Lew Bohowitynowicz
Lew Bohowitynowicz herbu Korczak - drugie pokolenie rodziny Bohowitynów z Kozierad, syn Bohowityna, ojciec Jana, Bohdana i Bohowityna Lwowiczów; doradca (1496-1505), pisarz hospodarski (1481-1490, 1497-1503), klucznik brzeski (1486-1505), cześnik brzeski litewski (1496-1505) i starosta (namiestnik) krzemieniecki (1502).
Życiorys i majątki
Lew Bohowitynowicz otrzymał w 1501 roku dobra Wortel nad Zelwą (dziś Ortel), wraz z przywilejem lokacyjnym miasta na prawie magdeburskim. Nadanie to, dokonane przez Aleksandra Jagiellończyka, zakwestionował jednak starosta brzeski Jerzy Iwanowicz Ilinicz. Iliniczowie swoje prawa wywodzili od żony Jerzego - Jadwigi Zabrzezińskiej, córki wojewody trockiego Jana h. Leliwa. Zabrzeziński w 1499 roku otrzymał od Wielkiego Księcia Litewskiego Aleksandra, poświadczenie nadania wszystkich dóbr po rodzinie Nassutów. W 1508 roku, został zamordowany. Po jego śmierci dobra międzyrzeckie uległy podziałowi, część tych dóbr z Białą, Wistyczami przypadły jego córce zamężnej z Iliniczem. Pozostałą część dóbr odziedziczył jego syn - Jan Janowicz, takoż wojewoda trocki. W tym czasie Międzyrzec graniczył od zachodu z Koroną, od północy z powiatem mielnickim, od wschodu przylegały do niego włości Białej, stanowiące w XV wieku także własność Nassutów. Do niej należała wieś Rogoźniczka, skąd można wnosić, że granicę między dobrami Międzyrzec a Biała stanowiła rzeka Złota Krzywula, lewobrzeżny dopływ Krzny. Na tę samą linię przypadała granica Międzyrzecczyzny z dobrami Wortel po prawej stronie rzeki Krzny. Tutaj wpada bowiem rzeka Długa, przy której Ilinicz, dziedzic Białej, osadził bezprawnie wieś Dołha Wola (dziś Dołha) na gruntach puszczy Wortelskiej. Bezprawnie zapewne dlatego, iż co prawda Jerzy Iwanowicz Ilinicz otrzymał potwierdzenie wielkoksiążęce, na Białą i Wistycze to mimo tego, sytuacja prawna własności dóbr bialskich była niejasna. Ilinicze prowadzili bowiem spór o część dóbr bialskich, w tym Witoroż z rodziną Bohowitynowiczów. Do tej rodziny należały dobra Wortel (dzis Ortel) i Kozierady. Dobra te rodzina otrzymała prawdopodobnie od księcia Witolda. Dopiero synowie Bohowita uzyskali w 1513 roku potwierdzenie tych dóbr na własność (Z dziejów drelowszczyzny).
Sprawę, w której jednym z sędziów Andrzej Borysowicz Łozka, wygrał Ilinicz. Mimo, że w późniejszym czasie sam król przyznał słuszność Bohowitynowiczowi, ziemie pograniczne z Białą pozostały już w rękach starosty brzeskiego.
W roku 1504 osadzał Lewkowo, dziś znane jako Dokudów. Miasteczko otrzymało prawa magdeburskie. Zachował się przywilej lokacyjny króla Aleksandra Jagiellończyka z roku 1504 nadający prawo wolnego jarmarku i prawo budowy zamku na miejscu starego grodziska w widłach Zielawy i Żarnicy.
Źródła
A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1900
A. Jabłonowski, Polska XVI wiek pod względem geograficzno-statystycznym. Tom VI. Część III-cia, Warszawa 1910
M. Semeniuk, P. Semeniuk, Z dziejów drelowszczyzny w Monografii Gminy Drelów, ISBN: 978-83-951478-0-7