Kutyski
Kutyski herbu Korczak - rodzina szlachecka wywodząca się z Kutyszcz w ziemi halickiej.
Jej protoplastą był Ihnat (Ignacy) z Kutyszcz (zm. 1471 r.) - dziedzic Kutyszcz, Niżowa, Bratyszowa i wielu innych dóbr. Od roku 1429 jego żoną była Anna Wołczkówna z Boratyna, która wniosła do jego majątku Tuliczów i Chorzów. Rodzina Próchnickich była wówczas zobowiązana spłacić małżeństwu z Kutyszcz dwieście pięćdziesiąt grzywien. W roku 1437 Ihnat zakupił wieś Ostrą od Froli z Ostrej. W tym samym czasie otrzymał Zagórze z zastawie od Kolów h. Junosza, a także Borszczów, Uherniki i Sroki od Buczackich. W 1438 r. objął urząd sędziego ziemskiego halickiego. Za młodu zarzucano mu zdradę i spiskowanie przeciw dobru ziemi i królestwu węgierskiemu, ale się z zarzutów oczyścił w 1440 i 1441 r.
W roku 1453 wydał córkę Nastazję za Zawiszę z Hnilca, uposażając ją w posag o wysokości dwustu grzywien. W 1461 r. wydał za mąż drugą córkę - Miłochnę, za Fedka z Podwierbic, ofiarowując jej sto pięćdziesiąt grzywien i wieś Ostrą.
W tym samym roku Ihnat zamienił Siekierczyn, w halickim, na Kamionki, w kołomyjskim, z rycerzem Niemirką. Przy lustracji królewszczyzn w 1469 r. okazał list na wieczystą darowiznę wsi Oleszów i Pereszów, w halickim. Pod koniec 1470 r. został pozwany "o głowę ojca i brata" przez Piotra Mokrosądzkiego. Zmarł w połowie 1471 r.
Długi ojca odziedziczył jego syn Feliks (bądź Fedko) z Niżowa i Kutyszcz i spłacił je w 1474 r. Wcześniej, bo już w 1466 r., otrzymał za żonę Annę - córkę wojewody podolskiego Andrzeja Fredry, a także pięćset grzywien posagu. Fedko oprawił swej żonie, za zgodą ojca, tysiąc grzywien na Kutyszczach, Oknianach, Dobrogoście i Ostrej, a także połowę stadniny i bydła. Kutyski zmarł najprawdopodobniej przed 1478 r. - Anna była już bowiem wówczas w związku z kolejnym mężczyzną - podstolim kamienieckim Pawłem Marcem z Czemierzowiec.
Jedyny syn Feliksa - Jan z Kutyszcz Niżniowski zakończył sądowy spór z Miłowańskimi o Holeszów w 1488 r. Sprawa była otwarta od czasów Ihnata - dziadka Jana. W ramach ugody Miłowańscy otrzymali sto grzywien na tej właśnie miejscowości.
Źródło
Adam Boniecki, Herbarz polski. T. 13, Warszawa 1909