. Wunderburg, majorem wojsk austryjackich; hr. Kajetana, ur. 1804 r., a 1825 r. w Niestanicach bezżennie zmarłego; hr. Henryka Wiktora, po którym, z Teresy z Szubertów, córka Henryka, żona poety Kornela Ujejskiego, zmarła 1879 r. i hr. Ignacego, zmarłego 1877 r., austryjackiego szambelana, któremu tytuł hrabiowski potwierdzono w Rosyi 1843 r., żonatego 1-o v. z Julią z Raciborowskich, zmarłą bezpotomnie 1828 r. w Kutkorzu, 2-o v. z Zuzanną z Zarembów, dziedziczką Korsowa, po którym: hr. Wanda, dziedziczka Biłki królewskiej, za Brochockim; hr. Kamilla, zs Władysławem Szymanowskim; hr. Ksawera i hr. Stanisław, ur. 1834 r., zmarły 1891 r., rotmistrz huzarów austryjackich, z zaślubioną 1883 r. Łucyą z Łodyńskich z Milatyna bezpotomny (A. Lwow. For. Nob.).

Adam, młodszy brat rotmistrza Jana, a syn Stefana z Myszkowskiej, wziął w dziale Chyżowice, części Lemieszowa i Łuszczowa. Elektor Jana III-go, od 1676 roku łowczy buski, ożenił się z Katarzyną Jarocką, córką Aleksandra, miecznika przemyskiego i Maryanny z Komorowskich (niechybnie córki podsędka Aleksandra z Watlewskiej), procesował się z bratem Janem, o część Suszna, zostawił zaś księdza Józefa, w zakonie OO. Franciszkanów, który część swą Chyżowic 1718 r. Sulimierskiemu sprzedał, Stefana i Jana. Wszyscy trzej, nabytą 1693 roku przez ojca od Podhorodeńskiej, część Ordowa, sprzedali 1701 r. Modryńskiemu (Gr. Bełs. 130 f. 365; 266 f. 625; 286 f. 427; 293 f. 85; 307 f. 1460, Zap. Lub. 56 f. 165).

Stefan, dziedzic połowy Suszna z zameczkiem i części Woli Suszeńskiej, zeznał 1695 r. zapis dożywocia, z Jadwigą z Młockich, 2-o v. 1710 r. Józefową Gedroic Matuszewiczową, skarbnikową mińską, z której: Zuzanna, 1-o v. Michałowa Makowiecka, podczaszyna podolska, 2-o v. 1738 r. Franciszkowa Gurowska i Konstancya, żona Kazimierza Grabianki, wojskiego liwskiego. Sprzedały one Suszno w latach 1721-1727 Michałowi, łowczemu buskiemu (Gr. Bełs. 95 f. 541; 96 f. 54; 133 f. 29 i 59; 134 f. 52; 295 f. 717; 300 f. 42; 306 f. 1375; 411 f. 81, 172 i 291; 415 f. 657; Perp. Czers. 23 A f. 106).

Jan, brat Stefana, stolnik nowogrodzki, żonaty z Konstancyą (Katarzyną) Sulimierską, siostrą Piotra, sędziego generalnego wojskowego, nabył 1700 r. od Wąsowicza drugą część Łuszczowa. W 1720 r. już nie żył, w którym Wojuccy pozwali wszystkie jego dzieci, o 1,400 flor. Dzieci te były: Teofila, ur. 1698 roku (metr. w Kamionce Strumiłowej), zmarła młodo; Aniela, żona Józefa Złockiego, skarbnika nurskiego, Stefan, ksiądz Adam Ignacy, Józef, Piotr, ksiądz Cypryjan Marek, generalny wizytator Pijarów, ksiądz Samuel, przeor OO. Karmelitów w Hussakowie, Anzelm, zmarły młodo, Ignacy i Michał Kazimierz. Ten ostatni, towarzysz pancerny, 1736 r. łowczy lubaczowski, a po bracie Józefie, 1750 r. stolnik bełski, umarł 1768 r. bezpotomny, a 1770 r. pozywają wszyscy żyjący wówczas jego bratankowie Chodźkiewicza, o 110,000 flor., temuż Michałowi od niego należnych (Gr. Horod. Arch. Wileń. 20577 f. 199; Gr. Bełs. 318 f. 792; 408 f. 281; 421 f. 492; Fasc. 65 f. 1443; Gr. Lwow. 609 f. 566). Z pozostałych:

1. Stefan Aleksander Mamert, ur. 1699 r. (metr. w Kamionce Strumiłowej), z adjutanta major, w końcu pułkownik artyleryi koronnej, został 1732 roku stolnikiem bełskim. Żonaty z Maryanną z Radeckich, kasztelanką lubaczowską, zabezpieczył jej 50,000 flor. posagu i tyleż wiana i zeznał z nią zapis dożywocia 1728 roku. Posiadał Parchacz i Sielec. Umarł 1750 r., zostawiwszy: Barbarę, od 1756 r. żonę Wojciecha Józefa Dąmbskiego, kasztelana kowalskiego; Annę. w zakonie Sakramentek we Lwowie Wiktoryę; Jakóba Antoniego i Jana z Dukli (Gr. Bełs. 106 f. 785 i 789; 135 f. 145; 414 f. 289; 428 f. 557; Gr. Lwows. 920 f. 98; DW. 70 f. 55).

Jakób Antoni, opat wąchocki bez święceń, zrzekł się po śmierci stryja prymasa opactwa i został generał-adjutantem buławy polnej koronnej, a 1766 roku jest cześnikiem bełskim. Nabył 1760 r. od stryja Józefa Worochtę i legitymował się ze szlachectwa jako dziedzic Chyżowic i Worochty, w ziemstwie bełskiem, 1782 r. Wraz z żoną, Bogumiłą z Zieleniewskich, procesował się 1775 i 1777 roku z Radeckimi, o sumy, zszedł zaś bezpotomnie przed 1791 r. (Gr. Bełs. 353 f. 595; 426 f. 330; 435 f. 52). Dziwną pomyłką, w kilkadziesiąt lat po jego śmierci, dano mu za żonę Leborską i przypisano mu potomstwo, o którem » pod Komorowskimi h. Łabędź

Jan z Dukli, szambelan królewski, mianowany 1774 r. wojskim mniejszym sandomierskim, która to nominacya nie przyszła jednak do skutku, miecznik sandomierski 1777 r., zostawił z Barbary Sołtykównej, miecznikównej sandomierskiej: księdza Michała, ur. 1764 r. (metr. w Przybysławicach), kanonika krakowskiego i gnieźnieńskiego 1791 r., zmarłego 1827 r. (Korytk.), Jana i cztery córki, z których atoli udało mi się odnaleźć w aktach tylko Annę, 1800 r. drugą żonę Daniela Błeszyńskiego z Łapszowa i Maryannę, żonę Bonawentury Paprockiego, cześnika dobrzyńskiego, której córka Maryanna, zamężna także Komorowska, zgłasza się 1815 r. do spadku po ks. Sołtyku, biskupie krakowskim (Gr. Bełs. 428 f. 557; Sig. 32; Perp. Krak. 6 f. 391; 11 f. 443 i 484; 21 f. 25; A. Tr. Krak.).

2. Adam Ignacy, ur. 1701 r. (metr. w Trzeszczanach, w chełmskiem), powróciwszy z Rzymu, gdzie głównie prawo kanoniczne studyował, został oficyałem pilickim, kanonikiem tarnowskim i plebanem w Wielkim Książu i Otwinowie. W 1727 r. kanonik krakowski i deputat na Trybunał koronny, którym był także 1731, 1736, 1737 i 1744 r. W 1730 r. kanclerz katedralny krakowski i archidyakon nowosądecki. Stronnik Augusta III-go, został 1736 r. mianowanym przez niego proboszczem krakowskim, 1738 r. opatem lubińskim, a 1739 r. biskupem inflanckim, której nominacyi atoli nie przyjął. W 1747 r. został koadjutorem biskupa kijowskiego, lecz ni n potwierdzenie nadesłano z Rzymu, umarł prymas Szembek i król zaraz 1748 r. zamianował go na jego miejsce. Był także opatem tynieckim i jędrzejowskim, a order Orła Białego otrzymał 1749 roku. On pierwszy otrzymał od papieża Benedykta XIV-go dla siebie i swoich następców, prawo noszenia stroju purpurowego (kardynalskiego). Prawego charakteru, głębokiej pobożności, ceniony przez ogół, umarł prymas w Skierniewicach 1759 r., pochowany w Łowiczu, gdzie ma pomnik. Drugi zaś pomnik wystawiła mu kapituła w katedrze gnieźnieńskiej. Wylany dla swego rodzeństwa, zapisał mu, oprócz wszystkich ruchomości, dwie trzecie całej gotówki, poczynił także znaczne legata, a między nimi chciał ustanowić kanclerza dla kapituły łowickiej, którym miał być zawsze kanonik gnieźnieński, z rodu Komorowskich, ale fundacya ta nie przyszła do skutku, bo spadkobiercy summ zapisanych nie chcieli wypłacić, a nawet rodzona siostra prymasa, Złocka i jej dzieci, musieli od 1766 r. długie z nimi toczyć procesa o część im zapisaną, jako też o spadek po ich wuju, Piotrze Sulimierskim (Gr. Sandec. 72 f. 1096; Gr. Bełs. Fasc. 24 f. 1593; Sig. 26).

3. Józef, 1734 r. podczaszy buski, 1746 r. stolnik horodelski; a 1750 r., po bracie Stefanie, bełski, został w tymże jeszcze roku kasztelanem bełskim i otrzymał order Orła Białego 1754 r. W 1729 r. nabył od Sulimierskiego Worochtę, którą 1760 r. sprzedał bratankowi Antoniemu. Żonaty 1-o v. 1732 r. z Maryanną Cichowską (w aktach sandeckich mylnie zwana Cichocką), miał z niej synów: Ignacego i Jana Bapt., 1759 r. już nieżyjących; 2-o v. z Joanną ze Sługockich, podczaszanką chełmską, z której córka Wenera, także młodo zmarła. Umarł 1766 roku, a wdowa po nim wyszła 2-o v. za Ignacego Aleksandra Dziewałtowskiego, starostę kraśnieńskiego, z którym atoli 1788 r. się rozwiodła (Gr. Sandec. 103 f. 875; Gr. Bełs. 320 f. 1043; 325 f. 1994; 412 f. 458; 415 f. 79; 421 f. 382 i 491; 427 f. 65; 429 f. 178; A. Lwow. For. Nob.).

4. Ignacy, komornik ziemski chełmski, miecznik bracławski, skarbnik 1738 r., miecznik 1746 r., chorąży 1750 r. i w tymże jeszcze roku podkomorzy chełmski, został w końcu 1756 r. kasztelanem chełmskim. Żonaty z Katarzyną Radecką, kasztelanką lubaczowską, wdową po Józefie Sługockim, podczaszym chełmskim, procesował od 1737 r. Radeckich, o posag żony i przeprowadził 1738 roku egzekucyę w ich dobrach. Umarł 1760 r., zostawiając z tej żony: Anielę Ludwikę, żonę Mateusza Bąkowskiego, z podczaszego, stolnika halickiego, Kazimierza, zmarłego młodo i Józefa Joachima.

Ten Józef, piszący się hrabią z Liptowy i Orawy, rotmistrz pancerny, podpisał, jako starosta ochocki, elekcyę Stanisława Augusta i otrzymał tegoż roku list przypowiedny, na chorągiew pancerną. Kasztelan lubaczowski 1782 r., został 1783 r. ostatnim kasztelanem bełskim. W 1781 r. otrzymał order Św. Stanisława a 1787 r. Orła Białego. W 1754 r. zaślubił 13-letnią Helenę Anielę Konkordyę Milewską, sierotę po Stanisławie, podczaszym zakroczymskim; z Teodory z Bąkowskich, za którą otrzymał 350,000 flor. posagu. Wspólnie z tą żoną otrzymał 1772 r. konsens królewski, na wykupienie z rąk Bąkowskich Rudy i Rudki. Umarł 1800 r., a żona jego 1814 r. w Cycowej. Ich dzieci: Kunegunda, autorka, dziedziczka Ujścia, wydana 1794 r. za Jana Wincentego hr. Bąkowskiego (metr. ślubna w Olchowcu) i Wincenty Józef, tytułujący się hrabią, 1790 r. rotmistrz kawaleryi narodowej, 1791 r. kawaler orderu Św. Stanisława, zawarł 1790 r. umowę z Budziszewskim, o dobra Puchały, lecz umarł młodo, pochowany u OO. Reformatów w Rawie Ruskiej (Gr. Bełs. 327 f. 1941; 328 f. 205; 415 f. 506; Fasc. 57 f. 1195; Kij. XI f. 287; Sig. 31; M. 289 f. 26; DW. 103 f. 1527; 106 f. 1312; Gr. Lub.; Kancl. 50 II f. 254; Gr. Lwow. 609 f. 566; 860 f. 1401; 920 f. 98).

5. Piotr, 1732 r. łowczy bracławski, żonaty z Anną z Komaniewskich, 1-o v. Stanisławową Trzcińską, stolnikową nowogrodzką, a 3-o v. Józefową Reklewską, łowczyną łęczycką, nie żył już 1748 r., a dzieci jego podzieliły się majątkiem 1772 roku. Było ich troje: Konstancya Magdalena, żona Pawła Popiela, ostatecznie kasztelana sandomierskiego, Michał i Stefan. Ostatni; dziedzic Pacanowa, żonaty z Petronellą Pinińską, 1777 r. skarbnik, 1779 r. wojski mniejszy, a 1782 r. cześnik wiślicki, umarł 1785 r., w którym pozostała po nim wdowa, oblatowała w grodzie nowokorczyńskim, regestr pozostałych po nim ruchomości, a 1789 r., jako 2-o v. Michałowa Popielowa, starościna ulaniecka, pozwała Morsztynów o Pacanów. Syn jego Wiktor umarł bezpotomnie, a spadkiem po nim podzielili się bracia stryjeczni i cioteczne siostry, dwie Stadnickie i Wąsowiczowa (Gr. Przem. Fasc. 116 f. 1803; 117 f. 415; Gr. Sanoc. 136 f. 1491; Zs. Wiślic.; Gr. Krak. Oblig. 220 A f. 757; Arch. Wąsow.).

Michał, starszy syn łowczego Piotra, dziedzic Hawłowic i Jodłówki, zapisał 1770 r. żonie Józefie (Zofii Katarzynie) Bobronicz Jaworskiej, starościance kotelnickiej, 50,000 flor., a 1772 r. zeznał z nią zapis dożywocia. Z niej:

1. Aniela Elżbieta Anna, ur. 1775 r., zmarła 1782 r. (metr. i sepult. w Pruchniku).

2. Julian Ignacy Kasper Baltazar Melchior, ur. 1774 r. (metr. w Pruchniku), dziedzic Nieznanowic, szambelan austryjacki; w latach 1818-1830 poseł na sejmy, radca stanu i członek Heroldyi Królestwa Polskiego, bezpotomny z Szczęsną (Felicitą) z Goraja Michałowską, 1-o v. Marcinową Ślaską, szambelanową królewską, 2-o v. rozwiedzioną Michałową Walewską, wojewodziną sieradzką.

3. Cypryjan. Obaj bracia uzyskali 1803 r. zatwierdzenie tytułu hrabiowskiego w Austryi, a 1824 i 1834 r. w Królestwie Polskiem (Tab. Gal. Oblig, Nov. 3 f. 273; Pact. Nov. 1 f. 250; A. Tryb. Krak.).

Michał umarł 1777 r., a wdowa po nim jest 1780 r. 2-o v. za Wojciechem Omenczyc Horodyskim, ostatecznie podczaszym dźwinogrodzkim (A. Lwow. For. Nob.).

Hr. Cypryjan, ur. 1776 r., dziedzic Konotop, zmarły we Lwowie 1858 r., wielki strażnik sreber galicyjskich, szambelan i tajny radca austryjacki, dwie miał żony: 1-o Apolonię Horodyską, cześnikównę sochaczewską, 2-o Weronikę bar. Karnicką, po pierwszym mężu, Marcinie Stanisławie Szeptyckim, dożywotniczkę na Stanimierzu. Z pierwszej:

1. Hr. Michał, ur. 1803 r., dziedzic Bujawy, kapitan b. wojsk polskich i kawaler krzyża Virtuti Militari 1831 r., członek Stanów galicyjskich od 1833 r., zmarły 1845 r., żonaty z Franciszką hr. Ciołek Komorowską, dziedziczką Łuczyc i Szarpaniec, z której: hr. Michalina, zmarła 1852 r. i hr. Franciszek, ur. 1834 r., dziedzic Łuczyc, ożeniony 1857 r. z Eleonorą Rulikowską, córką Jana i Zofii z Suffczyńskich, zmarły w Preszburgu 1890 r. Jego dzieci:

a) Hr. Marya, od 1894 roku za Tadeuszem Rozwadowskim, szambelanem austryjackim.

b) Hr. Michał, ur. 1858 r.

c) Hr. Mieczysław, ur. 1860 r. w Chorobrowie, od 1890 r. żonaty z Wandą Prawdzic Zaleską, marszałkówną dubieńską (metr. ślub. w Krakowie), z której hr. Jadwiga, ur. 1891 r. i hr. Władysław, ur. 1892 r.

d) Hr. Adam, ur. 1861 r., właściciel Zabcza i Brzejowa, otrzymał pozwolenie, z powodu adoptacyi, noszenia nazwiska hr. Komorowski-Suffczyński i używania h. Korczak w połączeniu z Szeligą. Ożeniony 1885 r. z Maryą hr. Bnińską, córką hr. Romana z Wacławy Sobańskiej (metr. ślub. w Krakowie), ma z niej: Maryę, Wacława i Stanisława.

2. Hr. Piotr, ur. 1808 r., dziedzic Bilinki i Siekierczyc, umarł 1881 r., zostawiwszy, z Aleksandry hr. Starzeńskiej, zmarłej 1891 r.

a) Hr. Władysława, ur. 1836 r., szambelana austryjackiego, kawalera maltańskiego, żonatego od 1861 r. z Michaliną z Szeptyckich, córką Piotra z Przyłbic i Róży z Kosseckich, damy krzyża gwiazdzistego.

b) Hr. Juliusza, ur. 1837 r., dziedzica Bilinki i Siekierczyc, ożenionego 1861 r. z Maryą Teofilą hr. Krasicką, damą krzyża gwiazdzistego, dziedziczką Melsztyna i innych, z której: hr. Helena, od 1891 r. za Leonem Mniszkiem Tchórznickim; hr. Julia, od 1889 r. za Wojciechem hr. Starzeńskim; hr. Jadwiga, od 1894 roku za Stefanem Dołęga Komorowskim; hr. Aleksander, szambelan austryjacki, zmarły w Berlinie 1890 r. i hr. Stefan, ur. 1863 r., ksiądz, doktór Św. teologii i filozofii, kanonik katedralny ołomuniecki, znany poseł na sejmy galicyjskie i do austryjackiej Rady państwa.

3. Hr. Adam, ur. 1817 r., dziedzic Konotop, od 1846 r. żonaty z Matyldą baronówną Horochówną z Morańca, umarł 1891 r., zostawiwszy tylko córkę Aleksandrę, ur. 1847 r., dziedziczkę Morańca, która 1867 r. zaślubiła we Lwowie Henryka Karczewskiego.

4. Hr. Antonina, której cioteczny brat Tadeusz Czaykowski, testamentem z 1826 r., na swych Dydiatyczach, zapisał 50,000 flor., zmarła panną 1831 r., przekazując tę sumę rodzicom i rodzeństwu (A. Lwows. For. Nob.).

Nie dociekłem do których linii należą: Jan, sekretarz Pileckiego, Bernardyn 1494 r., gwardyan w Wilnie 1513 r., prowincyał 1520 r., autor Kroniki, zmarły 1536 r. w Warszawie. Jadwiga, 1621 r. żona Stanisława Olszyńskiego (Gr. Lwow. 374 f. 1086). Grzegorz v. Hrehory, wydzierżawiający 1633 r. część Wysocka wyższego Wysoczańskim, a 1647 r. procesujący się z Krukienicką, o dzierżawę Jasienicy (Zs. Przem. 106 f. 902; Gr. Przem. Fasc. 187 f. 257). Aleksandra, biorąca w zastaw, wraz z mężem, Andrzejem Mączyńskim, 1685 r. część Lemieszowa od Adama, łowczego buskiego (Gr. Bełs. 88 f. 336). Ignacy, kwitujący 1687 r. Ożgę z sumy (Ibid. 125 f. 278). Zofia Janowa Sokołowska, pozywająca 1693 r. Łubę, o napad na dwór w Byszowie (Ibid. 286 f. 506). [nieznany ojciec poniższego rodzeństwa] Magdalena Pawłowa Manasterska, Maryanna Mikołajewska, Katarzyna Turzyńska, z domu Komorowskie, procesujące się 1700 r. o Żołczów i Tysarów z Zamoyskim (Gr. Lwows. 476 f. 2349). Franciszka, biorąca wraz z mężem, Szymonem Olszyńskim, 1710 r. od Brodowskiego zastawem Posadów (Gr. Bełs. 131 f. 255). Ewa Józefowa Krzysztoporska, procesująca się 1713 r. z Budziszewskim, o dobra (Ibid. 303 f. 83). Helena, 1-o v. Woroniczowa, łowczyna smoleńska, 2-o v. żona Jana Andrzeja Czechowskiego, podczaszego rożańskiego, spisującego 1716 roku testament (Oryg. w Arch. Fedor. w Oknie).

Stefan z żoną, Teresą z Ledóchowskich, występujący 1729 r. w sprawie Wybranówki (Gr. Lwow. Fasc. 33 f. 2089). Teresa z Olchowskich, 1-o v. Słupecka, 2-o v. Komorowska, procesująca się od 1752-1763 r. z Wyżyckim, o Końską Wólkę i o nastawanie na jej życie (Gr. Lubel.). [nieznany ojciec poniższego rodzeństwa] Jan i Mikołaj, bracia, procesujący się 1762 r. z Siestrzewitowskim (Gr. Bełs. 427 f. 353). Jacek, Jan i Michał, procesujący 1767 r. Wysoczańskich (Gr. Przem. Fasc. 147 f. 25).

Krzysztof, pozywający 1770 r. Komorowską z Suszna, o sumę z Łoni (Gr. Lwow. Fasc. 82 f. 103). Józef z żoną Katarzyną, 1-o v. Chojecką, procesują w latach 1767-1770 Lubomirskich, o Szarogród. Ta Katarzyna, z domu Żochowska, z córką Golejowską, obierały plenipotentów 1795 r. (Gr. Lwow. 739 f. 140; 742 f. 219; A. Lwows. For. Nob.). Brygida, zamężna Rytarowska, sprzedała 1804 roku połowę Orzechowca Łempickiemu, przyczem świadczy hrabia Tadeusz (Tab. Gal. lnstr. 4 f. 384).

Marcin, żonaty z Maryanną Raysiewiczówną, zrujnowany na Podolu, wrócił wraz z rodzicami, Wojciechem i Maryanną z Płoskirowskich, w przemyskie i dał na grunt 560 flor. Umierając zostawił Jana i Katarzynę, 1776 r. w opiece Szumlańskiego i Stupnickiej, wojskiej stryjskiej, co wszystko zaświadcza tegoż roku szlachta koblańska (Ibid, 157 f. 497). Tekla Franciszka, córka Augustyna i Anieli z Koskowskich, 1770 r., a Ewa Łucya, córka Antoniego i Barbary, 1777 r. ochrzczone (metryki w katedrze przemyskiej). Hr. Józef Jan Karol, kanonik katedralny i surrogator chełmski 1797 r., był proboszczem czerskim; bratanek jego Karol 1793 roku (DW. 112 f. 608; Perp. Czers. 40 f. 452).

Stefan Ignacy, syn Ludwika, legitymował się ze szlachectwa w Królestwie, przed 1850 r.

O Komorowskich, wylegitymowanych ze szlachectwa h. Korczak » patrz Komorowskich h. Łabędź (Dr. M. D. Wąs.).

Idąc za wskazówkami podanemi przez pisarzy heraldycznych, o Komorowskich piszących, uważaliśmy, że wszyscy Komorowscy, powiat wiłkomierski zamieszkujący, są h. Dołęga odm. Tymczasem, z przedstawionego nam wywodu ze szlachectwa i tytułu hrabiowskiego, dokonanego 1805 r., przed Deputacyą Wywodową litewsko-wileńską, przez potomków Franciszka Komorowskiego, strażnika wiłkomierskiego, okazuje się, że obok Bartłomieja Komorowskiego h. Dołęga odm., syna Samuela » Tom. X, str. 387, którego właśnie wzięliśmy za ojca Franciszka Komorowskiego, strażnika wiłkomierskiego, żył w tymże czasie, w powiecie wiłkomierskim, inny Bartłomiej h. Korczak, który przeniósł się z województwa bełskiego, w powiat wiłkomierski. Był on synem Jana i Zofii Polańskiej, cześnikówny sanockiej, a wnukiem Michała, o czem poucza nas akt, którym, opuszczając strony rodzinne, zrzekł się 1708 r. w aktach buskich majątku rodzicielskiego, na rzecz wymienionego ojca swego.

Ów Bartłomiej, podczaszy wiłkomierski 1742 r., zaślubił Teresę Oziembłowską, córkę Hektora, za którą otrzymał Rawiszki, Gikanie, Zośnice i Kołpaciszki. Te dwa ostatnie majątki odprzedał. Synów miał czterech: Franciszka, Hektora, miecznika wiłkomierskiego, Antoniego i Józefa, Jezuitę, oraz córek pięć: Annę Ciecierską, Teresę Szukowę, Marcyanellę Szemiotową, ciwunowę retowską, Teodorę i Józefatę, zakonnice. W 1758 r. rozdysponował w ten sposób swym majątkiem, że oddał Rawiszki i Gikanie synowi Franciszkowi, a młodsi bracia mieli otrzymać spłaty (Obl. w A. Tr. Lit. z 1760 r.). Z nich:

Antoni, za młodu dworzanin prymasa Komorowskiego, który sądząc z listów pisanych do niego i jego ojca, był ich bliskim krewnym, wyjednał dla niego u króla starostwo meldyńskie. Elekcyę Stanisława Augusta podpisał, jako Antoni z Liptowy i Orawy Komorowski. W 1766 r. podstoli, a 1781 r. wojski wiłkomierski, zaślubił Antoninę z Morykonich.

Franciszek, od 1740 r. strażnik wiłkomierski, nabył Porawie 1768 r. Żonaty 1-o v. z Anną Frąckiewiczówną-Radzimińską, oboźnianką wiłkomierską. 2-o v. z Franciszką bar. a Ludingshausen-Wolffówną, z pierwszej żony pozostawił syna Stanisława, któremu testamentem z 1781 r. (Zs. Wiłkom. z 1789 r.), zapisał Porawie, a z drugiej - Piotra, Jana i Feliksa, którym zapisał Rawiszki i Gikanie. Z nich:

1. Stanisław, szambelan dworu polskiego 1766 r., deputat na Trybunał litewski 1768 r., nabył Rawiszki od braci. Żonaty z Franciszką Staszewską, pozostawił córki: Izabellę Szyszłłową, wojskę upicką, Teklę, Józefatę i Konstancyę, oraz dwóch synów: Franciszka i Józefata, chorążego kawaleryi narodowej wojsk polskich. Obaj bracia wprowadzeni zostali 1801 r., do dóbr po ojcu odziedziczonych i legitymowali się ze szlachectwa w Wilnie 1805 r.

Franciszek, komisarz cywilno-wojskowy powiatu wiłkomierskiego, następnie marszałek tegoż powiatu, dziedzic Rawiszek, Porawia i innych, z Tekli Borowskiej, miał pięciu synów: Leona, ur. 1811 r., Stanisława, ur. 1815 r., Augustyna, ur. 1817 r., Kazimierza, ur. 1819 r. i Wiktora, ur. 1821 r., w parafii Ponedelskiej. Leon, Stanisław i Kazimierz, zmarli bezpotomnie. Z dwóch pozostałych:

A). Augustyn; dziedzic Podbirża, zmarły 1905 r., pułkownik inżynieryi wojsk cesarsko-rosyjskich, zaślubił bar. Emilię Holstinghausen-Holsten i z niej pozostawił urodzonych w Podbirżach: Stanisława 1863 r., Wacława 1864 r., Stefana 1866 r., Czesława 1867 r. i Wiktora 1870 r. Z nich Stefan, zaślubił 1894 r. hr. Jadwigę Komorowską h. Korczak, córkę hr. Juliusza i Teofili z hr. Krasickich, z której syn Andrzej, ur. 1895 r. i córka Zofia, a Czesław, zaślubił hrabiankę Annę Mielżyńską.

B) Wiktor, dziedzic Poniemunia i innych, sędzia pokoju z wyborów powiatu kowieńskiego 1862 roku, z Ludwiki Markiewiczówny h. Łabędź, pozostawił syna Leona; ur. 1849 r. w Szaternikach, dziedzica Siedlisk, w kieleckiem, zmarłego 1900 r., pochowanego w Nakle, którego, z Krystyny Zbijewskiej, Aniela, wyszła 1903 r. za Olgerda Żukowskiego i Michał, ożeniony 1904 r. z Maryą Zaborowską, 1-o v. Ruczową, córką senatora Ambrożego. Michał ma syna Leona.

2. Piotr, syn Franciszka, strażnika, urodzony z Wolffówny, pułkownik wojsk polskich, nabył 1797 r. Koweliszki, w powiecie wiłkomierskim. Pierwszy posiadacz, utworzonego z majątku matki, majoratu Kurmeńskiego w Kurlandyi, z Julianny Nowickiej, nie miał potomstwa.

3. Jan, syn Franciszka, strażnika, z Wolffówny, szambelan dworu polskiego, żonaty z Antoniną Wiszniewską h. Trzaska, stolnikówną wiłkomierską, miał pięciu synów: Antoniego, Onufrego, Leopolda, Piotra, drugiego ordynata Kurmeńskiego, żonatego z Zofią hr. Iselschmit v. Milbitz i Aleksandra. Z nich:

Antoni, prezydent Izby sądowej, z Doroty Grotkowskiej h. Przerowa, pozostawił: Antoniego, ur. w Suwejniszkach 1832 r., trzeciego ordynata Kurmeńskiego, żonatego z Elwirą Syruciówną, z której Piotr Antoni, ur. 1862 r., czwarty ordynat Kurmeński, żonaty z Maryą Komorowską, córką Augustyna z bar. Holstenównej, Jarosław, ur. 1865 r., dziedzic Suderwy, żonaty z Izą Kotwiczówną, z której: Wacław, Antoni, Irena i w końcu Szymon, ur. 1869 r., ożeniony z Anną Montwiłłówną, córką Wincentego.

Piotr, brat Antoniego, trzeciego ordynata Kurmeńskiego, ur. 1838 r. w Wilnie, dziedzic Radkun, z Felicyi Komorowskiej, córki Piotra, pozostawił: Zygmunta, ur. 1865 r., żonatego z Elizą Römerówną, z której: Hektor i Julian, Antoniego, ur. 1873 r., Witolda, ur. 1875 r. i Karola.

Onufry, drugi syn szambelana Jana z Wiszniewskiej, zaślubił Maryannę Nowicką i z niej miał syna Jana, ur. w Gikaniach 1833 r., żonatego z Karoliną Turówną h. Korczak, z której: Marya Stefanowa Lasocka, Adam, ur. 1873 r., Henryk, ur. 1875 r. i Józef, ur. 1876 r. w Gikaniach.

Stanisław, Stefan, Czesław i Wiktor, synowie Augustyna, z bar. Holstinghausen v. Holsten, Leon, syn Wiktora, z Ludwiki Markiewiczównej, Piotr, Jarosław i Szymon, synowie Antoniego, trzeciego ordynata Kurmeńskiego, z Elwiry Syruciówny, Zygmunt, Antoni i Witold, synowie Piotra i Felicyi Komorowskiej, w końcu Adam, Henryk i Józef, synowie Jana, z Karoliny Turówny, otrzymali przyznanie tytułu hrabiowskiego w Austryi, o czem przekonywa zaświadczenie wydane przez austryjackiego ministra spraw wewnętrznych z 23-go Stycznia 1894 r. W zaświadczeniu tem znachodzi się ta pomyłka, że uzyskujący przyznanie tytułu hrabiowskiego, podani są za potomków Franciszka Antoniego, kasztelanica santockiego, zmarłego bezpotomnie, gdy rzeczywiście pochodzą od Franciszka, strażnika wiłkomierskiego, jak to legitymacya z 1805 r. przekonywa.

U Uruskiego

KOMOROWSKI h. KORCZAK. Hrabiowie i szlachta. Senatorowie w rodzinie: Jan, kasztelan oświecimski 1530 r., połaniecki 1549 r., rezygnował 1563 r. Krzysztof, kasztelan oświecimski 1565 r., sandecki 1588 r. Adam-Ignacy, arcybiskup gnieźnieński 1748 r., um. 1759 r. Józef, kasztelan bełzki 1750 r. Ignacy, kasztelan chełmski 1756 r., um. 1760 r. Jakób, kasztelan santocki 1772 r. Józef-Joachim, kasztelan lubaczowski 1782 r. kasztelan bełzki 1783 r.

Znakomita i zasłużona rodzina, wzięła nazwisko od wsi Komorowa, w Małopolsce. Adam z Komorowa, sędzia miechowski, cytowany w 1300 i 1341 r. Jakób poległ od Tatarów, w wojnie ze Świdrygiełłem w 1431 r. W tym samym czasie rodzina rozdzieliła się na dwie linie, jedną piszącą się na Liptowie i Orawie i drugą piszącą się na Komorowie.

Linia na Liptowie i Orawie. Mikołaj z Komorowa, dzielny obrońca Spiża 1441 r., miał mieć synów: Marcina, Piotra i Mikołaja.

Piotr (genealogia czyni go synem Mikołaja) posiadał rozległe majątki na Węgrzech, na pograniczu Polski: Liptów, Orawę, Rozenberg, Hradecz, Żabiniec i Starygród; te majątki miały pochodzić z hojnych nadań, jakie jemu, lub jego ojcu w nagrodę zasług nadał król Władysław Warneńczyk, i od głównych z tych majątków pisał się hrabią na Liptowie i Orawie, który to tytuł miał mu nadać Maciej, król węgierski 1469 r., przywilej zaś tego nadania na żądanie jego potomków król Zygmunt III kazał wciągnąć do akt koronnych 1619 r. Piotr dopomagał królewiczowi w jego usiłowaniach pozyskania tronu węgierskiego i przechowywał go w swym domu w Rozenbergu, o co rozgniewany Maciej, król węgierski, przemocą wyzuł go z posiadłości; wynagradzając tę stratę Piotrowi, Kazimierz IV nadał mu rozległe majątki Żywiec, Barwałd, Szaflary, i wtedy król Maciej ofiarował się zwrócić mu posiadłości na Węgrzech, jeśli mu wyda nadania Kazimierza, na co się Piotr nie zgodził. Piotr umarł 1476 r. pozostawiwszy syna Aleksandra, któremu Długosz w Lib. Benef. daje herb Gryf.

Mikołaj odziedziczył po synowcu Aleksandrze majątki i chciał je wydać Maciejowi, lecz w 1477 r. Kazimierz IV siłą zbrojną je opanował, Mikołaj udał się w pomoc do Macieja, lecz gdy tej nie pozyskał, ukorzył się Kazimierzowi IV i otrzymał od niego Krasnystaw, w ziemi chełmskiej, w zamian za stracone majątki, a z czasem wrócony mu był i Żywiec, w którym wystawił kościół, zaludnił i zagospodarował ten majątek przez sprowadzenie rzemieślników i rolników z Niemiec i Węgier. Mikołaj miał mieć córkę Halszkę za Mikołajem Myszkowskim i synów, Aleksandra, bezpotomnego i Krzysztofa.

Krzysztof, podobno kasztelan sandecki, równie gospodarny jak ojciec, założył niemiecką osadę Rychwałd i w niej wybudował kościół 1547 r., założył także kościół we wsi Cieminie 1542 r.; zostawił on córkę Annę za Zygmuntem Linbońskim i trzech synów: Wawrzyńca i Piotra, bezpotomnych i Jana, kasztelana oświęcimskiego 1562 r., który nadał szpital w Żywcu 1558 r. i farę w tem mieście uposażył; kasztelan z Barbary Tarnowskiej miał córki: Zofię 1v. za Mikołajem Myszkowskim, kasztelanem wojnickim, 2v. za Filipowskim, krajczym koronnym, Annę 1. za Janem Myszkowskim, kasztelanem oświecimskim, 2v. za Stanisławem Cikowskim, kasztelanem bieckim, Magdalenę za Janem Planknerem i synów, Jana-Spytka, podczaszego krakowskiego 1572 r., i Krzysztofa.

Krzysztof, dziedzic Rychwałdu i Żywca, kasztelan oświecimski 1565 r., kasztelan sandecki 1588 r., wystawił kilka chorągwi na obronę Rzeczypospolitej i wypożyczył 10000 czerwonych złotych na zaspokojenie niepłatnego wojska. Kasztelan miał dwie żony, Jadwigę Lutomirską, kasztelankę zawichostską, z niej córka Zofia z aPawłem Bużeńskim, starostą dobczyckim, i syn Jan bezpotomny, i Annę Płaziankę, starościankę lubaczowską, z której córki Elżbieta za Aleksandrem Myszkowskim, kasztelanem oświecimskim, Katarzyna za Zbigniewem Lanckorońskim, podkomorzym krakowskim, i synów ośmiu, z których Stanisław, Krzysztof, Andrzej, Jan młodo zmarli. Wojciech, dziekan krakowski 1608 r., Piotr, starosta oświecimski, dzidzic dóbr Sucha, w której równie jak w Krzeszowie fundował kościoły, poseł na sejm, deputat na Trybunał radomski 1633 r., restaurował zamek w Oświecimiu 1635 r., z żonami, Katarzyną Przerembską i Marcyanną Boguszówną, bezpotomny, Aleksander i Mikołaj.

Aleksander, dziedzic dóbr Ślemień, w którym fundował kościół 1592 r., i Moszczenicy, z żony Anny Dembińskiej, kasztelanki bieckiej, pozostawił tylko jedną córkę Katarzynę, żonę 1v. Piotra-Samuela Grudzińskiego, starosty szredzkiego, 2v. Teodora Lackiego, marszałka nadwornego litewskiego 1654 r.

Mikołaj, dziedzic Żywca, starosta oświecimski i nowotargski, posłował na sejmy 1613 i 1627 r. i był deputatem na Trybunał radomski; marnotrawny, narobił wiele długów i sprzedał Żywiec królowej Konstancyi, żonie Zygmunta III za 600,000 złotych w 1624 r., co sprawiło wielki hałas na sejmach, gdyż prawo zabraniało członkom rodziny królewskiej nabywać dóbr w kraju, a więc sejm 1631 r. kupno za nieważne uznał i pozwolił odkupić Żywiec każdemu, ktoby chciał ze szlachty, wykupił też go Jan Wielopolski w 1675 r. Mikołaj z Anny Myszkowskiej, marszałkówny wielkiej koronnej, miał córki, Elżbietę, Zofię za Pawłem Gierałtowskim i syna Krzysztofa. Krzysztof, starosta oświecimski i zatorski, dziedzic majątków po swym stryju Piotrze, dzielny wojownik przeciw Turkom, Wołoszy i Szwedom, w 1647 r. spadłszy na polowaniu z konia, zabił się, mając lat 29, ostatni, jak chce genealogia tej rodziny, z swej linii na Liptowie i Orawie, i dlatego położono mu na nagrobku napis "ultimus virorum gentis suae." Krzysztof miał dwie żony, Katarzynę Śmigielską i Marcyannę Przyłęcką, kasztelankę oświecimską, z której córka Konstancya-Krystyna zaślubiona Janowi Wielopolskiemu, kanclerzowi wielkiemu koronnemu, przeniosła w dom męża majątki ojcowskie Susk i Ślemień i przez babkę prawo do ordynacyi Myszkowskich, którą po wygaśnięciu linii margrabiowskiej Myszkowskich w 1727 r. rzeczywiście przejęli jej potomkowie Wielopolscy.

Linia na Komorowie. Komorowscy piszący się na Komorowie, lub z Komorowa, zamieszkiwali głównie w wojew, bełzkiem, i wielu jej członków brało i bierze tytuł zgasłej linii hrabiów na Liptowie i Orawie.

Jakób, dziedzic na Komorowie i Brzozowej Woli 1511 r., miał syna Feliksa, po którym z Róży Kolmaszówny córki: Anna, Elżbieta za Jakóbem Zaleskim, Katarzyna za Janem Mogilnickim i Urszula za Bartłomiejem Ściborem, oraz synowie: Andrzej ożeniony z Barbarą Rudzką, Jan, Stanisław i Wojciech żonaty z Urszulą Ściborówną.

Jan, dziedzic na Komorowie 1577 r., dworzanin Zygmunta Augusta, żonaty z Jadwigą Iłowską, miał córki: Annę za Wojciechem Muchowieckim, Jadwigę za Janem Mnichowskim, Katarzynę Tarnawiecką, Zofię Gutowską i synów: Antoniego, Jana, Piotra i Wacława, ożenionego z Anną Korycką.

Piotr, posesor królewszczyzny Kozminin, w starostwie chmielnickiem 1629 r. zaślubił Zofię, córkę Piotra Russyana i z niej pozostawił córkę Katarzynę Kamieńską i synów: Andrzeja, Wojciecha i Mikołaja, po którym syn Konstanty, podczaszy mścisławski 1705 r., był żonatym z Anną Laskowską.

Stanisław, syn Feliksa, dziedzic Brzozowej Woli 1572 r., zaślubił Annę, córkę Jana Wołkowyskiego, i z niej pozostawił synów: Jana, Feliksa, Łazarza, Samuela i Pawła, żonatego z Anną Russyanówną.

Feliks, dziedzic na Komorowie 1600 r., miał córkę Annę za Wojciechem Russyanem i syna Marcina, po którym z Anny Bydłowskiej syn Jan żonaty z Heleną Rudzką. Łazarz, dziedzic na Komorowie 1587 r., ożeniony z Katarzyną Tuszowską, pozostawił synów: Łukasza, Mikołaja i Stanisława, żonatego z Barbarą Ruszkowską. Po Samuelu z Katarzyny Sarnickiej syn Jakób ożeniony z Konstancyą Lewicką.

Wojciech, dziedzic na Komorowie 1550 r., żonaty z Anną, córką Jakóba Podhoreckiego, miał synów: Aleksandra, wójta w Reklińcu i w Mostach, Marcina i Krzysztofa, mającego dwie żony, Elżbietę Zwiartowską, z niej córki, Zofia, Katarzyna 1v. za Marcinem Żulińskim, 2v. za Stanisławem Szczawińskim, wojskim lubaczowskim, i synowie, Adam i Jan, i Annę Żulińską, z której córka Anna Mikołajowa Ściborowa i synowie, Aleksander i Stanisław.

Adam, dziedzic na Komorowie i Księżostanach 1615 r., podsędek, a od 1636 r. sędzia ziemski bełzki, miał trzy żony: Katarzynę Suchorabską, z której córki, Anna za Janem Łysakowskim i Teofilia 1v. za Abrahamem Siestrzewitowskim, 2v. za Danielem Skarbkiem, Agnieszkę Żełską, z niej córka Dorota za Janem Ołtarzewskim, podstolim czerniechowskim, i syn Krzysztof, i Annę Łysakowską.

Krzysztof, dziedzic na Komorowie i Starogrodzie 1651 r., z 1-ej żony Matyanny Telefusówny miał córkę Zofię za Zygmuntem Węglińskim, a z 2-iej żony Anny Brodowskiej pozostawił syna Stanisława, dziedzica na Starogradzie 1720 r., po którym z Anny Orańskiej synowie: Jan, Piotr żonaty z Maryanną Polanowską i Michał, dziedzic Michałowiec, z Ewy Lachnickiej pozostawił synów: Eliasza, Gabryela, Jakóba i Jana, zapisanych 1802 r. do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

Jan, oficer wojsk polskich, zaślubił Maryę Komorowską i z niej miał syna Michała, po którym z Karoliny Seroczyńskiej córki Filipina za Julianem Rożniatowskim, Kamilia za Aleksandrem Stopniewiczem i syn Bolesław ożeniony z Klarą Lipińską.

Jan, drugi syn Krzysztofa i Zwiartowskiej, dziedzic na Komorowie 1620 r., wojski horodelski 1621 r., zaślubił Katarzynę Łaszczównę i z niej pozostawił synów, Mikołaja i Wojciecha, żonatego z Anną Krupianką.

U Niesieckiego

Komorowscy herbu Korczak, w Krakowskiem i Sendomierskiem i inszych województwach. Kochowski climct. 3. Lib. 4. Fol. 163 twierdzi, że Komorowskich herbu Korczak familia z Węgier swoje początki zabrała, gdzie tak w liczne dobra jako i załugi, ba i honory hrabiów na Orawie i Liptowie obfitowała, ale gdy Królowie Polscy oraz Węgierskim berłem rządzić poczęli, zasmakowawszy sobie Polskiej wolności, wyzuli się z własnej ojczyzny a że w Polszcze niejaki czas komorą mięszkali dla tego Komorowskiemi nazwani. Poświadcza mu Stawicki Ord.S.Pauli w Kazaniu Forteca. Ztem wszystkiem nietykając najpierwszych Korczaków, zkąd do nas przyszli to co mówią o Komorowskich w szczególnosci utrzymać się nie może; gdyż według historyków naszych to jest pewna, że dobrze przedtem w Polszcze naszej Komorowscy kwitnęli, dopiero za Władysława Króla Polskiego i Węgierskiego, który pod Warną zginął do Węgier wraz z nim przenieśli się, gdzie dóbr nabyli z których potem wyzuci.Długosz lib. 11 w r. 1431 wspomina Jakóba Komorowskiego, który w potrzebie z Świdrygiełłem poległ od tatarów zabity, i Bielski fol. 338. Mikołaj o którym Starowolski in Bellat. Sarmat, fol.108. Władysławowi królowi Polskiemu i Węgierskiemu między inszą kawaleryą Polską, która mu dobrowolnie do Węgier szła na posiłek i on ze swemi chorągwiami był nie ostatni i owszem jako wielu w dostatkach tak i w serdeczności przewyższał. Tam z Czajką zmówiwszy się na Eperyasz miasto, które był Iskra Czech swoim ludem obwarował, nocą uderzył, szczęśliwie po drabinach przez mury w miasto wpadłszy i złupiwszy z korzyścią do domu odwracał. Iskra na nieostrożnych z zasadzki wypadł ludzi jego pobił, plon odebrał jego samego do Cech i z Czajką do więzienia odesłał. Z którego na wolność nie prędzej wyszedł aż za Kazimierza Króla; zowie go Starowolski, hrabią Liptowskim i tenutarzem Podolinieckim. Piotr Komorowski z Węgier z ludżmi tego narodu, Piniążkowi podkomorzemu i staroście Krakowskiemu na posiłek przyszedł, przeciwko swawolnej kupie, która Oświecimskie księztwo rabowała i pustoszyła. Długosz lib. 13. Fol. 297. Tenże to sam Piotr któremu Maciej Król Węgierski w roku 1474 odebrał siedm zamków: Rozemberg, Hradek, Sobieniecz, Starygrod, Ś.Michała, Likawę i Orawę tak dalece, że tylko ośm tysięcy wziąwszy od Króla musiał się wynieść z żoną i ze wszystkiem do Polski i przydaje Długosz lib. 13 fol. 511. eadem facilitate septem castra insignia apud Hungariam amisit, qua illa quaesierat. O to się zaś uraził Król Węgierski na Piotra że Kazimierza Królewicza wezwanego od Panów Węgierskich na tron, przyjął do siebie i obiecywał mu też same zamki które trzymał, poddać.Bielski fol. 461. – przydaje, że ustąpił do Polski na Żywiec bo i Długosz toż namienia w roku 1477 fol. 553, kiedy pisze że Mikołajowi Komorowskiemu w suspicie podanemu, jakby z Maciejem Królem Węgierskim nadorabiał, pomienione zamki odebrał a na to miejsce, Krasnystaw miasto w ziemi Chełmskiej puścił. Cromer lib. 28 i Bielski fol. 469. Przydaje jednak, że mu potem Żywiec przywrócono, jakoż długo dziedziczył w tym domu. Jan Komorowski Ordin. Minor. Observ. prowincyał prowincyi Polskiej w roku 1518 od generała swego Polskę na ten czas wizytującego postawiony; Harold. epit. Annal. num. 4. pisał życie B. Jana z Dukli. Genealogia domu tego, temu Piotrowi dwóch synów przypisuje; Jana i Alexandra bezpotomnych. Brat zaś rodzony Piotra, Mikołaj spłodził Alexandra sterilem i Krzysztofa kasztelana Sądeckiego, tego synów dwóch: Wawrzeniec i Piotr zeszli z tego świata bez potomstwa. Trzeci zaś Jan kasztelan Połaniecki, Oświecimski starosta z Barbary hrabianki Tarnowskiej dwie córki płodził: Zofią, Mikołaja Myszkowskiego kasztelana Wojnickiego,a po jego śmierci Hieronima Filipowskiego: Annę, Jana Myszkowskiego kasztelana Oświecimskiego, małżonki, tyleż synów to jest Jana Spytka podczaszego koronnego sterilem, drugiego Krzysztofa.

Krzysztof kasztelan Oświecimski dziedzic na Żywcu. Okolski go mylnie synem Piotra zowie, chwali jego miłość ku ojczyżnie pod interregnum 1586. Constit. Fol. 402. Na której obronę kilka chorągwi z swojej szkatuły uzbroił, dziesięć tysięcy na wojnę Turecką Rzeczpospolitej pożyczył. Constit. 1593 fol. 650. Żona jego pierwsza Jadwiga Lutomirska kasztelanka Zawichojska od której córka Zofia Bużeńska starościna Dobczycka ale sterilis, jako i jej siostry Barbara, Felicyanna i Anna, niemniej i brat Jan. Druga żona Anna Płazianka starościanka Lubaczowska z której córki Elżbieta żyła z Alexandrem Myszkowskim kasztelanem Oświecimskim, Katarzyna z Zbigniewem Lanckorońskim podkomorzym Krakowskim synów jego dwóch liczy Okolski, trzech braci, Cichoc. Allocut. Osecen. lib. 2 c. 13. Genealogia, Ośmiu to jest Krzysztofa, Stanisława, Jędrzeja, Jana, drugiego Stanisława, wszystkich bezpotomnych; Piotra starostę Oświecimskiego dziedzica na Suchy i ten z Katarzyną Przerębską sterilis,posłował na sejm 1633 ztamtąd deputatem stanął na trybunał Radomski, Constit.fol. 20. Restaurował zamek Oświecimski 1635 Constit.fol. 43. Alexandra dziedzica na Ślemieniu temu Dembińska kasztelanka Biecka córkę tylko jedną powiła Katarzynę, Piotra Samuela Grudzińskiego starosty Śrzedzkiego małżonkę, a po nim Lackiego Teodora marszałka nadwornego Litewskiego i Mikołaja starostę Oświecimskiego a potem po przedaniu państwa Żywieckiego był starostą Nowotargskim według Baran. Miał za sobą Annę z Mirowa Myszkowską marszałkownę koronną; córki z niej Elżbieta i Zofia Gierałtowska steriles; posłował na sejm 1613 i 1627 zkąd był deputowany na trybunał Radomski, Constit. fol. 5 i 1629 fol. 16. chwali go Cichocki, że domy Boskie w prowenta opatrzył, w porządek kościelny przystroił, kapłanów przyczynił, mąż wspaniałego umysłu. Cały zaś dom Komorowskich Korczaków ztąd wynosi, że lubo na pograniczu z Węgrami zkąd wszystkie prawie sekty gościniec sobie do Polski usłały, przecież nienadwerężenie przy wierze Ś. Katolickiej zawsze siętrzymał. Syn tegoż Mikołaja, Krzsztof starosta Oświecimski jako chce Geneal. Myszkow., wspominają go Konstytucye 1647 fol.5. kasztelan Oświecimski jako pisze Kochow. Clinac. lib. 3 fol. 163, córka jego z Marcyanny Przyłęckiej jedynaczka Konstancya Krystyna 1665, zaślubiona Janowi Wielopolskiemu ,potem kanclerzowi koronnemu, wpraszał się jej wprawdzie w ligę małżeńską książe urodzeniem, talentami, wszystkim znaczy, tylko że był heretykiem dla tego samego podziękowała mu za przyjażń pani pobożna; gdy jej w Wenecyi bardzo bogatą i modną materyę kupiono, żadną miarą nie dała tego na siebie przewieść, żeby była w sukni z niej zrobionej chodziła. Tak Różycki Reform. Kazanie na jej pogrzebie.

Jan podczaszy Bełzki, podstarości i sędzia grodzki Krakowski pisał się z Komorowa, jest o nim częsta wzmianka w konstytucyach koronnych jako 1618, poseł na sejm, deputowany był na trybunał Radomski. Constit. fol. 4 i 1620. fol. 20 i 1623. Fol.10 i 1631 fol.26 i 1637 fol.3 i 1638 fol.21. Syn jego Adam sędzia Bełzki wydał do druku Triumphum Christianum de insigni ad Naupactum victoria,oratio in 4to 1630. Okolski – Komorowskiego podczaszego Krakowskiego ,bratem zowie Krzysztofa kasztelana Oświecimskieg podobno miał mówić podczaszy Bełzki, siostra jego złączona dożywotnie z Orlikiem. O Adamie sędzim Bełzkim świadczą Konstytucye 1643 fol. 17 gdzie posłował na sejm. Paweł podwojewodzy Sendomierski 1633. Constit. fol. 45. N. hrabia Liptowski domyśla się Ks. Duryew. fol. 32, że Starosta Łęczycki tego z Ożarowskiej herbu Rawicz dwie córki jedna za Korycińskim wojewodą Łęczyckim druga Barbara była za Maciejem Kostką; Wojciech w Bełzkiem 1567 Constit. fol. 146. Piotr w Sendomierskiem 1598. Constit. fol. 725. Jerzy sędzia grodzki Nowomiejski, komornik graniczny Wiślicki r. 1674. N. Miał za sobą Chojnacką herbu Trzaska, drugi Franciszkę Hadziewiczownę. Anna była za krzysztofem Brzeskim herbu Okasza. Maryanna pierwszym związkiem z Dominikiem Hulewiczem, drugim za Złotnickim pisarzem Czerniechowskim. Genealog. Hulew. Stefan Komorowski rotmistrz królewski, miał za sobą Katarzynę Myszkowską starościankę Ojcowską (a jako inni chcą kasztelankę Bełzką starościankę Tyszowiecką). z tej zostało czterech synów. Pierwszy Jan, który z Komorowskiej herbu Łabędż spłodził dwóch synów: Franciszka ten umarł bezpotomnie i Michała łowczego Buskiego, dziedzica na Suszni i Niestanicach,człowieka godnego, ten z młodszych lat rycerską traktował, dawszy niemałe dowody mężnego serca w różnych okazyach; złączył się potenm dożywotnio 1mo voto z Barbarą Łopacką podstolanką Ciechanowską herbu Lubicz, która mu powiła syna jednego Jakóba, ten jeszcze w szkołach i córki trzy: Zofią, Teresę i Konstancyą, w tym czasie gdy to piszę jeszcze Panny. 2do voto żyje z Rostkowską cześnikową Płocką. Drugi syn Stefana, Michał ten żył z Lipską. Trzeci Adam temu Katarzyna Jarocka trzech synów powiła, Józefa Franciszkana; Stefana którego z Jadwigi Młockiej córek dwie, Zuzanna z Makowieckim, Konstancya z Kazimierzem Grabionką wojskim Liwskim, dożywotnie złączone, i syn jeden Jan; temu zaś Katarzyna Sulimirska stolnikowa Nowogrodzka powiła córkę Angelę Złocką i synów dziewiąciu. Z których 1. Adam kanclerz Krakowski, deputatem był na trybunał koronny 1727. 2. Stefan stolnik Bełzki oberszter lieutenant artyleryi koronnej, któremu Maryanna Radecka chorążanka Horodelska herbu Godziemba urodziła córkę Barabarę. 3. Józef stolnik Nowogrodzki ten z maryanny Cichowskiej sędzianki Krasnostawskiej spłodził synów dwóch Ignacego i Jana. 4. Cypryan. 5. Samuel ci zakonne sobie życie obrali, zostawszy z nich pierwszy Pijarem,drugi Karmelitą trzewikowym. 6. Piotr łowczy Bracławski Ten wszedł w kontrakty małżeńskie z Trzcińską, która mu urodziła syna Michała. 7. Ignacy miecznik Bracławski młodzian. 8. Michał bezżenny. 9. Anzelm zszedł z tego świata bezpotomnie. Czwarty syn Stefana rotmistrza Stanisław sterilis.

Przypisy Krasickiego:

Z synów Jana Komorowskiego z Sulimierskiej dziewięci synów o których tu wzmianką, jaka była procedencuą i na jaki stopień który wyrzekł, tak umieszcza w przypisach Krasicki: Adam arcybiskup Gnieznieński prymas z proboszcza Krakowskiego i koadjutora Opawskiego,trzymał przy prymasostwie oprócz Tynieckiego, opactwo Jędrzejowskie mąż w interesach ojczyzny biegły, w ekonomice wielkiej experyenci, ztąd dochody prymasów znacznie przyczynił, gospodarstwo w doskonałym stanie postawił, umarł r. 1759 na katedrze Gnieznieńskiej lat 10 siedząc. Stefan stolnik Bełzki pułkownik artyleryi koronnej ludzkością swoją wszystkim miły z Radeckiej córkę zostawił, zmówioną z Dąbskim kasztelanem Kowalskim i synów dwóch z tych N. ma za sobą Sołtykownę, drugi dotąd bezżenny, był przedtem opatem Jędrzejowskim ale stan odmieniwszy opactwo puścił. Józef kasztelan Chełmski trzeci brat prymasa; czwarty N. był kasztelanem Bełzkim – siostra ich za Złockim. Do tych zapewne należą; Roku 1778. Józef Komorowski kanonik Chełmski. Jan miecznik Sendomierski. Franciszek wojski Sendomierski i sędzia grodzki.

Przypisy Kuropatnickiego:

W dziele swoiem w paragrafie V w extrakcie apud tabulas regni Galliciae et Lodomeriae immatriculatorum equitum pod dniami 12 września i 29 pażdziernika 1782 bez wyrażenia ich herbu, zamieszcza Józefa i Jana Komorowskich; zdaje się, że ci do herbu Korczak należą.

Komorowski herbu Ciołek. O początku Ciołków jużeśmy pod Ponialowskiemi i Ciołkami mówili. Porównywając genealogię domów Komorowskich daje się spostrzegać że Niesiecki innych jako np. Ciołków pomieszał, bo gdy z papierów urzędowych jawno okazuje się o istnieniu dawnem w znaczeniu będących Ciołków Komorowskich, w Herbarzu swoim tylko w kilku wierszach wiadomość o nich zamknął. — Ciołkowie Komorowscy tak od dóbr Komorowa zawołani zostali i pierwszy z nich Piotr Ciotek z Komarowa otrzymał hrabstwo Liptowieckie i od niego zaczyna się tu procedencya tej familji.

Piotr miał synów czterech: Andrzeja, Adama, Krzysztofa i Franciszka, otrzymał hrabstwo Liptawieckie r 1469. Adam Komorowski drugi syn Piotra miał syna Jana. Jan Komorowski miał syna Krzysztofa ze Zborowskiej wojewodzianki Krakowskiej.

Krzysztof Komorowski kasztelan Santocki, syn Jana i Zborowskiej, mąż zasługami w ojczyźnie znamienity, wezwany był od Króla Zygmunta III. do lustracyi dóbr królewskich po zmarłej ręcę pozostałych r. 1607. ożenionym był z Heleną hrabianką Granowską herbu Leliwa miał syna jednego Mikołaja i córkę Katarzynę wydaną za Zbigniewa Lanckorońskiego podkorzego Sandomierskiego.

Mikołaj syn Krzysztofa i Granowskiej, we wszystkich papierach familijnych tytułowany wojewodą Płocką, wszedł był w śluby małżeńskie z Beatą księżniczką Korybut Wiśniowiecką, córką księcia Michała starosty Owruckiego i Reginy Mohylanki, a ciotką Króla Michała Korybuta, miał syna Jerzego.

Jerzy na Komorowie, Pogorzelcu, Poniatowie etc. dziedzic, także w tranzakcyach familijnych tytułowany kasztelanem Sieradzkim, pojął był w małżeńską ligę Elżbietę Tarłownę herbu Topór, z niej syn Andrzej.

Ten Andrzej miecznik Koronny sprzysiągł się dożywotnie z Zofią Sieniawską, z ks. Radziwiłłowny, hetmanowną polną koronną wojewodzianką Wołyńską, miał syna Adama.

Adam, naprzód podczaszy Nowogrodzki, dalej podkomorzy Halicki, nakoniec i Koronny, kawaler orderu Orła białego, mąż rycerski, na czele wojska wielokrotnie stawał, złączył się dożywotnie z Eleonorą Piaskowską starościanką, miał synów czterech: Stefana, Jakóba, Józefa i Jana.

Stefan, podstoli wielki Koronny, kawaler orderu Orła białego, dwa razy poselstwo własnem kosztem odprawiał, naprzód do Rzymu, później do Porty i upodobawszy sobie strój turecki przebrał się przez długi czas tam zostawając, bezpotomny.

Jakób, drugi syn Adama regimentarz wielki Koronny, kawaler orderu Orła białego i ś. Stanisława bezpotomny.

Józef, starosta Lwowski, kawaler orderu ś. Stanisława. Jan najmłodszy z synów Adama w dziecinnym jeszcze wieku wzięty w opiekę od elektora saskiego Augusta II. tam wychowanie odebrał, i zaledwie 18. lat licząc został pułkownikiem artylleryi wojsk Koronnych. Gdy domowe niepokoje wichrzyć kraj nasz zaczęły opuścił służbę i udał się do Francyi do Stanisława Leszczyńskiego i długi czas na dworze Ludwika XV. przemieszkiwał, gdzie i orderem ś. Ducha zaszczyconym został. Widząc już spokojniejszą ojczyznę swoją, strawiwszy 10. lat zagranicą wrócił do kraju by resztę życia spokojnie dokończyć; znany osobiście oddawna Stanisławowi Poniatowskiemu, i chcąc go król silniej na swoją przyciągnąć stronę ofiarował mu natychmiast krzeszło kasztelanji Bełzkiej—pomimo to długo jednak w domowem ustroniu przemieszkiwał ożeniwszy się z Ludwiką Cielecką córką generała, a której znaczny posag wynagradzał choć w części poniesione szkody z ojczystego majątku—wezwany nakoniec od króla własnoręcznem pismem, by zatrudnił się przy wyborze posłów na sejm i sam także nieodmiennie zjechał, niemógł odmówić tak chlubnemu zaufaniu, a znając ten monarcha jak wielkiej używał Komorowski opinji u rodaków, silnie na rychły jego przyjazd do stolicy nalegał—tam dopiero z całem zapałem młodocianych lat oddał się pracy dla kraju; próżnemi były jego zabiegi, i skołatane zdrowie na natargach publicznych, wkrótce po zawarciu sejmu przymusiło go do opuszczenia stolicy. Podzieliwszy więc ostatniemi szczątkami wielkiej niegdyś fortuny trzech synów i zachowawszy sobie mały dochód, osiadł we Lwowie i tam na łonie rodziny roku 1796. życie dokonał. Miał także trzy córki: Teklę wydaną za Cieszkowskiego, Annę za Zaleskiego marszałka Wołyńskiego i Eleonorę. Synowie zaś o których niżej:

Erazm, Jakób i Baltazar.

Mąż ten wielkiej nauki i cnót powszechnej estymacyi w ojczyznie i zagranicą używał, był członkiem rady Nieustającej kawalerem orderu Orła białego, ś. Ducha i ś. Stanisława. Zostawił po sobie bogaty skarbiec i siła ksiąg, co wszystko działem dostało się najmłodszemu z synów Baltazarowi.

Erazm najstarszy syn generał wojsk Polskich, szembelan dworu Austryackiego, kawaler orderów Narodowych, komandor krzyża ś. Leopolda etc. dziedzic na Łuczycach, Szempańcach, Leszczetowie, Remenowie, i tym dalej wszedł w związki małżeńskie z Anną baronowną de Storach z Komorowskiej herbu Korczak urodzoną, miał syna jednego Ignacego i córek dwie: Magdalenę wydaną za Zaleskiego i Franciszkę za Michałem hr. Komorowskiego. — Powtórzył związki małżeńskie z Maryą hrabianką Dulską, z tą miał syna Władysława, ten młodo umarł— roku 1817. wyniesionym został do tytułu hrabiego ś. Imperyi i zszedł z tego świata r. 1835. we Lwowie pochowany.

Jakób Ciołek Komorowski drugi syn Jana, rotmistrz kancellaryi Narodowej, prezes gub. Podolskiej miał trzech synów i córek siedem, zszedł z tego świata r. 1840. Baltazar Ciotek Komorowski syn najmłodszy Jana, skończywszy uniwersytet w Berlinie w 16. roku życia swego wstąpił do służby wojennej i był pułkownikiem pod dowodzącym naówczas generałem Madalińskiem i razem nieodstępnym jego towarzyszem; po wypuszczeniu wojska przymuszony opuścić służbę i przebiegłszy Europę od Wschodu do Zachodu od Południa do Północy, zwiedził obiedwie części Ameryki, ztamtąd wrócił do Paryża. Zdawna zaszczycony przyjaźnią i szacunkiem Tadeusza Kościuszki prezentowanym był Napoleonowi będącemu naówczas pierwszym konsulem. — Listy własnoręczne Napoleona i Kościuszki, które do tej pory chowają się w familji hr. Baltazara, świadczą o ile ten umiał pozyskać ich poważanie. Wrócił nareszcie do Lwowa z powodu interesów familijnych i długi czas przy stroskanej matce pozostać musiał. — Ogołocony z dóbr pozostałych po ojcu w Królestwie sądząc, iż te zwróconemi będą, wyjechał do St. Petersburga gdzie też w służbie pozostał, mianowany szambelanem dworu Rossyjskiego, zupełnie kraj ten zamieszkać zmuszony był okolicznościami, a przez różne spadki familijne odziedziczywszy znów dość znaczny majątek, nabył dobra na Wołyniu i osiadł w majętności swojej Rożyszczach nad Sterem. Tam N. Cesarz Alexander zaszczycił go swoją bytnością w własnym jego domu. R. 1816. obrany prezesem I. departamentu gub. Wołyńskiej, a gdy kończył urzędowanie powtórnie reskryptem N. Cesarza na urząd prezesa izby skarbowej powołanym został; mianowany nakoniec do sprawowania obowiązków gubernatora cywilnego tejże gubernji, po długo-letniej pracy dla słabości zdrowia od wszelkich urzędów usunąć się musiał. Ożenionym był z Ludwiką Hulewiczowną, córką Franciszka byłego senatora adjutanta J. K. Mci, później podkomorzego Kijowskiego i Konstancyi Sumowskiej z Szembekownej Hulewiczów małżonków; z nią miał synów dwóch: Augusta i Kazimierza, i córkę Teofilę. Wezwany na koronacyą N. Cesarza Mikołaja, w rok poźniej, to jest; 1827. r. w St. Petersburgu życia dokonał. Zaszczycony był stopniem rzeczywistego radzcy stanu i orderami ś. Włodzimierza z gwiazdą 2giej klassy i ś. Anny z brylantami i wielu innemi tak zagranicznemi jako i krajowemi, jako też i komandoryą krzyża ś. Jana Jerozolimskiego. Zostawił po sobie siła kosztownych pamiątek; tak familijnych które mu po ojcu dostały się, jako i nowo nabytych i malowideł włoskich. Zamożne archiwum, wielu medalów i innych starożytności zostały także po nim. Dziedziczył na Bożyszczach, Topolnej, Załobawie, Dubieszach wielkich i małych, Czebeniach, Kulczanach, Kopaczowce, Maydanie, Biełaszowie, Rohitnicy, Woronny, i tym dalej — prócz innych dóbr jeszcze w Galicyi i posagowych po żonie. — Z wywodu szlachectwa przez Heroldyą ces. rossyjską zatwierdzonego i papierów familijnych.

U Stupniskiego

Dóm starożytny w Polsce, gdzie już za Władysława Jagiełły stawał w obronie kraju. Jakób, poległ w bitwie z Tatarami r. 1431. Mikołaj, przeniosłszy się za panowania Władysława III. na Węgry, posiadł starostwa Orawę i Liptawę, gdzie w zamieszkach kraju popadłszy pod Eperies w niewolę Iskry wodza Czechów, zaprowadzony został do Czech, zkąd wyszedł dopiero za wdaniem się Kazimierza W. – Piotr, hrabia na Orawie i Liptowie, w czasie pamiętnych wichrzeń łupieżców w księstwie Oświęcimskiem, przyszedł w pomoc Pieniążkowi, staroście Krakowskiemu, z którym też ową swawolną kupę łotrów rozprószył. Sprzyjając domowi królewskiemu panującemu w Polsce, wspierał królewicza Kazimierza wezwanego na tron od Węgrów, za co od Macieja, króla węgierskiego prześladowany i z dóbr odarty, musiał się wynieść z kraju. Kazimierz wywdzięczając mu atoli jego chęci, w nagrodę utraconych dóbr na Węgrzech, puścił mu w posiadanie Żywieczyznę na pograniczu Kurpackiem, która odtąd została dziedzictwem domu tego. Krzysztof, kasztelan Oświęcimski, jaśniał pomiędzy innemi z miłości dla ojczyzny: podczas bezkrólewia bowiem r. 1586 uzbroił swoim kosztem kilka chorągwi, a w wojnie Tureckiej pożyczył Rzpltej 10.000 złp. Mikołaj, starosta Nowotarski, mąż wspaniałomyślny i stały w wierze katolickiej naruszonej pod ów czas przez różnowierców, szczególną położył zasługę około fundacyi kościołów w osadach Karpackich.

Jan, podczaszy Bełzki, podstarości i sędzia grodzki Krakowski; o tym wspominają zaszczytnie konstytucye z. r. 1620—1638. Michał, łowczy Buski, dziedzic na Suszni i Niestanicach, traktując w młodym wieku po rycersku, w różnych rozprawach wojennych dał niemałe dowody mężnego serca. — Adam, arcybiskup Gnieźnieński, prymas królestwa, mąż w sprawach politycznych narodu wielce biegły i troskliwy, położył niemałe zasługi około podniesienia gospodarstwa; + 1759. — Stefan, stolnik Bełzki, pułkownik artyleryi koronnej, słynął z rzadkiej ludzkości swojej. M.— Komorowska Kunegunda, przełożyła dramat Metastazego „Temistokles"' na język polski. Toż i inne prace po niej pozostałe, okazują rzadki talent poetyczny, M.

Polska Encyklopedia Szlachecka

hr. węgierski 1469 r., pw. tytułu hr. w Galicji 1793 i 1803 r., w Rosji 1844 r., w Austrii 1894 r.

1400; 1840 pw.; Komorów bełski, podolskie. Rodzina czerwonoruska z Komorowa w bełskiem, licznie rozrodzona, z niej jedna gałąź w osobie Piotra z Komorowa otrzymała tytuł hrabiów na Liptowie i Orawie (Comes Liptoviensis) od króla węgierskiego Macieja w 1469 r., tytuł potwierdzony I gałęzi 1 linii w Galicji 1793 r., a w 2 linii w 1803 r., w Rosji w 1844 r., II gałęzi potwierdzony w Austrii w 1894 r. (Dł., Ns., Br., Ży., Ur., Ostr., H. Kr. Pol.).
Z tej rodziny :
ADAM – IGNACY, 1749 – 59 abp. gnieźnieński (Enc.). IGNACY, 1756 – 60 kn. chełmski (Ur.).
JAKÓB, 1773 kn. santocki (Ur.).
JAN, 1530 kn. oświecimski, 1549 – 1563 kn. połaniecki (Ur.).
JÓZEF, 1750 kn. bełski (Ur.).
JÓZEF – JOACHIM, 1782 kn. oświecimski, 1588 kn. sądecki (Ur.)

Źródła

K. Niesiecki, Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J.: powiększony dodatkami z późniejszych autorów, Lipsk 1839
H. Stupnicki, Herbarz polski i imionospis zasłużonych w Polsce ludzi wszystkich stanów i czasów: ułożony porządkiem alfabetycznym na podstawie Herbarza Niesieckiego i manuskryptów, Lwów 1855
A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1900
S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej., Warszawa 1904
A. Komoniecki, Dziejopis Żywiecki, TMZŻ 1987

Źródło: „https://korczak.miraheze.org/w/index.php?title=Komorowski&oldid=4330”